Нешто многу слично како тебе.Смртта на Тоше, Бог да го прости, ме натера да размислам, како тагувам.
Ја гледам мајка ми цел ден плаче сирота, сите околу мене плачат а јас солза не пуштив. Премногу ми е жал, и тагувам. Али тагувам во себе, се повлекувам и не ја споделувам тагата со никој. Сама размислувам зашто морало да се случи тоа..
Значи, солзите ви се филтер за тага, осамувањето, хистеричното смеење, паѓање во "несвест"...:smir:
Исто како мене.Ќутам и не зборам ништо.Кога ќутам и седам сама ми е многу полесно.После ќе се исплачам и толку.Како тагувам?
Првичната реакција ми е молк.Ништо не зборам.Ќутам и се повлекувам во некој агол и размислувам.Не ставам цел ден речиси ништо во уста.Подоцна сакала-нејќела,без разлика кај се наоѓам,солзи ми потекуваат.Плачам.Секогаш ми е полесно.
Денеска се изнемоштив од плачење.Особено кога бев дома,плачев на цел глас,дури ми се слоши и раце почнаа да ми се тресат.Во јавност бев поприбрана иако на моменти не можев да ги задржам солзите кои сами паѓаа(т).
Исто и јас, на работа дознав сабајлето, бев во шок но не покажував некои емоции. Дојдов дома, уклучив телевизорот и плачев како мало дете. Кога го видов на Пинк како ја пее зајди,зајди и тогаш заплакав. Кој ќе ги пее сега овие стари македонски песни на светот да ги знае и почитува?мене тагата ме стигнува подоцна!вчера кога дознав не ми се веруваше.не ми беше ништо.сите плачат,а јас ко сеуште да не бев свесен што се случува.и кога се вратив од факс и го вклучив телевизорот ме стигна тагата.цел ден не можев да се смирам.плачам како скот.дома,самиот,не пред други.