- Член од
- 27 мај 2008
- Мислења
- 1.025
- Поени од реакции
- 41
Парадата на политичките елити заврши. Се уверивме дека партиите се кадровски дефицитарни, нивните раководства се со мал креативен потенцијал, нивните штабови грозно неталентирани, а нивните кандидати со слаби политички перформанси. Изборите за претседател тотално ја засенија кампањата за избор на локалната власт, која фактички е вистински значајна за реалниот животен сектор.
ЛДП не ја искористи убавата можност да излезе со амбициозна иновативна програма и кандидати што ќе можеа да ја промовираат. Јован Манасијевски не покажа лидерски капацитет и ќе мора да си замине од лидерската позиција заедно со првиот извикан ешалон, ако сака да и обезбеди иднина на партијата. И Тито Петковски по овие избори нема што да бара на политичката сцена, оти нема што да ни понуди освен својата јалова реторика. Време му е и на Мендух Тачи да се тргне во заветрина оти доаѓа времето за поинакви лидери. СДСМ не покажува ни елементарни знаци за себереформирање. ДПМНЕ од ланските избори почна да издишува.
Ѕвезди на овие избори станаа шест браќа и една сестра. Како во бајките. Тие навистина ни приредија слаба изведба, но од нивната јавна презентација добивме права слика за квалитетот на политичката понуда на македонскиот пазар. Просто речено, на партиските тезги, лоши домаќини се обидуваат набрзина да нè смуваат и да ни продадат стока со низок квалитет, со поминат рок на траење, со фалсификат фабричко потекло. Партиите, очигледно, не само идејно туку и кадровски клапнаа. Заморот на материјал се виде во изборот на кандидати за првата државна функција.
Ѓорѓе Иванов до крајот на кампањата за првиот круг не успеа да се одомаќи во политичкиот костум. Остана згрчен, непријатно изненаден од светлата на рефлекторите и вниманието на јавноста, зачудувачки неподготвен за големата политичка сцена. Но тоа не му донесе никаква предност на неговиот ривал Љубомир Фрчкоски, кој со својата егзибиционистичка патологија е спротивност на Иванов. Тој нападно уживаше во појавите на црвената политичка черга и суверено владееше со микрофоните. Ама, неговите претенциозни логореични напади допрва ќе бидат товар за партијата што го предложи за шеф на држава.
Егзибиционистичкиот порив на Љубе Бошковски е посебна приказна. Неговата речиси органска потреба да биде во средиштето на вниманието, во комбинација со потребите на еден партиски центар да го ангажира за овие избори како главен епизодист, е тажна приказна за „македонските работи“. Затоа, пак, ангажманот на Нано Ружин да ги брани боите на ЛДП како кандидат за шеф на држава е бизарен пример за критериумите на Брисел при доделување почесни награди и низок стандард за градење успешна дипломатска кариера во Македонија.
Впрочем, сите македонски претенденти за шеф на државата во екот на изборното претставување се натпреваруваа само во кинење зелени. За разлика од нив, Селмани, Буџаку и Хоџа делуваа како спастрени, пристојни политички потковани луѓе, кои единствено не можат да излезат од рамката на својот етникум. Додуша, од оваа етничка тројка само Селмани, освен промоција на неговата партија, водеше реална политичка кампања за претседател, па Хоџа и Буџаку повеќе доаѓаа како плурален декор за потребите на партиските водства на ДПА и ДУИ отколку како амбициозни кандидати. Мој впечаток е дека единствен хендикеп на Селамни е времето кога се кандидира. Имено, не ми изгледа политички опортуно токму тој, како етнички Албанец, да преговара за македонскиот идентитет и национално самоидентификување иако тој кај Македонците е широкоприфатен како одличен кандидат за претседател.
Од оваа изборна трка, која не е ни чудо што ја врати апатијата кај гласачите, ќе останат запаметени три моменти: промоцијата на тезата за Албанците како македонски црнци, се претвори во јавно деклариран црнечки расизам. Имено, Имер Селмани беше обвинет дека не бил чистокрвен Албанец, демек, имал и македонска крв. Со тоа од своите политички ривали беше дисквалификуван како можен Обама, а јавно е потврдено оти и ДУИ и ДПА всушност имаат сомнителна политичка агенда, која мириса на наци-фашизам.
Вториот шокантно отрезнувачки момент дојде по предупредувањето на Љубомир Фрчкоски упатено до едикоиси да водат сметка како ќе гласаат, оти кога тој и СДСМ ќе дошле на власт, ќе ги отвореле кожените тефтери во кои уредно запишуваат кој како се однесувал!? Фрчкоски нè потсети дека тие се сеприсутни, тие се и полиција и обвинителство и суд. Заканата упатена од предизборна говорница е стравотен доказ за функционирање на политичкото мафијашко подземје на кое никој не изреагира. А требаше. Кога изостанува институционален и општествен одговор на ваква демонстрација на гангстерај реално е да се помисли дека пораката ја примиле сите до кои беше упатена.
И на крајот, како круна на сè, дојде тезата на Фрчкоски дека ВМРО-ДПМНЕ всушност е СДСМ. Професорот ни откри дека вмровците заминале во други партии откако социјалдемократите кадровски им ја презеле партијата и од 2007, на власт е СДСМ – преправена, на чело со одметникот Никола Груевски. Аналогно, политичката борба се води меѓу две крила на СДСМ што лажираат политички плурализам во рамките на субјектот на Бихаќка и имаат две агенди. Едната на СДСМ – напредна, која се бори за Македонија интегрирана и обезбедена, но под друго државно име и, втората, на СДСМ –„загулена“, која сака да ја подели изолирана Македонија, ама да и го сочува името. Оваа лошава СДСМ, како што објасни професорот, во 2001 година се преправала дека е ВМРО-вистинска за да ја подели Македонија од и до Групчин, но добрите сдсмовци на чело со Фрчкоски ја спасиле во последна минутка со рамковниот договор и Устав. Од лошото ВМРО, професорот успеал да ги извлече добрите вмровци Борис Трајковски и Доста Димовска, од лани Љубчо Георгиевски, а од летово и Љубе Бошковски. Да не речам, сите оние што ја делеа Македонија од и до Групчин и од кои професорот успеал да нè спаси. Во новото поглавие од истата приказна, со рехабилитираните вмровци, сега пак сака да ја спасува Македонија од пропаст преку делба. За тој „идеал“ денес братот Љубе демохристијански е спремен да дели ако треба и затворска ќелија и сапунче со братот Љубомир. Оти, такво било времето на голема нужда. За Македонија, де!
Како и да заврши овој политички неинтелигентен еп на нашиот неуспешен гуслар едно е јасно. Тој со еден гусларски замав целосно ја амнестира ВМРО-ДПМНЕ од каква било одговорност за сите лоши резултати, кои од сега целосно паѓаат на грбот на СДСМ, зашто суверено цели 19 години владеел со државата. Ме интересира дали еднаш на сите СДСМ-варијанти ќе им пројде меракот за јавање на Македонија, иако народот одамна ги множи со нула?
Автор: Мирка Велиновска
http://novamakedonija.com.mk/DesktopDefault.aspx?tabindex=0&tabid=2&fCat=1&top=1&EditionID=346&ArticleID=20708
ЛДП не ја искористи убавата можност да излезе со амбициозна иновативна програма и кандидати што ќе можеа да ја промовираат. Јован Манасијевски не покажа лидерски капацитет и ќе мора да си замине од лидерската позиција заедно со првиот извикан ешалон, ако сака да и обезбеди иднина на партијата. И Тито Петковски по овие избори нема што да бара на политичката сцена, оти нема што да ни понуди освен својата јалова реторика. Време му е и на Мендух Тачи да се тргне во заветрина оти доаѓа времето за поинакви лидери. СДСМ не покажува ни елементарни знаци за себереформирање. ДПМНЕ од ланските избори почна да издишува.
Ѕвезди на овие избори станаа шест браќа и една сестра. Како во бајките. Тие навистина ни приредија слаба изведба, но од нивната јавна презентација добивме права слика за квалитетот на политичката понуда на македонскиот пазар. Просто речено, на партиските тезги, лоши домаќини се обидуваат набрзина да нè смуваат и да ни продадат стока со низок квалитет, со поминат рок на траење, со фалсификат фабричко потекло. Партиите, очигледно, не само идејно туку и кадровски клапнаа. Заморот на материјал се виде во изборот на кандидати за првата државна функција.
Ѓорѓе Иванов до крајот на кампањата за првиот круг не успеа да се одомаќи во политичкиот костум. Остана згрчен, непријатно изненаден од светлата на рефлекторите и вниманието на јавноста, зачудувачки неподготвен за големата политичка сцена. Но тоа не му донесе никаква предност на неговиот ривал Љубомир Фрчкоски, кој со својата егзибиционистичка патологија е спротивност на Иванов. Тој нападно уживаше во појавите на црвената политичка черга и суверено владееше со микрофоните. Ама, неговите претенциозни логореични напади допрва ќе бидат товар за партијата што го предложи за шеф на држава.
Егзибиционистичкиот порив на Љубе Бошковски е посебна приказна. Неговата речиси органска потреба да биде во средиштето на вниманието, во комбинација со потребите на еден партиски центар да го ангажира за овие избори како главен епизодист, е тажна приказна за „македонските работи“. Затоа, пак, ангажманот на Нано Ружин да ги брани боите на ЛДП како кандидат за шеф на држава е бизарен пример за критериумите на Брисел при доделување почесни награди и низок стандард за градење успешна дипломатска кариера во Македонија.
Впрочем, сите македонски претенденти за шеф на државата во екот на изборното претставување се натпреваруваа само во кинење зелени. За разлика од нив, Селмани, Буџаку и Хоџа делуваа како спастрени, пристојни политички потковани луѓе, кои единствено не можат да излезат од рамката на својот етникум. Додуша, од оваа етничка тројка само Селмани, освен промоција на неговата партија, водеше реална политичка кампања за претседател, па Хоџа и Буџаку повеќе доаѓаа како плурален декор за потребите на партиските водства на ДПА и ДУИ отколку како амбициозни кандидати. Мој впечаток е дека единствен хендикеп на Селамни е времето кога се кандидира. Имено, не ми изгледа политички опортуно токму тој, како етнички Албанец, да преговара за македонскиот идентитет и национално самоидентификување иако тој кај Македонците е широкоприфатен како одличен кандидат за претседател.
Од оваа изборна трка, која не е ни чудо што ја врати апатијата кај гласачите, ќе останат запаметени три моменти: промоцијата на тезата за Албанците како македонски црнци, се претвори во јавно деклариран црнечки расизам. Имено, Имер Селмани беше обвинет дека не бил чистокрвен Албанец, демек, имал и македонска крв. Со тоа од своите политички ривали беше дисквалификуван како можен Обама, а јавно е потврдено оти и ДУИ и ДПА всушност имаат сомнителна политичка агенда, која мириса на наци-фашизам.
Вториот шокантно отрезнувачки момент дојде по предупредувањето на Љубомир Фрчкоски упатено до едикоиси да водат сметка како ќе гласаат, оти кога тој и СДСМ ќе дошле на власт, ќе ги отвореле кожените тефтери во кои уредно запишуваат кој како се однесувал!? Фрчкоски нè потсети дека тие се сеприсутни, тие се и полиција и обвинителство и суд. Заканата упатена од предизборна говорница е стравотен доказ за функционирање на политичкото мафијашко подземје на кое никој не изреагира. А требаше. Кога изостанува институционален и општествен одговор на ваква демонстрација на гангстерај реално е да се помисли дека пораката ја примиле сите до кои беше упатена.
И на крајот, како круна на сè, дојде тезата на Фрчкоски дека ВМРО-ДПМНЕ всушност е СДСМ. Професорот ни откри дека вмровците заминале во други партии откако социјалдемократите кадровски им ја презеле партијата и од 2007, на власт е СДСМ – преправена, на чело со одметникот Никола Груевски. Аналогно, политичката борба се води меѓу две крила на СДСМ што лажираат политички плурализам во рамките на субјектот на Бихаќка и имаат две агенди. Едната на СДСМ – напредна, која се бори за Македонија интегрирана и обезбедена, но под друго државно име и, втората, на СДСМ –„загулена“, која сака да ја подели изолирана Македонија, ама да и го сочува името. Оваа лошава СДСМ, како што објасни професорот, во 2001 година се преправала дека е ВМРО-вистинска за да ја подели Македонија од и до Групчин, но добрите сдсмовци на чело со Фрчкоски ја спасиле во последна минутка со рамковниот договор и Устав. Од лошото ВМРО, професорот успеал да ги извлече добрите вмровци Борис Трајковски и Доста Димовска, од лани Љубчо Георгиевски, а од летово и Љубе Бошковски. Да не речам, сите оние што ја делеа Македонија од и до Групчин и од кои професорот успеал да нè спаси. Во новото поглавие од истата приказна, со рехабилитираните вмровци, сега пак сака да ја спасува Македонија од пропаст преку делба. За тој „идеал“ денес братот Љубе демохристијански е спремен да дели ако треба и затворска ќелија и сапунче со братот Љубомир. Оти, такво било времето на голема нужда. За Македонија, де!
Како и да заврши овој политички неинтелигентен еп на нашиот неуспешен гуслар едно е јасно. Тој со еден гусларски замав целосно ја амнестира ВМРО-ДПМНЕ од каква било одговорност за сите лоши резултати, кои од сега целосно паѓаат на грбот на СДСМ, зашто суверено цели 19 години владеел со државата. Ме интересира дали еднаш на сите СДСМ-варијанти ќе им пројде меракот за јавање на Македонија, иако народот одамна ги множи со нула?
Автор: Мирка Велиновска
http://novamakedonija.com.mk/DesktopDefault.aspx?tabindex=0&tabid=2&fCat=1&top=1&EditionID=346&ArticleID=20708
