За да не останам недоречен...
Се работи за примерот со извесен верник, кон бил склон кон прељубодејствување. После секој сторен гревовен, прељубодејствен чин, верникот доаѓал во храмот, и покајнички паѓа(л) пред иконостасот. Ова го забелжува оној кон постојано клевети, и посочувајќи го прељубодеецот, Ми вели на Христа: „...овој вели дека е верник и дека Те сака а постојано чини прељуба...„ А на тоа, Ом му оговара (Христос му одговара на лукавиот): „...Да, но секогаш кога чини грев, доаѓа да се покае...„.
Значи, чинењето грев носи и покајание за сторениот грев, независно дали е гревот кон Творецот (Неговите заповеди) или кон ближниот. А оној кој е морален а не верува, тогаш, по што е морален, кон кого е морален, зашто е морален, по кои мерила е морален?