Драговна, повторно ми отстапуваш спејстајм. I make little unicorns cry. And bleed. Bleed to death. Не ми е убаво тоа, не. Смешно е, патетично како сам си го правам тригерот, трегерот, онааа... Ричард, две месечини, едната недоквачена, внимателно собрана од дивината, наелектрисана, испратена некаде далеку. Не беше сон, не е сон. Митот со ладните раце и сексот? Некрофилска завера. Јас само немам крв таму. Има блага иронија во мојот однос кон репризите, побивање, правдање. Секој пат е последен. Секој последен е бедно смешен. Што ако, што ако оној пат, непомрачен од идеи за небесна интервенција и награда, го направев другиот избор? Што ако, нели. Што ако некогаш престанам да ги игнорирам огромните светлечки стрелки во разни бои кои се дерат да влезам? Што ако, нели. Не, следно. Зошто функционира налик некој болен случаен happy hour? А потоа, затворено, без знакче, на неодредено. А потоа ѕирка низ клучалката, потсмевајќи се, некогаш плашејќи се, а потоа ѕирка само од навика. А потоа, кулите близначки, авиони, експлозија, рушење, месечина. На оваа серија настани неизбежно и припаѓа Фантомот од операта моментот, и непосакуваниот Ерик.
Вака. Можно е да е дистурбително, затоа не го залепив со пљук. Се прашуваш или не, сега е вратата, а Ерик се подготвува за настапот. Го шминкаат, го свират, го маскаат. Гнев, додека актерот ја игра претставата, гнев додека се присетува дека никогаш не го заебал сценариото, гнев додека очекува аплауз. А потоа, меланхолија. А потоа, плантажа. А потоа, повторно. Отказ нема да дадам, не од страв, од надеж. ХААХАХА, идиоту, тоа е исто. Не од надеж, од страв. Не слушам смеа, прифатливо. Молчаливо, крваво, седам.