Драга,
Овој град е наш, некако како своина што случајно ни припаднала, а во суштина - е ничиј. Земјата што не’ трпи и небото што не’ гледа сигурно ни се смеат. Им се може. Затоа што луѓето се најгрозната и воедно најграндиозната форма што може да го предизвика ова чувство.
Дека нештото е твое. Ништо не е твое. Само денов е твој, што се распослал ко јамболија низ октомври.
Многу сакам кога ме дрмаат проблесоци. Денес е таков ден. Плус - во автобус ме туркаат. Секогаш. Наоѓам изгубени чадори, хранам мачки пред влез, сакам да им истурам масло на шофершајбна на сите паркирани ко тупи и непрописно, ми иде да го избањам сиот народ и да му кажам дека идат подобри денови. Мижам и пред мене јато птици над зградите. И си викаш, па јебига, можам да пишувам и да љубам.
Овој град е наш, а во суштина е ничиј. Земи го денот и пушти си музика што те отвара. Можеби, ќе се случи нешто убаво.
М.