Катче за инспирација - мудри/поучни/мотивирачки текстови

[shutrak]

,,,,,

vidi pa razmisli

 

[Солунски Атентатор]

Еден ден во паркот една мајка седна на клупа, на која веќе седеше еден татко.​

-Она е мојот син, рече таа покажувајки на малото момче во црвен џемпер, кое се лизгаше на лизгалката.​

-Убаво момче, одговори човекот. Она онаму во белиот фустан е мојата ќерка. Тогаш погледнувајки на саатот ја повика ќерка си: Ајде, што велиш да одиме?​

-Девојчето одговори: Уште 5 минути тато, те молам?

-Таткото климна со главата и таа продолжи да го вози велосипедот на нејзино големо задоволство. Времето минуваше и таткото стана и повторно ја повика: Време е да одиме?

-Девојчето одговори: само уште 5 минути тато, само уште 5 минути.

-Таткото се насмевна и рече: Во ред.

-Тогаш жената рече: Вие секако сте многу трпелив човек.

-Човекот се насмевна со тага во очите и одговори: Нејзиниот постар брат загина во сообраќајка од пијан возач минатата година, возејки се со велосипед недалеку од овде. Никогаш не поминував многу време со него и сега би дал се, за само 5 минути да можеме да бидеме заедно. Се заколнав дека нема да ја повторам истата грешка и со неговата сестра. Таа мисли дека има уште 5 минути да го вози велосиедот, но всушност јас имам уште 5 минути за да ја гледам како си игра.​

 

[Samanta*]

Светот е тркало кое постојано се врти. Оние што се високо, се спуштаат надолу, а оние кое биле долу се качуваат се повисоко!

 

[shutrak]

buntovnikot sekogash za sekoj problem vo zhivotot ja bara vistinskata prichina i vistinskoto reshenie,,,,toj nema da gi potisnuva simptomite., tuku ke gi unishti prichinite,,,,,,,,duri togash pravdata mozhe da bide vospostavena,,,,,,,

 

[^^GoRiLLaZ^^]

Писмото на Чарли Чаплин до неговата ќерка Жералдин​

Сè уште постојат дилеми, дали ова писмо е навистина напишано од Чарли Чаплин и адресирано до неговата ќерка. Некои велат дека тоа е дело на новинарско перо. Тврдат дека пред 30 години го напишал ирански новинар по име Farajollah Saba и го објавил во весникот во кој пишувал, под наслов „Фантазија“. Но, поголемиот дел се убедени во спротивното.

Без разлика кој од нив е во право, писмото испраќа силна порака, која верувајте, вреди да се прочита:

Моја девојко,
Сега е ноќ, една Божиќна ноќ. Сите невооружени воини во мојата мала тврдина заспаа. Не се будни ниту брат ти, ниту сестра ти. Дури и мајка ти веќе спие. Додека стигнав до оваа полуосветлена соба, за малку ќе ги разбудев заспаните птички.
Толку сум далеку од тебе! Но, нека ослепам, ако твојата слика не е секогаш пред моите очи. Твојата фотографија е овде на масата, блиску до моето срце. Но, каде си ти? Таму во бајката наречена Париз, танцуваш на величенствената театарска сцена на Шанзелизе. Го знам тоа многу добро, но ми се чини дека во тишината на ноќта слушам чекори, ги гледам твоите очи што сјаат како ѕвезди во зимското небо. Слушнав дека твојата улога во овој празничен спектакал е Персиската убавица, заробена од Тартар Кан. Биди убава и танцувај! Биди ѕвезда и блескај! Но, ако ентузијазмот и благодарноста од публиката те опива, ако аромата на цвеќињата те зашеметува, седни во некој агол и прочитај го моето писмо, слушај го гласот на твоето срце.

Јас сум твојот татко, Жералдин!

Јас сум Чарли, Чарли Чаплин!

Дали знаеш колку многу ноќи седев до твојот кревет додека беше бебе, раскажувајќи ти приказни за „Заспаната убавица“, „Будниот змеј“…? А кога сонот ќе ми натежнеше на очите, му се смеев и му велев: „Оди си! Јас спијам со мечтите на мојата ќерка!“ Ги видов твоите соништа, Жералдин, ја видов твојата иднина, твојата сегашност. Видов девојка која игра на сцената, самовила која танцува во небото. Слушнав како зборува толпата: „Ја гледате ли оваа девојка? Таа е ќерка на една стара будала. Се сеќавате? Неговото име е Чарли.“ Да, јас сум Чарли! И да, јас сум стара будала!

Денеска е твојот ред. Танцувај! Јас танцував во големи, искинати панталони, а ти танцуваш во свилено фустанче на принцеза. Танците и звукот на аплаузот понекогаш ќе те вивнат до небото. Летај! Полетај таму! Но, врати се на Земјата! Треба да видиш како живеат обичните луѓе, како живеат уличните танчери, кои танцуваат тресејќи се од студ и од глад. Јас бев како нив, Жералдин! Во текот на ноќите, оние магични ноќи кога паѓаше во сон од моите приказни, јас бев буден. Гледав во твоето лице, го слушав отчукувањето на твоето срце и се прашував: „Чарли, дали ова маченце, некогаш ќе те познава?“ Ти не ме познаваш, Жералдин. Сум ти раскажал многу приказни во тие ноќи, но мојата приказна – никогаш. Таа е исто така, многу интересна. Зборува за гладен кловн, кој пее и танцува во сиромашните квартови на Лондон, а потоа собира милостиња… Тоа е мојата приказна! Јас сум го вкусил гладот, знам што значи да бидеш без покрив над главата. И повеќе од тоа, сум ја искусил понижувачката болка на кловнот-скитник, кој во неговите гради имаше бурен океан од гордост, болно повредена од оние кои му фрлаа парички. Но, сè уште сум жив, па ајде да го оставиме тоа.

Подобро да зборуваме за тебе!

После твоето име, Жералдин, доаѓа моето – Чаплин. Со ова име, повеќе од 40 години сум ги засмејувал луѓето насекаде. Но, јас повеќе плачев, отколку што тие се смееја! Жералдин, во светот во којшто живееш, не постојат само танцување и музика! На полноќ, кога ќе излезеш од огромната сала, можеш да ги заборавиш богатите фанови, но не заборавај да го прашаш таксистот, кој ќе те однесе дома, за неговата сопруга. И ако таа е бремена, а немаат пари за пелени за идното новороденче, стави му малку пари во џебот. И кажав на банката да ги покрие овие трошоци. За сите останати, плаќај исклучиво на сметка. Од време на време користи го метрото или автобус, оди пеш и истражувај го градот. Гледај во луѓето! Погледни ги вдовиците и сирачињата! И барем еднаш кажи си на себе: „Јас сум иста како нив!“ Да, ти си една од нив, моја девојко. Згора на се! Уметноста, пред да му даде крилја на човекот, најпрво му ги крши нозете. И ако некогаш се почувствуваш многу поважно од твојата публика, напушти ја сцената. Качи се на првото такси и посети го соседството во Париз. Јас го познавам многу добро. Таму ќе видиш многу танчери исти како тебе, дури и многу подобри, пограциозни и со повеќе гордост од тебе. Заслепувачкиот сјај на твојот театар нема да биде таму. Месечината е нивниот рефлектор. Погледни! Гледај внимателно! Зарем не танцуваат подобро од тебе? Признај го тоа, моја девојко! Секогаш ќе постои некој, кој танцува подобро од тебе, кој игра подобро од тебе! И запамети, во семејството на Чарли никој не бил толку груб и дрзок за да се потсмева со таксист или да се поигрува со просјак седнат покрај Сена.

Јас ќе умрам, но ти ќе живееш…Сакам никогаш да не дознаеш што значи сиромаштијата! Заедно со ова писмо ти испраќам и еден празен чек, за да можеш да трошиш колку ќе посакаш. Но, кога ќе потрошиш два франци, не заборавај да се потсетиш дека третата монета не е твоја. Таа мора да му припаѓа на некој странец, на кого навистина му е потребна. А него лесно можеш да го најдеш. Треба само да посакаш да ги видиш тие кутри и сиромашни туѓинци, и ќе ги најдеш насекаде.

Ти зборувам за пари, бидејќи имав можност да ја запознаам нивната ѓаволска моќ. Знаеш дека поминав долго време во циркусот и секогаш бев многу загрижен за акробатите (кои се движеа по тенко јаже). Морам да ти кажам дека луѓето полесно и почесто паѓаат кога стојат цврсто на земја, отколку акробатите од нестабилното јаже. Можеби некоја вечер блесокот на најскапиот дијамант ќе те измами. Во истата вечер тој дијамант ќе биде твоето нестабилно јаже, од кое со сигурност ќе паднеш. Можеби убавото лице на некој принц ќе те измами. Во истиот ден ти ќе бидеш неискусен акробат, а неискусните акробати секогаш паѓаат. Не си го продавај срцето за злато и накит. Зошто најголемиот дијамант е Сонцето. За среќа, тој блеска на лицето на секој човек. И кога ќе дојде времето и ти ќе се вљубиш, сакај со целото свое срце. И кажав на мајка ти да ти пишува за тоа. Таа ја разбира љубовта повеќе од мене и затоа е подобро таа да зборува со тебе, за неа.

Твојата работа е многу комплицирана. Го знам тоа. Твоето тело е покриено само со мало парче свила. Во име на уметноста, на сцената може да се појавиш дури и гол, но оттаму треба да се вратиш не само облечен, туку и почист. Но, никој и ништо на овој свет не заслужува да ги види дури ни ноктите од стапалата на една девојка. Голотијата е болест на нашето време.

Јас сум стар и моите зборови можеби звучат смешно, но според мене, твоето голо тело би требало да му припаѓа на оној што ќе се вљуби во твојата гола душа. Не плаши се ако твоето убедување на оваа тема е од пред десет години, од времето кое заминува. Не грижи се! Тие десет години нема да те направат постара. Но, како и да е, сакам да бидеш последниот човек, кој ќе стане поданик на островот на голите! Знам дека татковците и децата се во вечна борба! Војувај со моите мисли, моја девојко! Јас не сакам послушни деца.
Во моите очи нема солзи додека го пишувам ова писмо, сакам да верувам дека оваа Божиќна вечер, ќе биде ноќ на чудата. Посакувам да се случи чудо и навистина да разбереш сè што сакам да ти кажам.

Чарли е веќе постар, Жералдин! Порано или подоцна, наместо бела свила на сцената, ќе треба да се облечеш во црно за да дојдеш на мојот гроб. Сега не сакам да те вознемирувам. Само од време на време, погледни во огледалото. Таму ќе ги видиш моите карактеристики. Дури и кога крвта во моите вени ќе се излади, не сакам да го заборавиш твојот татко-Чарли. Јас не сум ангел, но секогаш се стремев да бидам човек. Обиди се и ти.

Те бакнувам, Жералдин.

Твојот, Чарли.

Преведено од Кафе Пауза.

 

[King B]

Писмото на Чарли Чаплин до неговата ќерка Жералдин​

сеа ќе го ставав ​

 

[Samanta*]

Правдата понекогаш спие, но никогаш не умира.

 

[nebitnokoja]

Prifati go Ona shto doagja, sega - toa sekako vekje doshlo...
Pushti go Ona shto si odi, sega - toa sekako vekje otishlo...
Prifati go migot.
Prifakjanjeto e "kluchot".
A Ti, napravi go Ona, shto smetash deka e potrebno, Sega...
Nemoj da kochish - kje ti bide polosho, pushti neka pomine preku tebe...shto i da e toa...
Nikoj nemozhe da ti ja odzede slobodata.
Zhivotot e vechen.
Ti si Zhivotot i samo ti se sluchuva(pojavuva) - "zhivotnata prikazna(i)"... samo pushti neka teche...i nabljuduvaj svesno...
Ako ja sopirash "vodata"(bilo mirna ili burna), da ne teche slobodno... kje se stori "bara",a ti kje "krekash".

 

[Joshua_Tree]

Мудриот прашува и дава одговор со два-три збора,паметниот со илјада и пак ништо не кажал

 

[Joshua_Tree]

Го заебавме Дедо Мраз со пакетчињата...нашиот мозок може повеќе,нашиот мозок умее се...

ДА ЖИВЕЕ НАШИОТ МОЗОК!

 

[Солунски Атентатор]

Никогаш не се откажувајте​

Еден ден магарето на селанецот паднало во бунар. Сирото, со часови жално викало додека селанецот се мислел што да направи. Конечно се одлучил.​

Бидејќи животното било старо, а бунарот и онака требало да се покрие, не било вредно да се труди да го спаси магарето.​

Ги повикал сите соседи да му помогнат. Сите ги зеле лопатите и почнале да фрлаат земја во бунарот. На почетокот магарето сфатило што се случило и почнало очајнички да плаче. Но, по некое време, на чудо на сите се смирило.​

После некое време селанецот погледнал во бунарот и се вчудоневидел што гледа. Со секоја лопата земја која го погодила неговиот грб, магарето се искачувало нагоре. Го тресело грбот и се качувало по една скала нагоре.​

Наскоро сите воодушевено го гледале магарето кое зачекорило на врвот на бунарот и среќно излегло.​

Животот на тебе ќе истресе ѓубре и разни видови нечистотии. Трикот се состои во тоа да се истресеш и да поминеш преку тоа, да се искачиш една скала нагоре.​

Никогаш не се откажувајте.​

--- надополнето: 7 април 2012 во 03:32 ---

Една трогателна приказна...​

Еден доктор влегол во болницата набрзина откако бил повикан на итна операција.Тој се пријавил,се пресоблекол и влегол директно во одделот за операции.Тој го сретнал таткотот на детето како поминува во ходникот чекајќи доктор.Кога го здогледа,ттакото извикал:​

“зошто ти требаше толку време за да дојдеш?Зар не знаеш дека шивотот на син ми е во опасност? Зар немаш осет за одговорност?“​

Докторот се насмеа и одговори:​

“Извинете,не бев во болницата и дојдов веднаш штом го примив повикот...А сега,ве молам смирете се за да можам да ја работам мојата работа“​

“Да се смирам? Што доколку твојот син беше во салата сега,дали би сте се смириле? Доколку синот ви умираше сега што би направиле?“ -рече таткото гневно.​

Докторот повторно се насмевнал и одговорил:“ЈАс би рекол како Јов што рекол во Библијата“ Од земја дојдовме и во земја се враќаме,нека е благословено името на Господ.“Докторите не можат да го продолжат животот.Одете и молете се за вашиот син,а ние ќе направиме се најдобро според милоста Божја“​

“Да даваме совети кога не сме засегнати е многу лесно.“ промрморе таткото.​

Операцијата траеше неколку часови по која докторот излезе надвор задоволен.​

“Фала му на Бог,вашиот син е спасен!“ И без да го дочека одговорот на таткото тој продолжи да оди .“Ако имате некое прашање,прашајте ја сестрата!!“​

“Зошто тој е толку арогантен? Не можеше ли да почека некоја минута за да го прашам за состојбата на син ми?“ Коментираше таткото гледајќи ја сестрата откако замина докторот.​

Сестрата одговори, низ солзи во очите: “Неговиот син почина вчера во сообраќајна несреќа, тој беше на погреб кога го повикавме за операцијата на син ви.И сега откакао го спаси животот на вашиот син, тој замина да го доврши погребот на неговиот син.“​

Поука: Никогаш не ги судите другите бидејќи не го знаете нивниот живот и низ што поминуваат тие...​

 

[Educate dont discriminate]

За време на една одлучувачка битка, еден Јапонски генерал одлучил да нападне иако неговата армија била помалобројна од онаа на противникот. Тој бил уверен дека ќе победат, но неговите луѓе многу се двоумеле. За на пат кон непријателот, застанале во некој храм. Се помолиле и генералот извадил паричка и рекол, „Ќе ја фрлам паричкава. Ако падне глава ќе победиме. Ако падне петка ќе изгубиме. Судбината сега ќе ни се открие.“​

Ја фрлил паричката во воздух и сите внимателно ја гледале се додека не паднала. Било глава. Војниците толку се израдувале и се исполниле со самодоверба, што многу храбро го нападнале непријателот и победиле. После битката, некој поручник му рекол на генералот, „Никој не може да ја смени судбината.“​

„Токму така,“ одговорил генералот и му ја покажал паричката на поручникот, која што на двете страни имала глава !​

и видеово ми е многу јако,и од страна тие...

 

[Солунски Атентатор]

Имајте време за семејството​

Се вратил таткото од работа дома, уморен, нервозен и го нашол својот 5-годишен син како го чека на вратата.​

”Тато, може ли нешто да те прашам?”​

”Да, секако, кажи што е?”​

”Тато, колку заработуваш на час?”​

”Тоа не е твоја работа! Зошто ме прашуваш” – одговара таткото гневно.​

”Само сакав да знам. Те молам кажи ми колку заработуваш на час”​

”Ако веќе мораш и тоа да го знаеш, заработувам 50 долари на час”.​

”Ох” – рече детето и ја наведна главата. “Тато, ќе ми позајмиш ли 25 долари?”​

Таткото беше бесен. “Ако единствената причина што ме прашуваш е за да ти позајмам пари да би купил некаква играчка или слична бесмислица, тогаш заврти се и оди право во својата соба. Патем размисли зошто си толку себичен. Јас не работам секој ден за твоите детски лудории”​

Детето тивко отиде во собата и ја затвори вратата.​

Таткото седеше и стана се по лут, заради прашањата на детето...​

“Како се осмелува да праша такво нешто, само за да извлече од мене пари?”​

После еден час, таткото малку се смири и размисли:​

“Можеби навистина му требало нешто за тие 25 долари...Навистина не прашува често и не бара пари.”​

Таткото отиде во собата на детето.​

“Заспа ли сине?”​

“Не тато, буден сум!”- одговори детето.​

“Размислував...Можеби бев престрог кон тебе пред малку. Имам тежок ден и се истресов на тебе. Еве ти ги 25–те долари кои ги бараше”​

Детето се исправи, смеејќи се “Ти благодарам тато”, рече. Тогаш посегна под перницата и извади сноп стуткани пари.​

Кога таткото виде дека детето има пари, почна повторно да се лути.​

Детето полека ги изброи парите и го погледна таткото.​

“Зошто бараше уште пари, кога си имал?!”- налутено рече таткото.​

“Затоа што немав доволно, а сега имам” – рече детето.​

“Тато, сега имам 50 долари. Можам ли да купам еден час од твоето време? Те молам, дојди си утре еден час порано од работа. Сакам да вечераме заедно.”​

Таткото беше скршен. Го прегрна синот и го молеше да му прости.​

Ова е само кратко потсетување за сите кои напорно работите. Не смееме да дозволиме да ги запоставиме луѓето кои ни значат многу, оние кои ни се блиски до срцето.​

Ако умреме утре, компанијата за која работиме лесно ќе ни најде замена.​

Но на семејството и пријателите, кои ќе ги оставиме зад нас, ќе им недостасуваме цел живот!!!!​

--- надополнето: 10 април 2012 во 11:39 ---

Поклон ​

Едно момче се спремало за доделување на дипломата.Со месеци се воодушевувал на спортските автомобили кои стоеле на излозите во авто салоните.Знаел дека татко му може да си дозволи таков поклон, и затоа и му кажал дека автомобил е се што сака како поклон за дипломата.​

Како што се наближувал денот , така момчето се повеќе очекувал да открие некој знак за купувуање на автомобилот.Конечно, дошол денот за доделување на дипломите.Татко му го повикал во својата работна соба.Му рекол дека е горд на него, и дека е среќен што м уе син и дека многу го сака. Таткото му предал убаво спакуван пакет .​

Помалку разочарано, но сепак љубопитно момчето го примил пакетот и почна да го отпакува. Пред него се појавила книга со преубав кожен превез. Бесен, и со повишен тон синот му рече на татко му: ​

“Лежиш на пари, а ми купи само една обична книга!!!“ По тие три збора, момчето ја фрлило книгата, истрчало надвор, и уште истиот ден побегнало од дома.​

Поминале многу години. Во меѓувреме, синот пораснал во доста успешен деловен човек.Имал прекрасно семејство и убава куќа. Но секој ден станувал се посвесен на фактот дека сега татко му е прилично стар и дека можеби би требало да оди да го посети.Но пред да ја оствари својата намера, му стигнува телеграма ,со која го известуваат дека татко му починали дека сето наследство му го оставил нему.​

Морало итно да дојде и да ги среди сите потребни документи во врска со препишувањето на куќата и имотот од својот татко на свое име.​

Приближувајќи се до куќата, се повеќе го обземала тага и грижа на совеста. Во татковата работна просторија се потсетил на нивниот последен разговор...и средувајќи ги така документите , погледот му паднал на книгата со кожен превез која стоела на она место на кое тој ја фрлил оној ден кога дипломирал.​

Со солзи во очите почнал да ги листа страниците на книгата ,застанувајќи на некои страници.​

Во тој момент, испаднал клуч од пликот кој бил прилепен за задната корица од книгата. Тој го подигнал клучот за кој бил закачена картичка од автосалонот.​

На картичката стоело името на автосалонот,типот на автомобилот и датата на продажбата потврден со печат.​

Тоа било датата на неговото доделување на дипломата.​

Колку пати сме ги пропуштиле Божјите поклони само затоа што не биле спакувани на начин на кој ние сме очекувале!!!​

​

 

[831]

"People are afraid of themselves, of their own reality; their feelings most of all. People talk about how great love is, but that's bullshit. Love hurts. Feelings are disturbing. People are taught that pain is evil and dangerous. How can they deal with love if they're afraid to feel? Pain is meant to wake us up. People try to hide their pain. But they're wrong. Pain is something to carry, like a radio. You feel your strength in the experience of pain. It's all in how you carry it. That's what matters. Pain is a feeling. Your feelings are a part of you. Your own reality. If you feel ashamed of them, and hide them, you're letting society destroy your reality. You should stand up for your right to feel your pain." – Jim Morrison

 

[Олимпија]

Ова го прочитав денес, па решив да го споделам со вас.

Во брак или не, треба да го прочитате ова ...

Кога стигнав дома таа вечер жена ми ја послужуваше вечерата, ја фатив за рака и реков, имам нешто да ти кажам. Седна и јадеше тивко. Повторно ја видов болката во нејзините очи.
Одеднаш не знаев како да ја отворам мојата уста. Но, морав да и кажам на што мислев. Сакам развод. Ја отворив темата смирено. Таа како да не беше вознемирена од моите зборови, наместо тоа ме праша тивко, зошто?
Го избегнав нејзиното прашање. Тоа ја налути. Таа ги фрли стапчињата за јадење и извика кон мене, Ти не си маж! Таа ноќ, не разговаравме еден со друг. Таа плачеше. Знаев дека сакаше да открие што се случило со нашиот брак. Но, јас едвај можеше да и дадам задоволителен одговор, таа го изгуби моето срце заради Јана. Јас не ја сакав повеќе. Само ја сожалував!
Со длабоко чувство на вина, го подготвив договорот за развод, во кој беше наведено дека таа ќе ја добие нашата куќа, нашата кола и 30% од акциите на мојата компанија. Таа погледна во него и потоа го искина на парчиња. Жената која потроши десет години од својот живот со мене, ми стана туѓинец. Ми беше жал за нејзиното потрошено време, ресурси и енергија, но не можев да го вратам назад она што и го кажав, затоа што толку многу ја сакав Јана. Конечно таа заплака гласно пред мене, што беше она што очекував да го видам. За мене нејзиниот крик беше всушност еден вид на ослободување. Идејата за развод со која бев опседнат во последните неколку недели се чинеше дека сега е уште поцврста и појасна.
Следниот ден, се вратив дома многу доцна и ја најдов како пишува нешто на масата. Не вечерав, веднаш си легнав и заспав многу брзо, бидејќи бев уморен по поминатиот ден со Јана. Кога се разбудив, таа сеуште седеше крај масата и пишуваше. Мене едноставно не ми беше грижа, па се завртив на другата страна и заспав повторно.
Изутрината таа ги постави своите услови за развод: не сакаше ништо од мене, но бараше да помине еден месец пред разводот. Таа предложи во тој месец да се обидеме да живееме колку што е возможно понормален живот. Нејзините причини беа едноставни: нашиот син имаше испити по еден месец, а таа не сакаше да го попречи со нашиот срушен брак.
Тоа беше прифатливо за мене. Но, таа бараше уште нешто, ме замоли да се присетам како ја однесов во нашата свадбена соба на денот на нашата венчавка. Таа бараше за времетраење на месецот да ја носам надвор од нашата спална соба до влезната врата, секое утро. Мислев дека полудува. Но за да ги направиме нашите последните денови заедно поподносливи јас го прифатив нејзиното чудно барање.
И кажав на Јана за условите за развод на жена ми. Таа се насмеа гласно и мислеше дека тоа е апсурдно. Не е важно какви трикови ќе употреби, ќе мора да се соочи со разводот, рече со презир.
Мојата жена и јас немавме телесен контакт уште откако мојата намера за развод беше експлицитно изразена. Кога ја изнесов првиот ден, ние двајцата бевме некако несмасни. Нашиот син ракоплескаше зад нас, тато ја држи мама во неговата прегратка. Неговите зборови ми предизвикаа чувство на болка. Од спалната соба до дневна соба, а потоа до вратата, изминав повеќе од десет метри, со неа во мојата прегратка. Таа ги затвори очите и рече тивко, не му кажувај на нашиот син за разводот. Кимнав со главата, со чувство на вознемиреност. Ја спуштив надвор од вратата. Таа замина да чека автобус за на работа. Јас возев сам до канцеларија.
Вториот ден на двајцата ни беше полесно. Таа се потпре на моите гради. Можев да го почувствувам мирисот на нејзината блуза. Сфатив дека долго време не сум погледнал внимателно на оваа жена. Сфатив дека повеќе не е млада. Имаше брчки на лицето, косата и беше проседена! Нашиот брак го земал својот данок од неа. За една минута се прашував што сум направил со неа.
На четвртиот ден, кога ја кренав почувствував враќање на интимноста. Ова беше жената што даде десет години од својот живот за мене. На петтиот и шестиот ден, сфатив дека нашето чувство на интимност растеше повторно. Јас не ни и кажував на Јана за ова. Како што изминуваше месецот стануваше се полесно да ја носам. Можеби секојдневниот тренинг ме направи посилен.
Едно утро таа избираше што да облече. Проба неколку фустани, но не можеше да најде соодветен. Потоа воздивна, Сите мои фустани станаа преголеми. Одеднаш сфатив дека таа стана толку тенка, дека тоа е причината зошто ја носев се полесно.
Одеднаш почувствував како удар ... таа имаше закопано толку многу болка и горчина во нејзиното срце. Несвесно ја подадов раката и ја допрев по главата.
Нашиот син дојде во тој момент и рече: Тато, време е да ја изнесеш мама надвор. За него, гледањето како неговиот татко ја носи неговата мајка стана суштински дел од неговиот живот. Мојата сопруга со гестикулација му даде знак на нашиот син да се приближи и го прегрна цврсто. Го свртев моето лице на другата страна, бидејќи имав страв дека може да се предомислам во овој последен момент. Тогаш ја земав во моите раце, одејќи од спалната соба, преку дневна соба, до ходникот. Нејзината рака беше околу мојот врат нежно и природно. Ја држев цврсто, беше исто како на денот на нашата венчавка.
Но, нејзината помала тежина ме растажи. На последниот ден, додека ја држев во моите раце јас едвај можев да направам чекор. Нашиот син отиде на училиште. Ја држев цврсто и реков: не забележав дека на нашиот живот му недостигаше интимност. Возев во канцеларија .... скокнав надвор од колата набрзина без да ја заклучам вратата. Ми беше страв дека секое одлагање ќе ме натера да се предомислам ... одев нагоре по скалите. Јана ја отвори вратата и реков, Жалам, Јана, не сакам повеќе развод.
Ме погледна, вчудоневидено, а потоа ми го допре челото. Да не имаш треска? рече таа. Јас ја тргнав нејзината рака од мојата глава. Жал ми е Јана, реков, јас нема да се разведам. Мојот брачен живот беше здодевен веројатно затоа што таа и јас не ги ценевме деталите од нашите животи, не затоа што ние не се сакавме повеќе еден со друг. Сега сфаќам дека штом ја внесов во мојот дом на нашиот свадбен ден, би требало да ја задржам се додека смртта не не раздели. Се чинеше како Јана одеднаш да се разбуди. Ми удри силен шамар, а потоа ја тресна вратата и прсна во плач. Се симнав надолу и заминав. Во цвеќарницата на патот порачав букет цвеќе за мојата сопруга. Продавачката ме праша што да биде напишано на картичката. Се насмеав и напишав, Ќе те носам секое утро, се додека смртта не не раздели.
Таа вечер стасав дома, со цвеќе во моите раце, со насмевка на моето лице, трчајки по скалите, само за да ја најдам жена ми во кревет мртва. Мојата сопруга се борела со ракот со месеци, додека јас бев толку зафатен со Јана што дури и не бев забележал. Знаеше дека ќе умре наскоро и сакаше да ме спаси од негативните реакции на нашиот син, во случај да продолжев со разводот. Барем во очите на нашиот син - Јас сум саканиот сопруг ....
Малите детали од вашите животи се она што е навистина важно во врската. Не се работи за куќата, за автомобилот, имотот, парите во банка. Тие создаваат средина погодна за среќа, но не може да дадат среќа самите од себе.
Затоа најдете време да бидете пријател на вашиот брачен другар и да ги направите оние мали нешта едни за други, кои ја градат интимноста. Имајте навистина среќен брак!
Ако не го споделите ова, ништо нема да ви се случи.
Ако го споделите, можеби ќе спасите нечиј брак. Многу од неуспешните луѓе во животот, се оние кои не сфатиле колку блиску биле до успехот, кога се откажале.