Па.. да почнам од почеток.
Дека немам проблем, не би рекла. Бидејќи ако беше така воопшто немаше ни да барам помош на форум. Како и што го започнав мојот прв пост, ова ми е прво членство во било каков форум, бидејќи имав голема потреба да разговарам со мој човек, човек од доверба. Но, сами знаете, сезона на одмори, па 'моите луѓе' се надвор од државата. А јас се наоѓав пред експлодирање, па морав негде да се искажам и сметам дека не погршив.
Не велам дека само јас имам проблеми; нормално тие се дел од животот на секој човек, и на најздравиот, и најпаметниот, и најбогатиот, и уште 100 - нај... иако понекогаш ни се чини дека нашите се најголеми и дека нема излез. Еве ќе ги посочам моите најдобри другарки и другарите, кога ќе ги споменат тие семејни собири, викенди, родендени, ручеци и што уште не, па кога раскажуваат дека забораваат на времето зборувајќи со нивните родители, за било што...си велев, што сум јас, изрод? Во мене ли е проблемот? Каква е таа заедница (моето семејство) во која е толку тешко да се воспостави било каква комуникација?
Да напоменам дека повеќето од моите најдобри пријатели се дел од семејства со прилично големи приходи, приватни бизниси, викендички, следат најнова мода итн. Но тоа воопшто не го менува нашиот однос, прво, бидејќи за никој од нив не е карактеристична вообразеноста што не ретко се јавува кај луѓе чиј што џеб тежи повеќе, и второ, затоа што кај мене не постои љубомората поради тоа што тие имаат повеќе од мене. Напротив, на некој начин тоа ме мотивира дека, нели, еден ден ќе можам да си дозволам многу повеќе благодарение на мојот труд, работа и така натаму и наваму. Бидејќи живеам во мало место чие име не е важно, важно е дека е град, но ние го викаме село; има само 3-4 места за излегување, и заедно излегуваме, значи не постои таа 'поделба', дека тој што има повеќе излегува во тој клуб или обратно. Единствено им недостигам (и тие мене!) на екскурзии и на годишни одмори, и на било какви престојувања надвор од градот на подолго време.
Форсирање од моите родители за моите училишни обврски не постоело никогаш. Најверојатно затоа што на време ги извршував сите обврски, без никаков притисок.
Или подобро кажано, можеби самата си создавав некаков притисок, дека морам да го направам тоа најдобро што можам.
Или можеби вистината, сакав да бидат горди на мене.
Нормално, така и беше. Со задоволство мајка ми присуствуваше на родителските средби.
А јас бев задоволна затоа што тие беа задоволни.
И денес сум иста, среќна ако и другите околу мене се среќни. Во спротивно правам се што е во моја моќ за да го направам несреќниот среќен, бидејќи не ретко во мене ја барам причината за таквата состојба (иако најчесто несреќата на несреќниот нема никаква врска со мене).
Мојата срамежливост... да таа избиваше на површина речиси секогаш, посебно кога ме фалеа, иако знаев дека тие зборови или награди, било што, ми се заслужени. Едноставно мразев да бидам во центарот на вниманието, сите погледи да бидат свртени во мене - самата помисла на тоа го забрзуваше ритамот на моето срце и се манифестираше на моето лице.
Е сега за моето хоби; да, тоа би можело да биде велосипед, ролери, книги, цртање и што уште не...
Гитара и фотографирање.
Цел живот ќе бидам благодарна што моите баба и дедо му купиле на татко ми гитара. Научил да ја свири, не којзнае како, но за пијанки со друштво доволно. Лето 2009 се јави желбата кај мене да научам да свирам. Мислев дека ќе ми биде полесно бидејќи тој знае(л) и дека ќе може да ми ги каже барем основните работи.
Ми кажа неколку акорди, оние на кои се сеќавал, бидејќи со години не ја фатил гитарата во раце.
Толку.
Ми ја остави гитарата и ми кажа - еве ти, свири.
И го гледав како излегува од собата.
И уште половина час седев и гледав како теле во шарена врата.
И наредната недела поминував часови и часови во бесплатниот интернет за да видам што е целата работа со гитарата, бидејќи за приватни часови не ни можев да помислам, а татко ми некако не беше расположен да ми помогне.
И ги научив акордите. Ако некој од вас свире(л) гитара знае која е болката на разранетите прсти и огромното задоволство што следува потоа.
Во меѓувреме само ме прашуваше како оде, му одговарав добро е... и еднаш ме слушна како свирам.
И добив едно 'браво' од него. И едно прашање зошто не пеам дури свирам, а јас сеуште не можев да ги усогласам двете работи.
И повторно бев единствена во друштвото што свиреше на било каков инструмент, па пак бев таму, во центарот, на моето не толку омилено место...но само на почетокот. Потоа веќе атмосферата беше на ниво и на крај одлично си поминувавме.
Но знаете, кинење на жица, купување нова, повторно и повторно, па требаат пари, па парите ги нема...
И еве веќе скоро година не свирам.
Што се однесува до фотографирањето, немам некоја слина сторија, само ќе наведам дека бев пресреќна кога ми купија телефон со таканаречена камера. И сликав се и сешто, бидејќи од мала кај мене постоеше желба за фотографирање.
И како минуваше времето, во фотографијата гледав се поголема уметност.
Денес гледам нешто што ни најголемиот литерат не може да го опише со зборови.
Ако го занемарам фактот дека немам можност за студии за фотографирање, ниту за поквалитетен фотоапарат, тогаш со задоволство ќе кажам дека сакам професионално да се занимавам со фотографирање.
Накратко и за мојата сестра; да, ја имам, но и со неа комуникацијата не ни е на ниво, бидејќи таа е прилично нервозна и агресивна личност, која на секој втор збор го повишува тонот. А јас сакам човечки да се седне и да се разговара. И таа многу поинаку го сфаќа тоа што јас си го ставам на душа сите овие години. Нашите карактери се сосема спротивни.
И уште збор-два за моето заљубено срце нели; не, типот воопшто не се занесува, напротив, секогаш сум имала поддршка од него и често ми вели да не се нервирам и да не си ставам се на душа или барем да пробам...
Ама не ми оди бе луѓе.. и ова е всушност мојот најголем проблем...
--- надополнето: Jul 21, 2011 4:21 PM ---
Tи благодарам на твоето мислење и на твојот совет за факултетот. Но воопшто не ги сакам општествените науки и знам дека што и да студрам ќе биде поврзано со математика. А нема сомнеж дека мојот ограничен излез има и тоа како голем удел во мојата десоцијализација.
А за вториот пасус од твојот пост, има голема вистина, и токму тоа е она што би сакала да го променам кај себе.
