Катче за инспирација - мудри/поучни/мотивирачки текстови

[Mark Renton]

Ако си спремен да зададеш тежок удар, биди спремен и да го примиш истиот.
-------
Се околу нас е некакво градење, сузбивање и претварање. Борба, натпревар и понижување на противникот. Свет на лицемерие, лага и антипатичност каде апсурдот е најдоброто нешто што може на една индивидуа да му се деси. Надградувајќи ја основата само со цел да се уништи љубомората и одбивноста од слична душа која е само на неколку чекори оддалеченост. А само колку е прост животот и неговото функционирање без сите овие грешни мисли и заклучоци. Не секој теоретичар,изумител, научник е во право, не сечија теза е онаа вистинската. Замислете ние сме прифатиле некоја таква или самата природа не навела на тоа да донесеме и да направиме таква слика за човекот и нашето јас, од каде се тргнало во бездна, во безтрага. Лесен е животот и се во него, но ние го направивме ваков како што е, плукајќи по тој што ни подава рака, чекорејќи преку некој кој бил ист како тебе, само кон подбро место, заборавајќи ја смислата и борбата, начинот на кој со многу помалку труд би имало се за секого. Светот е одлика на она што ние сме. Монотоно и загушливо место, па посегнуваме по нашата интелигенција и познавање, кон материјалите за да пронајдеме нешто што има некаде таму, за да го убие секојдневието, да најде нешто различно, мислејќи дека тука нема веќе што да се бара. А зависта е она одлика која е најважна за она што сме денес, таа не турка да станеме напредна цивилизација, но и најлошото нешто што се појавило кај човекот, туркај го се подалеку од она во себе за веќе да не го распознава и да бара излез преку се освен преку она во себе. Се многу просто и се едно иста, разработено и направено од една иста креација, конструкција со одредени дефиниции, која многу лесно може да биди пробиена и да се сфати дека се е залудно...

 

[shutrak]

duri otkako ke se pojavi zvukot duri togash ke pochne da postoi i tishinata

 

[bokser_mk]

eve motivacija za zivot

 

[Il Biscione]

 

[IzY*MiLa*]

If LOVE becomes too painful... Then it's time to let ​

that LOVE go and save yourself. You got to keep this in mind ​

because you'll be able to find another love but not another SELF.​

 

[^^GoRiLLaZ^^]

Се викам Арангелович Антонио, ме знаеш како RNS или пак целосно Работам На Случајот. Венее цветот на светот сега е друга песна, денес е се понапнато ме мачат многу нешта, живеам опкружен од луѓето што перат мозоци на сите начини... пази се читај меѓу редови. Ме бунат многу работи не беше вака порано, стегни ги врвките под стрес постојано, а градов дише напнато, го чувствувам притисокот здивов на градов, го чувствувам по вратов и ми е непријатно, го чувствувам гладот на скитникот во светов, да имав кеш би купил се да почне од почеток само кажи цена и се ќе сменам, но неможам сепак има Легија за децата се тревожам што овдека талентите служат за полнење на канти и знам кој ме сфати, кој е на мој фреквенции и знам кој е бандит во град на чад душа да видам патоказ во ваков живот брате фак со Таз да бидам лошогаз со вас е нелојални времиња, мислиш дека си имал девојка уствари била фукара, а после одбиваш да бидеш заљубен поради такви се што имаш да дадеш последна девојка се само ласки на излози шиткаат чест, душа, спомени стари за сосем невредни ствари ко што се жени, коли, пари. И дали има одговор на сите прашања главата полна со нив пак, а ти не разговараш со непознат, па каде ли се крие смислата, ја добиваш на крајот од приказната, а цела вистина напишана во овој дневник каде RNS во друштвото на мртвите поети.

Tonyo San - Времето на волкот

​

 

[shutrak]

grupa na lugje koja se sobira vo sostojba na prisastvo generira kolektivno energetsko pole so golema energija

 

[burn84]

Нема поголема иснпирација од тоа ако навистина сакаш нешто ќе го добиеш само затоа што толку јебано ќе се фокусираш на тоа што ќе копаш и ќе најдеш начин да стигнеш.
Ама треба навистина да го посакуваш, инаку џабе со сила....

 

[Stoev]

 

[Magde.]

Вистинска приказна:


We had become friends in college. We got along fantastically right from the start. I was a dork. She was a tomboy in oversized overalls & a silly bobbed haircut. She was "one of the guys" and it was awesome. She knew everything about me & was the only girl I never tried to impress.
So naturally, I had no interest in her. I spent college pining for other girls. She dated several of my friends. I dated hers. But we never dated each other. Instead, we became best friends.
After college, I moved away. But we always stayed in touch with letters (then email). For several years, we didn't see each other face to face. Then, one day I got an invite to her wedding. She was marrying her college boyfriend. It didn't faze me, since I was about to move to California to chase my own dreams. But seeing we were friends, I decided to surprise her and go.
When I arrived at her wedding, her mom greeted me.
"Oh, are you THE Conc?" she said. I was a bit shocked. "I don't think so" I replied. Her mom said "Yes, you're her friend from college. She talks about you all the time! She would LOVE to see you before the ceremony." So her mom takes my hand and leads me to the bridal room. Cool.
As soon as I entered the back room, my heart completely stopped. Standing in front of me wasn't the frumpy girl I remembered. Instead, it was the most beautiful woman I had ever seen. Long gone were the silly haircut and bib overalls -- replaced by an elegant, sexy, and stunning woman. Standing there in her bridal gown, she took my breath away.
And in that split second, time stopped. Every moment of our lives shot through my head. All the smiles, the laughs, the late night walks around campus. All the pieces of our relationship suddenly lined up made perfect sense. And in the ultimate clarity of that moment, I had the most awful realization of my entire life.
THIS was the woman I was supposed to marry. I was absolutely certain. There was not a doubt in my mind.
I stood there, dumbfounded -- trying to fight back the tidal wave of nausea washing over me. But before I even had a chance to say "hello", she rushed to me like an excited schoolgirl and planted a kiss right on my lips. It was a friendly kiss -- nothing more. But I can still feel her silk gloves on my cheeks as she did it.
It only made the heartbreak worse.
So we stood there & chatted pleasantly for a few minutes. Me, hiding the tears and trying not to throw up. Then, without fanfare, I took my seat and watched the ceremony start.
Suddenly, I got sweaty. What happens when they say "speak now or hold your peace" Do I actually say something? Do I ruin this girl's marriage because I suddenly have a feeling? Am I insane?"
Luckily, I never got the chance. They never said it. So, I sat there quietly and watched her marry the wrong man. I clapped. I smiled. But I wanted to punch myself in the face for not seeing the perfection that was in front of me for so long. I completely blew it and had nobody to blame but myself.
When I left that afternoon, I made myself a solemn promise. I promised that if I ever got the chance to be with her -- I would marry her and be fearless about it. I wouldn't doubt or second guess myself -- because I knew in my heart that we were meant to be. I promised I would be fearless with her....if that ever happened.
Two weeks later, I moved to California. Time to put that behind me.
For several years, I'd fly home & visit her. Always a pleasant lunch or coffee. She'd tell me her marriage was great. I'd tell her about California. Every time, I wanted to tell her my feelings for her. But I never did. I refused to disrespect somebody's marriage like that. It wouldn't be fair to her or her husband. And I didn't want to risk losing the friendship. I could talk to her about anything, except her.
Several years later, I was home visiting as usual. But something was different with her. After a while, I learned the awful truth. Her marriage was terrible. He was verbally abusive & demeaning. For years, she was too proud and ashamed to tell anybody. Her marriage was over. She felt like a failure.
I wasn't happy. I was heartbroken for her. To see her like this was awful. So we continued to hang out while I was home. Our conversations eventually turned toward us and our friendship. I never told her how strong my feelings were. Thankfully, I didn't have to. One day, she reached over and kissed me for the second time in my life.
This time, I kissed back.
And in that glorious moment, I knew I'd finally make good on my promise to marry her.
And I did.
I'm happy to say that we've now been married for 5 years and have a beautiful baby boy who celebrated his first birthday this weekend.
Every day, I'm thankful that I got a second chance to make things right.

 

[Joshua_Tree]

Замисли,светот се превртел па нема со кого да се токмиш.Останува само да го живееш...сам

 

[Maya]

Ljubovta na koja ste i dale granici, ke stigne samo do granicite ...

 

[Солунски Атентатор]

Влегува еден бизнисмен во банка во Њујорк и го бара службеникот одговорен за кредити. Му објаснува дека ќе оди на деловен пат во Европа две недели, и дека сака да земе кредит од $5.000 долари. Службеникот му одговора дека за да ги подигне парите ќе треба да остави некаков вид на гаранција. Бизнисменот без да се двоуми ни минута, ги вади клучевите од своето ново црвено Ферари, кое што патем е паркирано на паркингот пред банката. Луѓето го проверуваат возилото, и банката се сложува да го издаде кредитот со оваа гаранција. Откако заминал бизнисменот со парите, шефот на банката и вработените добро се насмеале, зошто бизнисменот го искористил своето ферари вредно $500.000 долари како гаранција за кредит од $5.000 долари. Откако биле средени сите документи, вработените од банката го ставиле возилото во подземната гаража на банката. Две недели подоцна, доаѓа бизнисменот, го враќа кредитот, и плус плаќа камата од $15.41 долари. Службеникот му се обратил на бизнисменот "Господине, многу сме среќни што соработувавме со вас, меѓутоа малку сме збунети. Додека бевте отсутни, Ве проверивме, и дознавме дека сте мултимилијардер. Не ни е јасно, зошто ви беше потребен кредит од $5.000 долари?" Бизнисменот слатко се насмевнал и одговорил: "А каде на друго место во Њујорк ќе најдам паркинг за моето ферари вредно половина милион долари, за две недели и тоа за само $15.41 долари?!"

 

[Joshua_Tree]

Само миг...не затворај ги очите...ќе пројде се...

 

[Il Biscione]

Еден одличен мотивациски говор одржан од Чарли Чаплин во филмот "The Great Dictator" , кој треба да допре до секого. Говор кој треба да не освести за тоа што се случува денес, она на кое сме секојдневно сведоци. Дали го погрешивме патот? Каде одиме? Кој не води? Минатото не можеме да го избришеме... Но иднината останува на нас да ја создадеме...