Во оваа држава да имаш среќа да ти се случат 2 работи: да избегаш од неа или да не се разболиш во неа (ако останеш тука). Во последно време доста често одев со баба ми и дедо ми по болници, дека се луѓе во години и не се снаоѓаат баш плус и мака мачат со видот, тоа што го доживеав, останува за спомени и вечни сеќавања. Добив впечаток дека тука сеедно им е дали ќе преживееш или умреш, дали имаш мака или не, за односот нема доволно карактеристичен епитет. Медицинските сестри, вработените на шалтер се крајно искомплексирани бидејќи не се доктори, па си викаат еј ние цела работа ја бркаме, овие поголеми плати зимат. Докторите се мислат дека се богови и се на став дека во Македонија и така кадарот квалтиетен отиде, па што и да напрват никој нема да се осмели да ги смени и дека се незаменливи. Просто бес ме фати и инат да направам некоја пара во животот за никогаш да не мора да гледам како некој поминува низ ваква тортура низ државните болници.
Најпрво кога воошто не знаевме каде треба да се упатиме, влеговме кај др Татјана Сотирова од одделението за Хематологија што со дерење ни се обрати со следниве зборови на прашањето каде треба да се упатиме: "Што е што сакате, ви пишува 11, аман више од вас, знаете ли да читате", ова и го кажала на баба ми 72 години откако тропнала на врата да праша дали е за тука. Подоцна рекоа резултати во 1:30 ќе имало, немаше резултати до 2:50, се расипал апаратот па доаѓаа 2 по 2 резултати на секој 10 минути... Успат слушав муабети како на еден секој ден правел испитувања, секој ден различни бројки се давале, си викам аман толку нервози, чекања, и на крај постои веројатност и да не се точни? Параноја и агонија ме фати, стигнаа конечно резултатите, влезе дедо ми кај докторката (за него бевме), таман да завршиме одиме на шалтер да платиме, ни вика еден лист заборавив да ви дадам од испитувањето, ајде и за него влезете. Тропам на вратат кај докторката ме пречекува цела бесна "Што сакате уште аман више аман", и реков дека не по наша вина едне лист заборавиле да ни го дадат. И го давам, НЕ ГО НИ ПОГЛЕДНА, и рече добро е. И реков дека видов дека не го погледна, сериозна работа е здраството, не може да се извршува ради реда нешто, само да го погледне, не сакаше да го погледне и не врати ништо.
После некој ден, бевме и за баба ми, она друга мака имаше, влеговме на еден шалтер и само прашавме каде да го најдеме одделението за каде што имавме работа, вработената на шалтер ни се издра "очно е ова, не ли гледате, не ми го трошете времето" максимално дрско и не не упати каде треба, тоа било во истата зграда, само на друга страна. Требаше да најдеме докторката да види резултати дали смее да прими некоја инекција (дали не е алергична), имавме резултатите во рака, ни велат на 14 мај дури дојдете тогаш докторката ќе е на работа... Две недели да чекаш само за 1 секунда да каже дали може или не да се прими некоја инјекција. Среќа наидовме на разумни сестри, што сфатија дека нема резон да се малтретират луѓето 10 пати да доаѓаат и да чекаат за 5 секунди работа, однесоа кај друг доктор и завршивме работа.
Знам дека ништо не функционира и дека се е во хаос, ама луѓе здравство е ова, за живот се работи, сериозна работа е, може ли до волку да сме мизерни. Не е ова матично, па на шалтер да ти го утнат презимето, па да се расправаш и пцуеш, живи луѓе се ова, од тие доктори и персонал им зависи здравјето и животот. Чувајте си го здравјето, нема ништо поважно од тоа.