Gotye е фантастичен момент за откривање дур се досадуваш со смислување кореографија по паркет дома.
Следи период на сарма, грав, риба, грав, сарма, пак грав, тук таму риба, праз, сарма, сарма и на крај пак сарма.
Си купив локално недоречена чизлоштикма (ги презирам таквите абјектни категории на обувки) ама морав да се спастрам како би заличела на дотерана 24годишна дама.
Во автобус денес бев како избегана од дома. Торба поголема од мене, шарениот шал, со ништо неслагачката јакна и брдо ракавици и карираните патики.
Се плашам да стареам веројатно. А не сум ни па Петра Пан. Можеби само сакам да го вознесам својот свет низ очите на дете-то. Или она што е останато од него.
Слушањето белгискоавстралиски чудак со вампирски заби не помага.
Сум била контејнер за информации.
Јас пак мислам дека сум џубокс, неточна енциклопедија и мал илустрован готвач.
Книжевни лудила, моите колеги веќе ги распнуваат по медиуми. Јас, работам свиткана ко ѓеврек и сонувам ова време некогаш да имам албум, бебе во стомак и фикуси на балкон што ќе ги јадат глувци.
Бронтевски.
Како што Готје милува да рече, гласот сеуште одекнува низ сите наши разговори. Ехо на вечна есен, или што да е.
Се вратив, Драга.
Се вратив.