Доселувањето на Албанците во Македонија
- Креатор на темата bitushanec
- Време на започнување
Picasso`
Schizophrenic!
- Член од
- 26 јануари 2007
- Мислења
- 4.149
- Поени од реакции
- 197
И таму се доселени од Арбанија. Не е грешка, кој знаеш што ти значат тебе зборовите, кој знае на шо јазик мислиш дека ти зборам.
- Член од
- 1 ноември 2010
- Мислења
- 595
- Поени од реакции
- 241
таму, од бугарот има дадено и турски пописи и во нив,во првите НЕМА НИТУ Албанци,НИТУ ГЕГИ,НИТУ АЛБАНЦИ, и вели, муслиманите се всушност НЕ ДОЈДЕНИ,туку конвертирани христијани.
подоцна,има некои поединечни имиња кои незначат и дека се Албанци, што јасно кажува дека сте донесени од Турците,преку Бугарија, а не обратно.
тоа е јасно и од гените.
Picasso`
Schizophrenic!
- Член од
- 26 јануари 2007
- Мислења
- 4.149
- Поени од реакции
- 197
Има Арбанаси, тие се претци на денешните модерни албанци. Шо не е јасно? Шќиптар ти е национално име, со кое што еден народ се обединува. И не се Албанци туку се Шќиптари. А што е тоа што јасно укажува дека сме донесени од Турците? Некој документ можеби? Што? Има нешто што ти го криеш под тепих, па на некоја твоја научна студија да ја плеснеш како најсилен документ.
Четири години членуваш (последнава беше баниран од разбирливи причини), ни еден асален документ не постира за тоа од каде се дојдени, еве ти еден добар документ преведен од преведувач, оригинал, ен шарлатан:
Видиги само болдираните делови и ќути, оти во 14 век е куцан.
Дури во 14 век луѓето знаеле дека има две албании и дека оваа е некоја друга, а не она на Србите и на затапените Македонци шо мафтаат по неа како спас.
--- надополнето ---
Е вакви документи ти немаш! А да не поичниш да рипаш и да се фалиш дека Арбаните биле Македонци (како Петре Поповиќ), виде дека јазикот од тогаш бил дистинкт.
Pa ako e taka i ti si doselen od Arbanija. Ne si avtohton vo Makedonija.
Politicki motivirana teza...Da grabnat sekade kade sto ke stignat.Не бе, тие се Илири...-или ја напуштија таа теза?
- Член од
- 8 април 2010
- Мислења
- 1.182
- Поени од реакции
- 281
Илири, Арбанаси, некои тврдат дека по потекло се од Атлантида, еден рече Хомосапиенсот е албанец.Не бе, тие се Илири...-или ја напуштија таа теза?
- Член од
- 1 ноември 2010
- Мислења
- 595
- Поени од реакции
- 241
Origin of Shqiptars-Albanians..Arabic-Semitic tribe with the name Mirdities
In these Volumes will be found :
How a Primitive Race, under the name of Sourians, Itureans, Mirdites, and Moarni, have maintained themselves in the Lebanon, from the first peopling of the globe down to the present day.
CHAPTER IV.
THE ITUREANS, UNDER THE NAME OF MIRDITES, ERECT THEMSELVES INTO A PRINCIPALITY, AND THEN A PATRIARCHATE, UNDER THAT OF MARONITES
The difficulty in the identification of this people arises, not merely from the absence of native annals and annalists, but also from the change of name at various periods as given to them by foreigners. At and from the period at which we are now arrived, they are called Mrad and Mirdite, which is the same word, according to its Syriac or its Greek form.
This name was subsequently restricted to the people of the Lebanon, but it was, when first introduced, the name of a Faction.
In the year rendered memorable by the birth of Islam, A.d. 622, the people of Syria were divided into " Marad" and "Melekite." Marad meant rebel or marauder; a term which the Crusaders imported into Europe.* In antithesis stood Melekite, or loyalist, derived from Melek, King. In those times and countries religious doctrines were mixed up in every political contest, and arms decided the fate of every polemical schism….
The convent of Maron, on the Orontes, had been founded by a saint of that name in the fifth century. During the Homousian controversy, it became the centre and the refuge of the orthodox belief; so that the name of Maron served as a distinguishing epithet for those opposed to the Greek creed. It naturally passed into the designation of the people on the selection of a Maronite, that is, a member of the convent of Maron, as first Patriarch of the Mirdites. At that time the terms Mrad, Mirdite, and Moarni were equally applied to the Sourians : the religious one, Marouite, has alone survived in the Lebanon; the political one, Mirdite, is only borne by an expatriated fragment on the Adriatic; the ethnographic one, Sourian, is only whispered among themselves to some curious stranger; when the rare incident occurs of the presence of a stranger, who takes interest in them as men, and not in their factions, their schisms, their passions, and their crimes.
CHAPTER V.
THE MIRDITES INTERPOSE BETWEEN THE CALIPHATE AND THE BYZANTINE EMPIRE, AND ARE BETRAYED
Aroused by such audacity, the Caliph Moawiyah dispatched a large army into the Lebanon. We hear of no great battle fought. The operations, however, continued during seven years. They did penetrate to the roots of the Cedars, for it was on the siege of Hadeth that their efforts were concentrated. Each winter they retired, returning in the spring1. In the seventh year they took and rased it. The Mirdites had sent appeal upon appeal to Constantinople, offering unconditional submission, and promising to accept as Prince any officer of the Empire. But the Emperor was bent on conciliating, not disabling, his foe.
After the fall of Hadeth, and the devastation of the country, the Mirdites were considered subdued, and the Caliph could fearlessly prosecute his plans against Constantinople. Whilst Moawiyah was only governor of Syria, he had prepared in the Port of Tripoli an expedition against Constantinople, which was frustrated by the conflagration in the harbour of the fleet, and with it of the arsenal.* This feat was accomplished by two Mirdites, one of whom afterwards saved the Emperor Constantine IV. in a seafight, off the coast of Lycia. To another, named Callinicus, a carpenter of Baalbec, the Empire owed, about this time, the invention of the " Greek fire," to which its preservation for six centuries has been ascribed.
This compact was of course secret. The war continued in appearance. The patrician Leontias entered Syria with a detachment of his army and marched to the Lebanon, where his arrival filled with joy the Mirdites, who had so long implored for aid in vain. Leontias brought letters of congratu* lation, and rich presents for their Prince. The Prince and the people overjoyed at being at length recognized by the Empire, now indulged in the prospect of the speedy expulsion of the Mussulmans from Syria. The Prince assembled the chiefs at a banquet at Gebail, when the troops of Leontias at a given signal fell upon and massacred them. Leontias then succeeded in getting- the affairs into his hands, named Simeon, nephew of the slaughtered Prince in his stead, and by money, intrigue, and violence carried into effect his master's wishes, exhibiting a zeal for the Caliphate, which might have shamed its own faithful servants. The Caliph, if no match for the Marouites, was quite equal to the Greek. He had fixed the periods of payment for his tribute at the shortest legal term, twenty-four hours; having- thus adapted so closely remuneration to service, he had to apprehend no remissness, no delay, and no half measures.
The most warlike of the nation were removed to Asia Minor and Roumelia.
On the borders of the Lake of Scodra, on the Adriatic, I have visited a people still called Mirdites.
They are several thousand strong.
They indeed know not their origin, and could not explain their name.
Though surrounded by Greeks, they belongto the Latin church, and they still wear the Maronite colours, blue and red.
The dispersion was followed by a famine in Syria, a fatal blow to a population surrounded by foes, and at no time able to produce more than a small portion of their own food. From this time till the Crusades the Mirdites are unheard of, and finally disappear to their very traces; as on their subsequent unexpected reappearance, it is under another name…
At this time the Mirdite population was not confined to the limits of Lebanon and Anti-Lebanon the Hauran and the Ledja, but extended on the north to regions and positions, scarcely less important for the Crusaders, if they could have impinged upon them. These were the mountain ranges above Aleppo, which crossed the path of the Crusaders into Syria.
But the Sultan of Damascus, either misinformed or no longer constrained to respect the neutrality of the Lebanon, charged the Mirdites with having invited their co-religionaries, and sent his lieutenant, Accoush El Essem, to punish them…
The most instructive portion of this incident still remains to be told. When the Mirdites met the Mussulman troops of Damascus at Rabbellias, they were themselves commanded by two Mussulmans, the Emirs Fakreddeen, and Shemsheddeen.
In these Volumes will be found :
How a Primitive Race, under the name of Sourians, Itureans, Mirdites, and Moarni, have maintained themselves in the Lebanon, from the first peopling of the globe down to the present day.
CHAPTER IV.
THE ITUREANS, UNDER THE NAME OF MIRDITES, ERECT THEMSELVES INTO A PRINCIPALITY, AND THEN A PATRIARCHATE, UNDER THAT OF MARONITES
The difficulty in the identification of this people arises, not merely from the absence of native annals and annalists, but also from the change of name at various periods as given to them by foreigners. At and from the period at which we are now arrived, they are called Mrad and Mirdite, which is the same word, according to its Syriac or its Greek form.
This name was subsequently restricted to the people of the Lebanon, but it was, when first introduced, the name of a Faction.
In the year rendered memorable by the birth of Islam, A.d. 622, the people of Syria were divided into " Marad" and "Melekite." Marad meant rebel or marauder; a term which the Crusaders imported into Europe.* In antithesis stood Melekite, or loyalist, derived from Melek, King. In those times and countries religious doctrines were mixed up in every political contest, and arms decided the fate of every polemical schism….
The convent of Maron, on the Orontes, had been founded by a saint of that name in the fifth century. During the Homousian controversy, it became the centre and the refuge of the orthodox belief; so that the name of Maron served as a distinguishing epithet for those opposed to the Greek creed. It naturally passed into the designation of the people on the selection of a Maronite, that is, a member of the convent of Maron, as first Patriarch of the Mirdites. At that time the terms Mrad, Mirdite, and Moarni were equally applied to the Sourians : the religious one, Marouite, has alone survived in the Lebanon; the political one, Mirdite, is only borne by an expatriated fragment on the Adriatic; the ethnographic one, Sourian, is only whispered among themselves to some curious stranger; when the rare incident occurs of the presence of a stranger, who takes interest in them as men, and not in their factions, their schisms, their passions, and their crimes.
CHAPTER V.
THE MIRDITES INTERPOSE BETWEEN THE CALIPHATE AND THE BYZANTINE EMPIRE, AND ARE BETRAYED
Aroused by such audacity, the Caliph Moawiyah dispatched a large army into the Lebanon. We hear of no great battle fought. The operations, however, continued during seven years. They did penetrate to the roots of the Cedars, for it was on the siege of Hadeth that their efforts were concentrated. Each winter they retired, returning in the spring1. In the seventh year they took and rased it. The Mirdites had sent appeal upon appeal to Constantinople, offering unconditional submission, and promising to accept as Prince any officer of the Empire. But the Emperor was bent on conciliating, not disabling, his foe.
After the fall of Hadeth, and the devastation of the country, the Mirdites were considered subdued, and the Caliph could fearlessly prosecute his plans against Constantinople. Whilst Moawiyah was only governor of Syria, he had prepared in the Port of Tripoli an expedition against Constantinople, which was frustrated by the conflagration in the harbour of the fleet, and with it of the arsenal.* This feat was accomplished by two Mirdites, one of whom afterwards saved the Emperor Constantine IV. in a seafight, off the coast of Lycia. To another, named Callinicus, a carpenter of Baalbec, the Empire owed, about this time, the invention of the " Greek fire," to which its preservation for six centuries has been ascribed.
This compact was of course secret. The war continued in appearance. The patrician Leontias entered Syria with a detachment of his army and marched to the Lebanon, where his arrival filled with joy the Mirdites, who had so long implored for aid in vain. Leontias brought letters of congratu* lation, and rich presents for their Prince. The Prince and the people overjoyed at being at length recognized by the Empire, now indulged in the prospect of the speedy expulsion of the Mussulmans from Syria. The Prince assembled the chiefs at a banquet at Gebail, when the troops of Leontias at a given signal fell upon and massacred them. Leontias then succeeded in getting- the affairs into his hands, named Simeon, nephew of the slaughtered Prince in his stead, and by money, intrigue, and violence carried into effect his master's wishes, exhibiting a zeal for the Caliphate, which might have shamed its own faithful servants. The Caliph, if no match for the Marouites, was quite equal to the Greek. He had fixed the periods of payment for his tribute at the shortest legal term, twenty-four hours; having- thus adapted so closely remuneration to service, he had to apprehend no remissness, no delay, and no half measures.
The most warlike of the nation were removed to Asia Minor and Roumelia.
On the borders of the Lake of Scodra, on the Adriatic, I have visited a people still called Mirdites.
They are several thousand strong.
They indeed know not their origin, and could not explain their name.
Though surrounded by Greeks, they belongto the Latin church, and they still wear the Maronite colours, blue and red.
The dispersion was followed by a famine in Syria, a fatal blow to a population surrounded by foes, and at no time able to produce more than a small portion of their own food. From this time till the Crusades the Mirdites are unheard of, and finally disappear to their very traces; as on their subsequent unexpected reappearance, it is under another name…
At this time the Mirdite population was not confined to the limits of Lebanon and Anti-Lebanon the Hauran and the Ledja, but extended on the north to regions and positions, scarcely less important for the Crusaders, if they could have impinged upon them. These were the mountain ranges above Aleppo, which crossed the path of the Crusaders into Syria.
But the Sultan of Damascus, either misinformed or no longer constrained to respect the neutrality of the Lebanon, charged the Mirdites with having invited their co-religionaries, and sent his lieutenant, Accoush El Essem, to punish them…
The most instructive portion of this incident still remains to be told. When the Mirdites met the Mussulman troops of Damascus at Rabbellias, they were themselves commanded by two Mussulmans, the Emirs Fakreddeen, and Shemsheddeen.
- Член од
- 1 ноември 2010
- Мислења
- 595
- Поени од реакции
- 241
If, during the Crusades, the Mirdites were not at war with the Mussulmans, it follows that they were not at war with the Christians. Though mentioned by the Christian writers, and especially by William of Tyre, as a powerful and warlike Christian nation, they are nowhere spoken of as allies of the Crusaders, iior are they spoken of as their enemies, f What …
If my explanation of the otherwise inexplicable success of that monstrous and ridiculous infatuation be correct—namely, the loathing1 of the Mirdites for the Byzantine Empire, and their hatred ag-ainst the Caliphate—it would follow that, upon the removal of these causes, the effect should cease. The causes were removed by the appearance of the Crusaders upon the stage. .In the immediate danger, remoter fears and passions were forgotten.
The Maan
..It was two of his descendants who commanded the Mirdites in the battle of Rabbelias against the troops of the Sultan of Damascus in 1306…
Between the close of the Crusades, and the establishment of the Ottoman dominion there is an interval of 279 years, during which the Mirdites disappear from the history of the world, as if they had never been, or as if they had ceased to exist. Mention of them is made obscurely by Mussulman writers only at one period, 1388, when they are noticed in the same strain as on former occasions by Byzantine, Armenian, and Saracenic writers j that is, merely to state that they had ceased to exist.
The occasion of this notice is an incursion of the Turcomans in that year, when the exposed and already detached district of Kesroan was again desolated. The only notice of the invasion of the Moguls under Timour Bey is occasioned by the Emirs of Hashbaya taking refuge in Shouf, to return only after those hordes had retired. Into the Lebanon itself they never penetrated. During these eight generations they continued to be ruled by the house of Maan, the Shaab equally ruling in the Anti-Lebanon.
Native annalists record events connected with these families and some convulsions j none of which, however, affect the well being of the people, the order of government, or the state of possession of the different princedoms. Various disembarkations of the Franks are noticed; but they neither obtain support from the people nor become occasions of distrust or quarrel with the Mussulmans. The Princes and the People alike abstain from all connection with external events ; and it would not be known that there was any but one religion, nor even what that religion was, but for the contemporary ecclesiastical writers.
In approaching the period of the Ottoman supremacy, we come to the first conquest of this people : that is, it is not until the end of the seventeenth century that that fatal word can be here spoken of. So striking a circumstance in the history of man may well induce us to pause for a moment to contrast their circumstances with that of the remainder of the inhabitants of the earth…
Two years, however, had scarcely elapsed when an occasion was offered to Emir Beshir for extending- the power of the Prince of the Druzes over the original seat of the Princes of the Mirdites….
CHAPTER XVI.
HISTORICAL CONFIRMATION
For at one and the same moment, he (Gibbon) designates the Mirdites as being- one of the firmest barriers of the empire ; and, as being1 disarmed and transplanted by the suspicious policy of the Greeks. I subjoin in a note the entire passage.*
An army of “Greeks” invaded Syria , the monastery of St. Maron was destroyed with fire; the bravest chieftains were betrayed and murdered, and twelve thousand of their followers were transplanted to the distant frontiers of Armenia and Thrace.
Yet the humble nation of the Maronites has survived the empire of Constantinople, and they still enjoy, under their Turkish masters, a free religion and a mitigated servitude…
The Edenensis, here mentioned, means a Mirdite from the town of Eden; this reference shews that that people was not destitute, at the time, of native writers. The Maronite priests, in translating to me their own ecclesiastical writers, gave me no grounds for inferring that the institution of their Patriarchate…
Jan. 10th. —I spent the early part of the morning with the Vicar General, and we soon got engaged again in history. I inadvertently excited his indignation, by applying the word Arab to them. " Arab," said he, " means savage. Mahomet made something of them for a time, but he despised them j soon after they fell into discord among themselves, and from that time are known only as tyrants. They consequently lost this fine Empire, and ceasing to be the masters of others, have themselves become slaves; but, wherever they ruled, they have left evil behind them.
We, the Mirdites or Moarni, were the first obstacle to their progress j and, being1 betrayed by the bastard Greeks, were the first victims of their tyranny.
They (the Arabs) attacked us in the most tender part, our tongue, and our recollections ; they drove out our language, and we are now called by others, and often known among ourselves, by their name.
We are Sourians.
This is our country, and it bears our name.
The Syriac is an older language than the Hebrew, and the Assyrians, from whom we descend, were the first of the great people of the earth.
The Syriac is still our sacred language; now, indeed, the church is the only depositary of these ancient treasures, but even within the memory of man the Syriac has been spoken in these countries.
For these reasons, the Mountain has always been favourable to the Turks, who were tolerant in matters of faith ; and so far from attempting to impose their tongue on any other people, took care to exhibit the contrast between themselves and the Arabs, by using an interpreter as part of the ceremonial of administration, even when the Pasha or Governor could speak Arabic."
I think he might have claimed more than a descent from the Assyrian, but of this hereafter.
During these four hours I ran over the different races, testing and rating them by the men they had produced ; men I mean, not of thought only, nor of action only, but those who can adjust a plan, and then carry it out, on that double field, which must be equally trodden to secure lasting results, persuasion and management.
Amongst the Turks I had found no such men; amongst the Arabs none; amongst the English none; nor the French, nor Germans, nor Italians, nor the Spaniards.
I could call up but three men to place beside him ; I speak of course, not of careers achieved, for that belongs to accident and circumstances, but of faculties observed and possessed.
These three men belonged to races rated very low in the scale; Greeks, Servians, and Berbers.
These were, Coletti amongst the first, Petronievich amongst the second, and the Caid of Riff amongst the third.
With the man I saw before me, what were the Druzes, or rather what had been the Moarni, the Mirdites, or the Itureans ?
What they were their history shews; and if I had only known them in this Sheik Nasif, I might have supposed their history.
Endurance involves substance; the substance of a people must be contained in the men you see, just as that of a stuff in the morsel you handle.
At length the guests retired, and we were left to ourselves. His evasions and replies were alike characteristic and original, his similes were picturesque; it will be evident that I cannot reproduce the conversation on a few pages of paper. The fragments I can give are only such specimens as half a dozen bricks would be of a house, its furniture and inhabitants. I shall throw them for convenience sake into the form of dialogue, not as intending to convey thereby more than the impression.
" I am a man who goes nowhere, sees no one, is busy with his own affairs, and has nothing to do with public business: what can you want with me?"
I have heard that you do nothing without reason,..
" Ask, and I shall answer."
Is the Gebel Souria well governed ?
" What the Sultan does is well done. I am the Sultan's slave j what shall I say ?"
You said " I shall answer." Where now is your word ?
The Lebanon (Mount Souria)-By David Urquhart
If my explanation of the otherwise inexplicable success of that monstrous and ridiculous infatuation be correct—namely, the loathing1 of the Mirdites for the Byzantine Empire, and their hatred ag-ainst the Caliphate—it would follow that, upon the removal of these causes, the effect should cease. The causes were removed by the appearance of the Crusaders upon the stage. .In the immediate danger, remoter fears and passions were forgotten.
The Maan
..It was two of his descendants who commanded the Mirdites in the battle of Rabbelias against the troops of the Sultan of Damascus in 1306…
Between the close of the Crusades, and the establishment of the Ottoman dominion there is an interval of 279 years, during which the Mirdites disappear from the history of the world, as if they had never been, or as if they had ceased to exist. Mention of them is made obscurely by Mussulman writers only at one period, 1388, when they are noticed in the same strain as on former occasions by Byzantine, Armenian, and Saracenic writers j that is, merely to state that they had ceased to exist.
The occasion of this notice is an incursion of the Turcomans in that year, when the exposed and already detached district of Kesroan was again desolated. The only notice of the invasion of the Moguls under Timour Bey is occasioned by the Emirs of Hashbaya taking refuge in Shouf, to return only after those hordes had retired. Into the Lebanon itself they never penetrated. During these eight generations they continued to be ruled by the house of Maan, the Shaab equally ruling in the Anti-Lebanon.
Native annalists record events connected with these families and some convulsions j none of which, however, affect the well being of the people, the order of government, or the state of possession of the different princedoms. Various disembarkations of the Franks are noticed; but they neither obtain support from the people nor become occasions of distrust or quarrel with the Mussulmans. The Princes and the People alike abstain from all connection with external events ; and it would not be known that there was any but one religion, nor even what that religion was, but for the contemporary ecclesiastical writers.
In approaching the period of the Ottoman supremacy, we come to the first conquest of this people : that is, it is not until the end of the seventeenth century that that fatal word can be here spoken of. So striking a circumstance in the history of man may well induce us to pause for a moment to contrast their circumstances with that of the remainder of the inhabitants of the earth…
Two years, however, had scarcely elapsed when an occasion was offered to Emir Beshir for extending- the power of the Prince of the Druzes over the original seat of the Princes of the Mirdites….
CHAPTER XVI.
HISTORICAL CONFIRMATION
For at one and the same moment, he (Gibbon) designates the Mirdites as being- one of the firmest barriers of the empire ; and, as being1 disarmed and transplanted by the suspicious policy of the Greeks. I subjoin in a note the entire passage.*
An army of “Greeks” invaded Syria , the monastery of St. Maron was destroyed with fire; the bravest chieftains were betrayed and murdered, and twelve thousand of their followers were transplanted to the distant frontiers of Armenia and Thrace.
Yet the humble nation of the Maronites has survived the empire of Constantinople, and they still enjoy, under their Turkish masters, a free religion and a mitigated servitude…
The Edenensis, here mentioned, means a Mirdite from the town of Eden; this reference shews that that people was not destitute, at the time, of native writers. The Maronite priests, in translating to me their own ecclesiastical writers, gave me no grounds for inferring that the institution of their Patriarchate…
Jan. 10th. —I spent the early part of the morning with the Vicar General, and we soon got engaged again in history. I inadvertently excited his indignation, by applying the word Arab to them. " Arab," said he, " means savage. Mahomet made something of them for a time, but he despised them j soon after they fell into discord among themselves, and from that time are known only as tyrants. They consequently lost this fine Empire, and ceasing to be the masters of others, have themselves become slaves; but, wherever they ruled, they have left evil behind them.
We, the Mirdites or Moarni, were the first obstacle to their progress j and, being1 betrayed by the bastard Greeks, were the first victims of their tyranny.
They (the Arabs) attacked us in the most tender part, our tongue, and our recollections ; they drove out our language, and we are now called by others, and often known among ourselves, by their name.
We are Sourians.
This is our country, and it bears our name.
The Syriac is an older language than the Hebrew, and the Assyrians, from whom we descend, were the first of the great people of the earth.
The Syriac is still our sacred language; now, indeed, the church is the only depositary of these ancient treasures, but even within the memory of man the Syriac has been spoken in these countries.
For these reasons, the Mountain has always been favourable to the Turks, who were tolerant in matters of faith ; and so far from attempting to impose their tongue on any other people, took care to exhibit the contrast between themselves and the Arabs, by using an interpreter as part of the ceremonial of administration, even when the Pasha or Governor could speak Arabic."
I think he might have claimed more than a descent from the Assyrian, but of this hereafter.
During these four hours I ran over the different races, testing and rating them by the men they had produced ; men I mean, not of thought only, nor of action only, but those who can adjust a plan, and then carry it out, on that double field, which must be equally trodden to secure lasting results, persuasion and management.
Amongst the Turks I had found no such men; amongst the Arabs none; amongst the English none; nor the French, nor Germans, nor Italians, nor the Spaniards.
I could call up but three men to place beside him ; I speak of course, not of careers achieved, for that belongs to accident and circumstances, but of faculties observed and possessed.
These three men belonged to races rated very low in the scale; Greeks, Servians, and Berbers.
These were, Coletti amongst the first, Petronievich amongst the second, and the Caid of Riff amongst the third.
With the man I saw before me, what were the Druzes, or rather what had been the Moarni, the Mirdites, or the Itureans ?
What they were their history shews; and if I had only known them in this Sheik Nasif, I might have supposed their history.
Endurance involves substance; the substance of a people must be contained in the men you see, just as that of a stuff in the morsel you handle.
At length the guests retired, and we were left to ourselves. His evasions and replies were alike characteristic and original, his similes were picturesque; it will be evident that I cannot reproduce the conversation on a few pages of paper. The fragments I can give are only such specimens as half a dozen bricks would be of a house, its furniture and inhabitants. I shall throw them for convenience sake into the form of dialogue, not as intending to convey thereby more than the impression.
" I am a man who goes nowhere, sees no one, is busy with his own affairs, and has nothing to do with public business: what can you want with me?"
I have heard that you do nothing without reason,..
" Ask, and I shall answer."
Is the Gebel Souria well governed ?
" What the Sultan does is well done. I am the Sultan's slave j what shall I say ?"
You said " I shall answer." Where now is your word ?
The Lebanon (Mount Souria)-By David Urquhart
- Член од
- 1 ноември 2010
- Мислења
- 595
- Поени од реакции
- 241
Во овие простори ќе се најдат:
Како примитивна раса, под името Sourians, Itureans, Mirdites, и Moarni, се се одржува во Либан, од првиот peopling на светот до денешен ден.
ГЛАВА IV.
НА ITUREANS, под името MIRDITES, сами исправено ВО кнежевство, а потоа Патријаршија, под таа НА MARONITES
Тешкотијата во идентификацијата на ова луѓето се јавува, не само од отсуството на мајчин аналите и annalists, но исто така и од промената на името во различни периоди, како што им ги странци. Во и од периодот во кој сме сега пристигна, тие се нарекуваат Mrad и Mirdite, што е истиот збор, според својот сириски или грчки форма.
Ова име беше подоцна гласа за луѓе од Либан, но тоа беше кога прв пат е воведен, името на една фракција.
Во годината изречена незаборавни од раѓањето на исламот, за рекламирање 622, на луѓето од Сирија беа поделени на "MARAD" и "Melekite." MARAD значеше бунтовник или marauder; термин кој крстоносците увезени во Европа .* Во антитеза застана Melekite, или лојалистичките, добиени од Melek, Кинг. Во тие времиња и држави религиозни доктрини се беа измешале во секој политички натпревар и со оружје одлучија за судбината на секој полемички раскол ....
Манастир на Maron, на Orontes, беше основана од страна на светителот од тоа име во петти век. Во текот на Homousian контроверзии, тоа станува средиште и прибежиште на православната вера, па дека името на Maron служел како епитет за разликување на оние кои се противат на грчки кредо. Тоа природно и 'донесе во име на народот за избор на Maronite, односно член на манастирот на Maron, како прв патријарх на Mirdites. Во тоа време термините Mrad, Mirdite, и Moarni беа подеднакво се применува кон Sourians: верските еден, Marouite, самата има преживеа во Либан, од онаа политичката, Mirdite, е само товар на протерани фрагмент на Јадранот, на етнографски еден, Sourian, е само меѓу себе да шепотеа некои љубопитни странец; кога ретки инцидент на присуството на некој странец, кој е заинтересиран за нив како и мажите, а не и во нивните фракции, нивните расколи, своите страсти, а нивните злосторства.
ГЛАВА В.
НА MIRDITES испречени помеѓу калифат и на Византиската империја, и се предал
Возбудени од таква смелост, калифот Moawiyah испратил голема војска во Либан. Слушаме на не голема битка водеа. На работите, сепак, продолжи во текот на седум години. Тие не се проникне во коренот на кедрите, за што беше на опсадата на Hadeth дека нивните напори се концентрирани. Секоја зима тие пензионери, се враќа во spring1. Во седмата година тие добија и rased неа. На Mirdites пратил жалба по жалба во Цариград, нудејќи безусловно потчинување, и ветува дека ќе ја прифатат како принцот секој полицаец на Империјата. Но царот беше свиткана на conciliating, не оневозможување, неговиот непријател.
По падот на Hadeth, а уништувањето на земјата, Mirdites биле сметани покори, а калифот храбро да ги гони своите планови против Цариград. Додека Moawiyah беше само гувернер на Сирија, тој беше подготвен во пристаништето во Триполи експедиција против Цариград, кој бил фрустриран од пожар во пристаништето на возниот парк, а со тоа и на арсенал .* Овој подвиг беше сторено од страна на две Mirdites, еден од нив потоа го спасил императорот Константин IV. во seafight, на брегот на Ликија. На друг, по име Калиник, столар од Baalbec, целото царство должат, за тоа време, пронаоѓањето на "грчкиот оган", на која нејзиното зачувување на шест векови се припишува.
Овој компактен е, се разбира тајна. Војната продолжува и во изглед. Патрицијот Leontias влезе Сирија со одред од неговата војска и маршираа до Либан, каде што неговото доаѓање исполнети со радост на Mirdites, кој толку долго го молел за помош, но залудно. Leontias донесе писма на congratu * популација, богат и подароци за своите принц. Принцот и луѓе пресреќен да бидеме во должина признати од страна на Империјата, сега му се предаваат во замислата за брзо протерување на Mussulmans од Сирија. Принцот собра шефовите на банкетот во Gebail, кога трупите на Leontias во даден сигнал белја и масакрирани нив. Leontias тогаш успеал да-работите во своите раце, по име Симеон, внук на закланите принцот и за него, и со пари, интрига, и насилството се постигне својот господар желби, покажувајќи со ревност за калифатот, кои би можеле да се посрами свои верни слуги. Калифот, ако не одговара за Marouites, бил сосема еднаков на грчки. Тој имале фиксна периоди на плаќање за неговата почит во најкус правен термин, 24 часа, имаат-тој начин прилагоден толку тесно надоместок на услугата, тој мораше да уапси ниту remissness, без одлагање, а не половина мерки.
Како примитивна раса, под името Sourians, Itureans, Mirdites, и Moarni, се се одржува во Либан, од првиот peopling на светот до денешен ден.
ГЛАВА IV.
НА ITUREANS, под името MIRDITES, сами исправено ВО кнежевство, а потоа Патријаршија, под таа НА MARONITES
Тешкотијата во идентификацијата на ова луѓето се јавува, не само од отсуството на мајчин аналите и annalists, но исто така и од промената на името во различни периоди, како што им ги странци. Во и од периодот во кој сме сега пристигна, тие се нарекуваат Mrad и Mirdite, што е истиот збор, според својот сириски или грчки форма.
Ова име беше подоцна гласа за луѓе од Либан, но тоа беше кога прв пат е воведен, името на една фракција.
Во годината изречена незаборавни од раѓањето на исламот, за рекламирање 622, на луѓето од Сирија беа поделени на "MARAD" и "Melekite." MARAD значеше бунтовник или marauder; термин кој крстоносците увезени во Европа .* Во антитеза застана Melekite, или лојалистичките, добиени од Melek, Кинг. Во тие времиња и држави религиозни доктрини се беа измешале во секој политички натпревар и со оружје одлучија за судбината на секој полемички раскол ....
Манастир на Maron, на Orontes, беше основана од страна на светителот од тоа име во петти век. Во текот на Homousian контроверзии, тоа станува средиште и прибежиште на православната вера, па дека името на Maron служел како епитет за разликување на оние кои се противат на грчки кредо. Тоа природно и 'донесе во име на народот за избор на Maronite, односно член на манастирот на Maron, како прв патријарх на Mirdites. Во тоа време термините Mrad, Mirdite, и Moarni беа подеднакво се применува кон Sourians: верските еден, Marouite, самата има преживеа во Либан, од онаа политичката, Mirdite, е само товар на протерани фрагмент на Јадранот, на етнографски еден, Sourian, е само меѓу себе да шепотеа некои љубопитни странец; кога ретки инцидент на присуството на некој странец, кој е заинтересиран за нив како и мажите, а не и во нивните фракции, нивните расколи, своите страсти, а нивните злосторства.
ГЛАВА В.
НА MIRDITES испречени помеѓу калифат и на Византиската империја, и се предал
Возбудени од таква смелост, калифот Moawiyah испратил голема војска во Либан. Слушаме на не голема битка водеа. На работите, сепак, продолжи во текот на седум години. Тие не се проникне во коренот на кедрите, за што беше на опсадата на Hadeth дека нивните напори се концентрирани. Секоја зима тие пензионери, се враќа во spring1. Во седмата година тие добија и rased неа. На Mirdites пратил жалба по жалба во Цариград, нудејќи безусловно потчинување, и ветува дека ќе ја прифатат како принцот секој полицаец на Империјата. Но царот беше свиткана на conciliating, не оневозможување, неговиот непријател.
По падот на Hadeth, а уништувањето на земјата, Mirdites биле сметани покори, а калифот храбро да ги гони своите планови против Цариград. Додека Moawiyah беше само гувернер на Сирија, тој беше подготвен во пристаништето во Триполи експедиција против Цариград, кој бил фрустриран од пожар во пристаништето на возниот парк, а со тоа и на арсенал .* Овој подвиг беше сторено од страна на две Mirdites, еден од нив потоа го спасил императорот Константин IV. во seafight, на брегот на Ликија. На друг, по име Калиник, столар од Baalbec, целото царство должат, за тоа време, пронаоѓањето на "грчкиот оган", на која нејзиното зачувување на шест векови се припишува.
Овој компактен е, се разбира тајна. Војната продолжува и во изглед. Патрицијот Leontias влезе Сирија со одред од неговата војска и маршираа до Либан, каде што неговото доаѓање исполнети со радост на Mirdites, кој толку долго го молел за помош, но залудно. Leontias донесе писма на congratu * популација, богат и подароци за своите принц. Принцот и луѓе пресреќен да бидеме во должина признати од страна на Империјата, сега му се предаваат во замислата за брзо протерување на Mussulmans од Сирија. Принцот собра шефовите на банкетот во Gebail, кога трупите на Leontias во даден сигнал белја и масакрирани нив. Leontias тогаш успеал да-работите во своите раце, по име Симеон, внук на закланите принцот и за него, и со пари, интрига, и насилството се постигне својот господар желби, покажувајќи со ревност за калифатот, кои би можеле да се посрами свои верни слуги. Калифот, ако не одговара за Marouites, бил сосема еднаков на грчки. Тој имале фиксна периоди на плаќање за неговата почит во најкус правен термин, 24 часа, имаат-тој начин прилагоден толку тесно надоместок на услугата, тој мораше да уапси ниту remissness, без одлагање, а не половина мерки.
- Член од
- 1 ноември 2010
- Мислења
- 595
- Поени од реакции
- 241
На повеќето воинствено на нацијата беа отстранети во Мала Азија и Румелија (Bugarija).
На границите на Езерото на Scodra, на Јадранот, сум посетил еден народ се уште се нарекува Mirdites.
Тие се неколку илјади силна.
Тие навистина не знаат своето потекло, и не може да се објасни нивното име.
Иако опкружен со Грците, тие belongto на Латинска црква, и тие се уште носат Maronite бои, сина и црвена боја.
Дисперзија беше проследено со глад во Сирија, фатален удар за населението опкружен од непријатели, и во ниеден момент во можност да произведе повеќе од еден мал дел од својата сопствена храна. Од овој момент па до Крстоносните војни на Mirdites се невидени, и конечно да исчезне и самата нивна траги, како на нивните следни неочекувано повторно да се појават, тоа е под друго име ...
Во тоа време населението Mirdite не беше ограничена на границите на Либан и борбата против Либан во Hauran и Ledja, но проширен на север до региони и ставови, едвај се помалку важни за крстоносците, доколку би можеле да имаат impinged врз нив. Овие беа планинските венци над Алепо, кој преминал патот, на крстоносците во Сирија.
Но, султанот од Дамаск, било misinformed или веќе не се ограничени да ги почитува неутралноста на Либан, обвинет за Mirdites со кои имаат поканија своите ко-religionaries, и го испрати својот поручник, Accoush Ел Essem, за да ги казнат ...
Најстариот образовна дел од овој инцидент и натаму останува да биде кажано. Кога Mirdites се сретна со Mussulman војници на Дамаск во Rabbellias, тие и самите биле командувани од две Mussulmans, на Emirs Fakreddeen, и Shemsheddeen.
Ако за време на Крстоносните војни, Mirdites не биле во војна со Mussulmans, следува дека тие не биле во војна со христијаните. Иако споменати од страна на христијански писатели, а особено од страна на Вилијам од Тир, како моќен и воинствено христијански народ, тие не се ниту зборува како сојузници на крстоносците, тие iior се зборува како нивните непријатели, ѓ Што ...
Ако моето објаснување на инаку необјасниви успех на таа монструозна и смешни занес да биде точна, имено, на loathing1 на Mirdites за Византиската империја, и нивната омраза AG-ainst калифатот-тоа ќе го следи тој, по отстранувањето на овие причини, ефектот треба да престанат. Причините беа отстранети од изгледот на крстоносците на сцената. . Во непосредна опасност, далечните стравови и страсти кои се заборавени.
На Maan
.. Тоа беше на две од неговите потомци, кои командувал со Mirdites во битката на Rabbelias против трупите на султанот од Дамаск во 1306 ...
Помеѓу крајот на Крстоносните војни, како и за утврдување на Отоманската власт постои во временски интервал од 279 години, за време на која Mirdites исчезне од историјата на светот, како никогаш да не биле, или како да престана да постои. Спомнувањето на нив е нејасно направени од Mussulman писатели само во еден период, 1388 година, кога тие се забележи и во истиот вирус како и на поранешниот наврати од страна на византиските, ерменски и Сараценки писатели ѕ дека е, само да констатирам дека тие престанале да постојат.
Повод за оваа белешка е упад на Turcomans во таа година, кога се изложени и веќе одделуваат област на Kesroan повторно беше опустошените. Единственото известување од инвазијата на moguls под Timour бег е предизвикана од Emirs на Hashbaya преземање засолниште во Shouf, да се врати само по оние орди беше во пензија. Во Либан се тие никогаш нема да навлезе. Во текот на овие осум генерации тие продолжиле да се отфрли од страна на куќата на Maan, на Shaab подеднакво пресудата во борба против Либан.
Мајчин annalists рекорд настани поврзани со овие семејства, а некои конвулзии ѕ ниту еден од нив, сепак, влијае на благосостојбата на луѓето, од редот на власта или на државата за поседување на различни princedoms. Разни disembarkations на Франците се забележат, но тие ниту се добие поддршка од луѓето, ниту се наврати на недоверба или караница со Mussulmans. Принцовите и слично Луѓето се воздржат од сите конекција со надворешните случувања, а тоа не би било познато дека има каква било, туку една религија, па ни она дека религијата е, туку и за современите црковни писатели.
Во приближува времето на Отоманската надмоќ, доаѓаме до првата освојување на овој народ: тоа е, тоа не е се до крајот на XVII век дека зборот може да биде фатална тука зборува. Значи, во реализацијата на околности во историјата на човекот и може да ни се поттикне на пауза за момент да и се спротивставиме на нивните околности со онаа на остатокот на жителите на Земјата ...
Две години, сепак, имаше едвај поминатото кога една прилика им беше понудено да Емир Beshir за проширување-силата на кнезот од Druzes во текот на оригиналниот седиштето на принцовите на Mirdites ....
ГЛАВА XVI.
ИСТОРИСКИ ПОТВРДУВАЊЕ
За еден и ист момент, тој (Gibbon) означува Mirdites како еден од firmest бариери на империјата, и, како being1 разоружан и посадена со сомнителни политика на Грците. Јас subjoin во една белешка на целиот пасус .*
Војска на "Грците" ја нападна Сирија, во манастирот на св Maron беше уништени со оган; најхрабрите водичи беа предаден и убиен, и десетина илјади нивните следбеници биле трансплантирани на далечни граници на Ерменија и Тракија.
Сепак, скромно нација на Maronites ги преживеа империја во Константинопол, а тие сеуште уживаат под нивните турски мајстори, слободна вероисповед и ублажува службеност ...
На Edenensis, тука спомна, значи Mirdite од градот на Едем; оваа референца Shews дека луѓето не се сиромашни, во тоа време, на мајчин писатели. Maronite на свештениците, во превод да ми свои црковни писатели, ми даде никаква основа за inferring дека институцијата на нивната Патријаршија ...
10 јануари. -Јас го поминав почетокот на утрото со Викар обвинител, и ние наскоро повторно ангажирани во историјата. Јас ненамерно возбуден неговиот револт, со примена на зборот арапскиот им. "Арапски", рече тој, "значи дивјак. Mahomet направи нешто од нив за извесно време, но тој ги презреа ѕ наскоро откако паднаа во раздор меѓу себе, и од тоа време се познати само како тирани. Тие последователно изгуби овој ред империја , и ќе престанат да бидат господари на другите, самите да станат робови, но, секаде каде што тие владееле, тие го напуштиле зло зад нив.
Ние, Mirdites или Moarni, беа првите пречка за нивниот напредок и ѕ, being1 предаден од страна на Грците копиле, биле првите жртви на нивните тиранија.
Тие (Арапите) не нападнаа во повеќето тендер дел, нашиот јазик, а нашите сеќавања, тие изгони нашиот јазик, а ние сега се нарекува со други, и често е познат меѓу нас самите, со нивното име.
Ние сме Sourians.
Ова е нашата држава, а тоа го носи нашето уставно име.
На сириски јазик е постар од хебрејски и Асирците, од кого ние се спуштаат, се првите од големите луѓе на земјата.
На сириски се уште нашите свети јазик, а сега, навистина, црквата е единствената депозитар на овие древни богатства, но дури и во рамките на споменот на човек со сириски што се зборува во овие земји.
Поради овие причини, на планината отсекогаш била поволна за Турците, кои биле толерантни во прашањата на верата, и толку далеку од обидуваат да го наметнат својот јазик на било кој друг народ, се погрижија да ги изложат на контрастот меѓу себе и со Арапите, со користење преведувач, како дел од церемонијата на администрацијата, дури и кога Паша или гувернерот може да зборува арапски. "
Мислам дека тој би можел да тврди дека повеќе од една наследник на асирската, но на оваа подолу.
Во текот на овие четири часа Истрчав во текот на различни раси, испитување и номинални нив од страна на мажите им дал; мажи Мислам, не само на мислата, ниту на акцијата, но и оние кои можат да се приспособат на план, а потоа го носат тоа надвор, на кои двојно поле, што мора да биде подеднакво чекор за да се обезбеди трајни резултати, убедување и менаџмент.
Меѓу Турците имав не најде такви мажи, меѓу Арапите ниту; меѓу англиски никој, ниту кај Французите, Германците ниту, ниту Италијанците ниту Шпанците.
Јас може да се нарече нагоре, но тројца мажи за место покрај него, јас зборувам се разбира, не на кариера постигнато, за што му припаѓа на несреќата и околности, но на факултети забележани и во посед.
Овие тројца мажи припаѓале на трки оценет многу ниско на скалата, Грците, Србите, и Бербери.
Овие беа, Coletti меѓу првите, Petronievich меѓу вториот и Caid од Riff меѓу третата.
Со човек што го видов пред мене, она што беа Druzes, или подобро кажано она што бил Moarni, на Mirdites, или Itureans?
Она што тие беа нивната историја Shews; и ако морам само да ги познат во ова Шеик Nasif, би можел да претпостави нивната историја.
Издржливост вклучува материја; суштината на еден народ мора да бидат содржани во мажи што гледате, исто како онаа на работи во ставам малку да се справува.
Во должина на гости во пензија, и ние биле оставени самите на себеси. Неговиот evasions и одговори беа карактеристика и слично оригинал, неговата similes беа живописен, тоа ќе биде очигледно дека не можам да го репродуцирате разговор на неколку страници на хартија. Фрагментите што може да даде само такви примероци како половина дузина тули ќе биде на една куќа, мебел и жители. Јас ќе ги фрли за погодност доброто во форма на дијалог, а не како намера да се пренесе на тој начин повеќе од впечаток.
"Јас сум човек кој оди никаде, не гледа никој, е зафатен со своите работи, и нема никаква врска со јавниот бизнис? Она што може да сакаш со мене"
Имам слушнато дека може да стори ништо без причина, ..
"Прашај, и јас ќе одговорам."
Е Gebel Souria добро управувана?
"Она што султанот не е добро направено. Јас сум роб на султанот ѕ што да кажам?"
Ти рече: "Јас ќе одговорам." Каде е сега вашиот збор?
На границите на Езерото на Scodra, на Јадранот, сум посетил еден народ се уште се нарекува Mirdites.
Тие се неколку илјади силна.
Тие навистина не знаат своето потекло, и не може да се објасни нивното име.
Иако опкружен со Грците, тие belongto на Латинска црква, и тие се уште носат Maronite бои, сина и црвена боја.
Дисперзија беше проследено со глад во Сирија, фатален удар за населението опкружен од непријатели, и во ниеден момент во можност да произведе повеќе од еден мал дел од својата сопствена храна. Од овој момент па до Крстоносните војни на Mirdites се невидени, и конечно да исчезне и самата нивна траги, како на нивните следни неочекувано повторно да се појават, тоа е под друго име ...
Во тоа време населението Mirdite не беше ограничена на границите на Либан и борбата против Либан во Hauran и Ledja, но проширен на север до региони и ставови, едвај се помалку важни за крстоносците, доколку би можеле да имаат impinged врз нив. Овие беа планинските венци над Алепо, кој преминал патот, на крстоносците во Сирија.
Но, султанот од Дамаск, било misinformed или веќе не се ограничени да ги почитува неутралноста на Либан, обвинет за Mirdites со кои имаат поканија своите ко-religionaries, и го испрати својот поручник, Accoush Ел Essem, за да ги казнат ...
Најстариот образовна дел од овој инцидент и натаму останува да биде кажано. Кога Mirdites се сретна со Mussulman војници на Дамаск во Rabbellias, тие и самите биле командувани од две Mussulmans, на Emirs Fakreddeen, и Shemsheddeen.
Ако за време на Крстоносните војни, Mirdites не биле во војна со Mussulmans, следува дека тие не биле во војна со христијаните. Иако споменати од страна на христијански писатели, а особено од страна на Вилијам од Тир, како моќен и воинствено христијански народ, тие не се ниту зборува како сојузници на крстоносците, тие iior се зборува како нивните непријатели, ѓ Што ...
Ако моето објаснување на инаку необјасниви успех на таа монструозна и смешни занес да биде точна, имено, на loathing1 на Mirdites за Византиската империја, и нивната омраза AG-ainst калифатот-тоа ќе го следи тој, по отстранувањето на овие причини, ефектот треба да престанат. Причините беа отстранети од изгледот на крстоносците на сцената. . Во непосредна опасност, далечните стравови и страсти кои се заборавени.
На Maan
.. Тоа беше на две од неговите потомци, кои командувал со Mirdites во битката на Rabbelias против трупите на султанот од Дамаск во 1306 ...
Помеѓу крајот на Крстоносните војни, како и за утврдување на Отоманската власт постои во временски интервал од 279 години, за време на која Mirdites исчезне од историјата на светот, како никогаш да не биле, или како да престана да постои. Спомнувањето на нив е нејасно направени од Mussulman писатели само во еден период, 1388 година, кога тие се забележи и во истиот вирус како и на поранешниот наврати од страна на византиските, ерменски и Сараценки писатели ѕ дека е, само да констатирам дека тие престанале да постојат.
Повод за оваа белешка е упад на Turcomans во таа година, кога се изложени и веќе одделуваат област на Kesroan повторно беше опустошените. Единственото известување од инвазијата на moguls под Timour бег е предизвикана од Emirs на Hashbaya преземање засолниште во Shouf, да се врати само по оние орди беше во пензија. Во Либан се тие никогаш нема да навлезе. Во текот на овие осум генерации тие продолжиле да се отфрли од страна на куќата на Maan, на Shaab подеднакво пресудата во борба против Либан.
Мајчин annalists рекорд настани поврзани со овие семејства, а некои конвулзии ѕ ниту еден од нив, сепак, влијае на благосостојбата на луѓето, од редот на власта или на државата за поседување на различни princedoms. Разни disembarkations на Франците се забележат, но тие ниту се добие поддршка од луѓето, ниту се наврати на недоверба или караница со Mussulmans. Принцовите и слично Луѓето се воздржат од сите конекција со надворешните случувања, а тоа не би било познато дека има каква било, туку една религија, па ни она дека религијата е, туку и за современите црковни писатели.
Во приближува времето на Отоманската надмоќ, доаѓаме до првата освојување на овој народ: тоа е, тоа не е се до крајот на XVII век дека зборот може да биде фатална тука зборува. Значи, во реализацијата на околности во историјата на човекот и може да ни се поттикне на пауза за момент да и се спротивставиме на нивните околности со онаа на остатокот на жителите на Земјата ...
Две години, сепак, имаше едвај поминатото кога една прилика им беше понудено да Емир Beshir за проширување-силата на кнезот од Druzes во текот на оригиналниот седиштето на принцовите на Mirdites ....
ГЛАВА XVI.
ИСТОРИСКИ ПОТВРДУВАЊЕ
За еден и ист момент, тој (Gibbon) означува Mirdites како еден од firmest бариери на империјата, и, како being1 разоружан и посадена со сомнителни политика на Грците. Јас subjoin во една белешка на целиот пасус .*
Војска на "Грците" ја нападна Сирија, во манастирот на св Maron беше уништени со оган; најхрабрите водичи беа предаден и убиен, и десетина илјади нивните следбеници биле трансплантирани на далечни граници на Ерменија и Тракија.
Сепак, скромно нација на Maronites ги преживеа империја во Константинопол, а тие сеуште уживаат под нивните турски мајстори, слободна вероисповед и ублажува службеност ...
На Edenensis, тука спомна, значи Mirdite од градот на Едем; оваа референца Shews дека луѓето не се сиромашни, во тоа време, на мајчин писатели. Maronite на свештениците, во превод да ми свои црковни писатели, ми даде никаква основа за inferring дека институцијата на нивната Патријаршија ...
10 јануари. -Јас го поминав почетокот на утрото со Викар обвинител, и ние наскоро повторно ангажирани во историјата. Јас ненамерно возбуден неговиот револт, со примена на зборот арапскиот им. "Арапски", рече тој, "значи дивјак. Mahomet направи нешто од нив за извесно време, но тој ги презреа ѕ наскоро откако паднаа во раздор меѓу себе, и од тоа време се познати само како тирани. Тие последователно изгуби овој ред империја , и ќе престанат да бидат господари на другите, самите да станат робови, но, секаде каде што тие владееле, тие го напуштиле зло зад нив.
Ние, Mirdites или Moarni, беа првите пречка за нивниот напредок и ѕ, being1 предаден од страна на Грците копиле, биле првите жртви на нивните тиранија.
Тие (Арапите) не нападнаа во повеќето тендер дел, нашиот јазик, а нашите сеќавања, тие изгони нашиот јазик, а ние сега се нарекува со други, и често е познат меѓу нас самите, со нивното име.
Ние сме Sourians.
Ова е нашата држава, а тоа го носи нашето уставно име.
На сириски јазик е постар од хебрејски и Асирците, од кого ние се спуштаат, се првите од големите луѓе на земјата.
На сириски се уште нашите свети јазик, а сега, навистина, црквата е единствената депозитар на овие древни богатства, но дури и во рамките на споменот на човек со сириски што се зборува во овие земји.
Поради овие причини, на планината отсекогаш била поволна за Турците, кои биле толерантни во прашањата на верата, и толку далеку од обидуваат да го наметнат својот јазик на било кој друг народ, се погрижија да ги изложат на контрастот меѓу себе и со Арапите, со користење преведувач, како дел од церемонијата на администрацијата, дури и кога Паша или гувернерот може да зборува арапски. "
Мислам дека тој би можел да тврди дека повеќе од една наследник на асирската, но на оваа подолу.
Во текот на овие четири часа Истрчав во текот на различни раси, испитување и номинални нив од страна на мажите им дал; мажи Мислам, не само на мислата, ниту на акцијата, но и оние кои можат да се приспособат на план, а потоа го носат тоа надвор, на кои двојно поле, што мора да биде подеднакво чекор за да се обезбеди трајни резултати, убедување и менаџмент.
Меѓу Турците имав не најде такви мажи, меѓу Арапите ниту; меѓу англиски никој, ниту кај Французите, Германците ниту, ниту Италијанците ниту Шпанците.
Јас може да се нарече нагоре, но тројца мажи за место покрај него, јас зборувам се разбира, не на кариера постигнато, за што му припаѓа на несреќата и околности, но на факултети забележани и во посед.
Овие тројца мажи припаѓале на трки оценет многу ниско на скалата, Грците, Србите, и Бербери.
Овие беа, Coletti меѓу првите, Petronievich меѓу вториот и Caid од Riff меѓу третата.
Со човек што го видов пред мене, она што беа Druzes, или подобро кажано она што бил Moarni, на Mirdites, или Itureans?
Она што тие беа нивната историја Shews; и ако морам само да ги познат во ова Шеик Nasif, би можел да претпостави нивната историја.
Издржливост вклучува материја; суштината на еден народ мора да бидат содржани во мажи што гледате, исто како онаа на работи во ставам малку да се справува.
Во должина на гости во пензија, и ние биле оставени самите на себеси. Неговиот evasions и одговори беа карактеристика и слично оригинал, неговата similes беа живописен, тоа ќе биде очигледно дека не можам да го репродуцирате разговор на неколку страници на хартија. Фрагментите што може да даде само такви примероци како половина дузина тули ќе биде на една куќа, мебел и жители. Јас ќе ги фрли за погодност доброто во форма на дијалог, а не како намера да се пренесе на тој начин повеќе од впечаток.
"Јас сум човек кој оди никаде, не гледа никој, е зафатен со своите работи, и нема никаква врска со јавниот бизнис? Она што може да сакаш со мене"
Имам слушнато дека може да стори ништо без причина, ..
"Прашај, и јас ќе одговорам."
Е Gebel Souria добро управувана?
"Она што султанот не е добро направено. Јас сум роб на султанот ѕ што да кажам?"
Ти рече: "Јас ќе одговорам." Каде е сега вашиот збор?
Picasso`
Schizophrenic!
- Член од
- 26 јануари 2007
- Мислења
- 4.149
- Поени од реакции
- 197
Документот што го постираш е интерпретација, нема врска со документ! Јас ти барам документ, на лице место напишан во 8,9,10 или кога и да е напишан документот.
Бидејќи таков нема да најдиш, фино лепо те замолувам да ја напуштиш дискусијава, пошто си тенденциозен и наметнуваш твои интерпретации.
Едно е документ, друго е Петар Поповски и цела сурија глаучи. Не требало да се мачиш, можело само Петар Поповски да ми го постираш и да ставиме крај на намерата. Јас барам документ, а нудам и документ.
И друго битно, што не копчаш никако, ако Мирдитите не знаеле што е Мирдита тогаш зошто за ДОБАР ДЕН албанците викаат МИР ДИТА?
После исто така шо не го копчаш, е и ова, дека ако биле Арапи, тогаш зошто Карлетон Кун ни пренесува вакво нешто:
Кога станале Католици тие и како?
'The stature of the Geghs is extremely variable geographically. the tribes which touch Montenegro have means of 173 cm, and 174 cm ... On the south side of the Drin the means fall to 169 cm, and continues to the level of 167 cm, in Mati and Mirdita...Almost all of the Geghs are light-skinned'.
(Coon 1939 http://www.snpa.nordish.net/chapter-XII13.htm)
Многу јалово од твоја страна а пред се аналфабетски. Изгледа не ти зборам на твојот мајчин јазик, па не можиш да разбериш.
Sheep na Angliski e ovca = ovcari :tv: