Дигитален архив: Компилација на историски извори за Македонците!

[@cool@]

Боевые дејствија на Дунајском фронте опасным длја России образом затјагивались, војск катастрофически не хватало, и император Александр I двадцатого февралја 1807 года подписал указ о формировании Буджакского Усть-Дунајского војска. Килија стала центром формированија этого војска, его штаб располагалсја в крепости, а шли в војско добровольцы из Килии, Аккермана, Татарбунар, казаки из Задунајској сечи беглые крепостные из России, Украины, Молдовы, Валахии, а также болгары, сербы, македонцы, спасајуштиесја от турецкого ига. В ходе русско-турецкој војны 1806-1812 гг. Буджакское Усть-Дунајское војско отличилось в бојах за Измаил, Тульчу, Мачин, Бабадаг, Силистру, Браилу, несло пограничнују службу на нижнем Дунае.

и «Перепись находјаштимсја в Килии на жительстве обывателјам, с показанием каких нациј и закона и чем пропитание имејут». Из этих документов следует, что на 1 ијулја 1808 года в городе проживало 1560 жителеј, не считаја военных и приезжих из России и зарубежьја. Три четверти этого населенија - молдаване. 18,5 процента - россијане и малороссы, остальные - евреи, армјане, греки. Это самые предприимчивые и богатые килијцы. А еште в Килии проживали сербы, болгары, македонцы, цыгане.

http://kiliya-rda.odessa.gov.ua/Main.aspx?sect=Page&IDPage=13074&id=379



См. книгу "Империја". Напомним, что его образ в значительној степени состоит из фрагментов биографиј знаменитых османских = атаманских султановXV-XVI веков - Магомета II Завоевателја и Сулејмана I Великолепного.Таким образом, в некоторых хрониках первых османских султановпо-видимому называли МАКЕДОНЦАМИ, то есть - славјанами. Слово Македонија могло означать просто Великиј Дон, МАГ-ДОН, МЕГАС-ДОН, то есть Великаја Река.

http://www.history.vuzlib.net/book_o012_page_129.html

.

 

[Bratot]

The Geographical Journal
VOL. XXVIII – July to December 1906

REVIEWS – EUROPE
The Balkan Lands

“The main results of his deliberate and temperate study on the spot issue in two conclusions: (1) that, ethnically, the Macedonian Slavs are Macedonians, and not either Servian or Bulgarian Slavs; (2) that they have no strong or ancient sense of identity with any other Slav nationalities..”

 

[Ч Е Н Т О]

Македонските доселеници во Соединетите Американски Држави, 1906, 1909 и 1920 година:

http://www.ellisisland.org

Примери за емигранти во САД кои се декларирале како Македонци по националност во 1903та, 1905та и 1909та година. Погледнете ја 9та колона:

"Race or People" is to be determined by the stock from which they sprang and the language they speak: Macedonian

ПОПИСИ ВО САД:

us_census_1920-01

us_census_1920-02

us_census_1920-03

us_census_1920-04

us_census_1920-05

Македонците се декларирале како такви според својата татковина и според македонскиот јазик кој го говореле.

Војнички книшки од Македонци кои ги пополнувале при регистрација во Армијата на САД во Првата Светска Војна. Обрнете внимание на следните делови:​

​

#5 Where were you born? (Macedonia)​

#6 If not a citizen, of what country are you a citizen or subject? (Macedonian)​

#10 Race (specify which)? (Macedonian)​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Документ за завршена воена обврска во Армијата на САД. Обрнете внимание на одговорот на прашањето од која држава е војникот, тој одговорил - Македонија:​

​

​

 

[Bratot]

Винко Прибојевиќ го напишал и следното:...

http://www.top.mk/blog/40771

O podrijetlu i slavi Slavena / Vinko Pribojevic ; preveli Veljko Gortan, Pavao Knezovic ; priredio Miroslav Kurelac

http://nla.gov.au/nla.cat-vn1304572

.

 

[димитар в.]

Македонците спомнати во една швајцарска поема од 1734

Versuch von Schweizerischen Gedichten
Von Albrecht von Haller
Veröffentlicht von B. Niclaus, 1734
Original von Universität Lausanne

Page 34

http://books.google.de/books?
id=H5c...rr=0&as_pt=ALLTYPES&ei=8WZjSeetKIqEywSPhoCRAQ









"...Er sandte Boten und Briefe hin zu Griechen und zu Mazedonien..." - 1850

Usprunglich gibt es zwei grose Zweige der Sudslawen: Serben und Slowenen; dann kinnte allenfalls die Mazedonier als eigener Stamm gelten. Durch Mischung der Sowenen mit einem anarchischen/awaeischen Volk entstanden die Bulgaren.

"Die Bulgaren kinndn im Knigreich mit 3,2 Millionen angenommen werden, zusammen mit den Mazedonier 4 Millionen".

http://archive.org/stream/derbalkanseinel00wirtuoft#page/n7/mode/2up







Извори од Германските архиви:


http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Pum4Q7jph1U

 

[Bratot]

Македонци забележани на пат до Светата Земја, 1483 година!

Извор: "First-Class Passenger" од August Mencken, 1938 година, стр. 313 и 317.


„ These galleyslaves are for the most part the bought slaves of the captain, or else they are men of low station, or prisoners, or men who have run away, or been driven out of their own countries, or exiles, or such as are so unhappy that they cannot live or gain a livelihood ashore. Whenever there is any fear of their making their escape, they are secured to their benches by chains. As a rule they are Macedonians, and men from Albania, Achaia, Illyria and Sclavonia; and sometimes there are among them Turks and Saracens, who, however, conceal their religion. I never saw a German galleyslave, because no German could survive such misery. They are so accustomed to their misery that they work feebly and to no purpose unless someone stands over them and beats them like asses and curses them. “

Извор: The Book of the Wanderings of Felix Fabri (Circa 1480-1483 A.D.) trans. Aubrey Stewart. 2 vols. London: Palestine Pilgrims' Text Society, 1896.

 

[jamajka]

"...Paшкa... на југ се протега до самото тромеѓе меѓу Дарданците, Македонците и Трибалите..." - 1522

Feliks Petančić, De itineribus in Turciam libellus, volume 1 (1522)

"Скопјe се наоѓа на границата кадешто Дарданија завршува и почнува Македонија... Низ градот тече реката Вардар... Додека Жеглигово (Кумановско поле), селото Конопница, Бобошево и мостот кај реката Струма претставуваат граница помеѓу Македонците и Трибалите или Бугарите, којашто понатаму поминува низ гората кај Самоков, планината Хемус (Стара Планина), реката Марица или Хеброс, и завршува кај Филипополис (Пловдив) или Романија (друго име за Тракија)."

Српски превод на хрониката на Феликс Петанчиќ:

Ако је у овом свом спису Петанчић о косовској бици морао бити ограничен на концизне и узгредне наговештаје, у другом свом делу, у коме је излагао животописе турских царева и исликавао њихове минијатурне портрете, могао се широко и слободно отиснути по пучини необуздане хуманистичке реторике. То дело се под насловом Хисториа Турцица (Турска историја) чува у једном раскошном кодексу Градске библиотеке у Нирнбергу, за који је сада несумњиво утврђено да представља Петанчићев аутограф.[12] Излажући живот Мурата I, када је, по хронолошком редоследу, дошао до тога султана, Петанчић је, на десетом фолијуму свога рукописа, дао властити приказ косовске битке, који је тек недавно публикован и који стога историчари народне књижевности још нису стигли да уоче.[13] У уводним реченицама тамо се приповеда како је султан Мурат, гледајући да Грци(м.з. Ромеи) пропадају од неслоге и у међусобним сукобима, зачео у себи мисао да изгради темеље пространог краљевства. У краљевствима Рашке (in Rasiae regnis) и у "Илирику" он је затекао више ситнијих краљева (регули), славних врлином не само својом, већ и својих предака (maiorum e sua virtute illustres). Већ је то инсистирање Петанчићево на врлини рашких краљева траг његовог хуманистичког гледања на ствари и уношење омиљених хуманистичких термина у процене људи и њиховог поступања; у том правцу он ће наставити до краја свога приказа. Рашке и "илирске" краљеве, приповеда он даље, турски цар је претњама нагнао да бирају између сурових закона ропства и рата; а да се брже одлуче, затражио им је таоце. У међувремену лукаво је обасипао њихове прве људе богатим даровима, срамотећи их потом као пребеге и издајнике. У таквим приликама "Стефан, цар Македонаца и Рашана" (Stephanus Macedonum Rasianorum caesar) – а то је главом наш кнез Лазар – за кога се вели да је био "изврстан војвода и ратник" (dux singularis et miles) наредио је војсковођама да сакупе војску, а велможе је позвао себи у двор да се посаветују о спасу државе. Међу званицама био је и један "илирски кнез, племенит и реван, по имену Милон Кабле" (dux illyricus quidam nobilis, pervigil, cui Myloni Chable nomen erat); није, наравно, тешко погодити да се иза тако измењеног имена не крије нико други до Милош Кобилић. За њега је речено да је такође примао дарове од Турака. На гозби, "цар" је својим "рашким, македонским и осталим кнежевима и првацима краљевства" одржао потресан и драматичан говор, који Петанчић, по хуманистичком обичају, текстуелно наводи. У том Лазаревом говору опште рефлексије смењивале су се с врло конкретним позивима присутнима, а снажне емоције које су прожимале једне и друге дизале су реченице до неке посебне речитости. Пошто је на почетку одао признање слави (глориа) предака својих велможа и њиховој личној врлини (виртус), које је дуго имао пред очима – што је, поред врлине (виртус), уношење и другог кључног појма хуманистичке доктрине о човеку, славе (глориа) – цар их је одмах подсетио да омиљеност, достојанство и части у пуку брзо нестају пред гласинама које се шире, а да једино врлина никада неће бити пролазна и трошна. Није од њих тражио да слепо следе његове судове, него их је позивао да процењују и сами; никога није оптуживао, већ је хтео да изнесе оно о чему су се ширили гласови; и није приводио сведоке, нити је тражио отварање парнице. Споменуо им је нешто што је слушао од својих предака, а то је да је слога најбољи вођа краљевства. Непријатељ је стајао пред њима приправан, а њихове снаге биле су одавно умањене и скршене; једина узданица, према томе, била је њихова слога, па ако она и не би била кадра да спасе краљевство, могла би барем да буде подстицај у борби. "А смелост доноси славу", – подсетио је он, сентенцом коју би мирне душе потписао сваки хуманиста међу Петанчићевим сувременицима. Јецајући и у сузама, цар је прешао тада на оно најтеже: да су неки од присутних добили турске дарове и да су дезертирали усред боја. Опомињао их је и заклињао, у име верности и покорности краљевству, да пре саспу своје стреле у њега, ако им је што крив, него да превере и пређу Турцима. Јер, одозго гледају богови – рекао је управо тако: богови, а не бог – и они смртницима одмеравају праведне награде за њихова дела. Сам завршетак свог говора рашки владар једва је изрекао од бола и јецаја (dolorem cum gemitu missens) и то је било понизно обећање боговима и свим божанствима на небу (diis sociis et quaeque superum numina extant) с молбом да они помогну у борби с непријатељима.

Узбуђеном рашком цару, на његове речи пуне емоција и бола, одмах је узвратио "Илир Мило" (Illyricus Mylo). који је морао осетити да се оне њега понајвише и тичу. Али, за разлику од свога владара, Милош је, у овој хуманистичкој Петанчићевој приповеци, беседио трезвено, рационално и како би то учинио и неки Петанчићев сувременик пред судијама, вешт у одбрани од изнетих а рђаво заснованих оптужби; у његове речи као да се прелило јуридичко искуство дубровачког хуманисте стечено дуготрајном службом у кривичном гуду и у општинским канцеларијама. Није стога незанимљиво ослушнути тај вешти и језгровити Милошев пледоаје за властиту ствар:

"Славни царе! Говорим за себе, јер се јако стидим да пред овим узвишеним судом водим спор за друге. Ово је ствар у којој је глава у питању, а свако треба да чува своју главу и да је не изгуби безумно. Али када су војсковође, прослављени у рату, оптужени за злочин, зар није потребно да буду присутни и тужилац који им злочин приписује и сведоци који су достојни вере? Цар каже: гласине оптужују. Зар да њима верујемо? Пошто је, велможе, такав тужитељ веома непоуздан, ја никако не видим да се може образовати суђење за злочин Доиста признајем да сам од турскога цара примио дарове али одбијам да сам ја, Милон, пребеглица и издајник у бици. О царе када је одбијање дарова које даје тиранин смртно опасно, и када их, међутим примимо претварајући се да смо му верни и тако лукавством сачувамо главу онда је то вештина, а не може да буде злочин. Ти си царе, признао да ти је већ дуго пред очима врлина моја и мојих предака. Радо примам твоју похвалу, славни царе, али те молим: помози милостиво Милону да безумно не пропадне Старо право македонских краљева захтева да се суђење за злочин обави тамо где је он почињен. Према томе ћу ја поћи турском краљу да ми се тамо суди због злочина о коме се шири глас!"

У тој прибраној правничкој одбрани тешко бисмо могли познати расрђеног Милоша Кобилића из народне традиције, с којим Петанчићев осувремењени Мило Кабле уистину има мало шта заједничко. Даље причање дубровачког хуманисте знатно је ближе духу познате приче. Оклеветани витез дигао се с трпезе и журно се упутио турском табору. После неколико дана путовања – (податак који изазива чуђење!), – стигао је турској војсци, силно узбуђен због прекрасног подвига за који се спремио; био је одлучан да своју судбину реши оружјем. Кад су га Турци, запрепашћени његовим доласком, коме нису погађали узрока, увели пред цара, Милон му се поклонио, павши пред њега ничице; али пружена царева нога, обувена у чизму, коју је ваљало да пољуби, раздражила га је још више и он је хитро левом руком извукао бодеж, а десном га забо цару у бедро. "Још је завртео бодеж, и тада га је крвава извукао, као да се хоће осведочити да ли је рана смртоносна". Засут турским стрелама, а пошто је извршио свој велики подвиг, умро је окренут небу. "Његова десница, као вечити залог врлине и славе, све до данашњег дана виси о сребрним оковима на вратницама Брусе, која је знаменити град Мизије".

Са данашњег нашег растојања од Петанчића уопште није могућно ишта рећи о изворима којима се он послужио и од којих је пошао развијајући своју косовску приповест; да је таквих извора морао имати, и да су они били и писани, а не само усмени и традиционални, изгледа несумњиво. Колико је дорађивао преузету грађу такође није лако просудити; али сав онај хуманистички оквир у који ју је ставио и многи трагови хуманистичке концепције света који се у његовом тексту запажају стварају уверење да је његов лични удео у свему томе свакако био врло велики.

[12] Petančićeva Historia Turcica čuva se u Gradskoj biblioteci u Nirnbergu pod sign. Ms Solger 21. 2°. O njoj vid. podrobnije: D. Kniewald. Feliks Petančić i pjevova djela, 42-43: Isti: Feliks Petančić o ratovanju s Turcima 1502, str. 100 i dalje.

[13] U nav. delu Feliks Petančić o ratovanju s Turcima D. Kniewald je saopštio tekst odeljka o Muratu II i kosovskoj bici i dao njegov skraćen i prilično slobodan prevod. Taj prevod je korišćen i u ovom radu, ali dopunjen i mestimice ispravljen. [/QUOTE]











Италијански превод на Бокачо од страна на Франческо Сардонати од крај на 15 век:

secondo Baiazet, il quale parimente fini la vita sgraziatamente, che mosse guerra a Cristiani della Macedonia, e di paesi vicini, i quali preson l'arme, e con loro Lazzero, Despoto della Seruia, e alloggiarono vicino al campo Turchesco, e la sera innanzi al di che disegnavano far battaglia, Lazzero fece un convito a suoi Capitani, e Baroni, con pensiero di rimproverare a uno d'essi nomato Milone il tradimento, che gli era stato detto, che tramava, disegnando d'osservare la risposta, e gli atti suoi, e giudicandolo colpevole punirlo incontanente, e tiovandolo innocente liberare se dal sospetto. Il perche nel bel del banchetto bevendo l'uno all'altro secondo l'uso del paese, Lazzero presa in mano una coppa d'ariento piena di vino si rivolse a Milone, e disse: Io ti offerisco, Milone, questo vino insieme con la coppa, henche mi sia stato detto, che tu vuoi tradirmi. Ed egli senza mostrar nel viso verun segno di colpa, prese la tazza, e bevve il vino, e rizzandosi alquanto in segno di riverenza, rispose: Questo non e tempo, signor mio, ne di contendere, ne di disputare, poiche il nimico e quasi in battaglia; ma domani vi farф veder con l'effeto, che l'accusator mio mente, e che io son fedele al mio Principe. La mattina Milone per mostrare l'innocenza sua, e osservare quello, che haveva promisso montф a cavallo assai per tempo, e rivoltando la lancia dietro le spalle con la punta verso i suoi, che appo quelle nazioni e segno di mutar bandiera, corse a ripari de Turchi, e perche per lo valor suo era conosciuto anche da nemici fu accolto prontamente, e intromesso nel padiglion del Re, e gittandosi in terra a modo de' Turchi, l'adorф, e mentre che col capo basso bacia va la mano, che dal Re li fu porta, trasse fuori un pugnale, che haveva portato nascosto in seno, e diede due ferite al Re nello stomaco, e l'ammazzф e tentando d'uscir fuori fu dalle guardie ucciso dentro al padiglione. Di questo fatto dicono conservarsi ancor oggi memoria m Bursia Cittа dell'Asia, ove e la mano di Milone coperta d'aliento sopra 'l sepolcro di Baiazet. Penso Milone con uccidere il Re de Turchi, che l'esercito si dovesse dissolvere, e sbandare; ma la cosa passф d'altra maniera, perche primieramente i Cristiani non sapendo a che fine Milone fosse passato tra nimici, crederono, che si fose ribelato, e ciф cagionф nelle menti di molti qualche turbamento, e i Turchi non presono spavento della morte del Signore, perche i Bassа la tenner celata, e vennero a battaglia, e alla fine furon vittoriosi, e Lazzero vi mori...[/QUOTE]Некои извадоци од стари „српски“ записи на Љубомир Стојановиќ

"Geografski lose informisan" autor narodne pesme o Princu Kajici stavlja podunavski grad Smederevo u Makedoniju.

U zapisima iz 1564 Manastira Zavale u Hercegovini, zapisano je da "manastir lezi nadkriljen planinom Velez koji je u makedonskoj zemlji" (Stari srpski zapisi i natpisi, Lj Stojanovic )
Bozidar Vukovic Podgoricanin kaze za sebe da dolazi iz "Dukljanske zemlje, u Makedoniji, iz grada Podgorice".(Stari srpski zapisi i natpisi, Lj Stojanovic )

Hodocasnici Hristova Groba Vukovoj, Gavrilo, Sava, Jovan i Sekule rekose na dva mesta da su iz "makedonske zemlje, Zahumlja, poznatog kao Hercegovina".(Stari srpski zapisi i natpisi, Lj Stojanovic )

1615 kaze se da se manastir Moraca nalazu u oblasti Hercegovine, u zapadnim zemljama, u makedonskim zemljama.(Stari srpski zapisi i natpisi, Lj Stojanovic )

Upravo je mozda zbog ovih gore pomenutih izvora Vuk Karadzic i primetio da su "sve zemlje nasih ljudi nazivane Makedonija" (V S Karadzic, Beispiele der serbisch-slavischen Sprache, Vienna, 1857)

 

[@cool@]

Jавна нота на Елиномакедонскиот комитет од 1905 г. земена од Институтот за Балкански Истражувања -- пропаганда која била вршена во тоа време кон Македонското население. Но битна е пораката, т.е. кому е упатена. Самиот наслов “ЕЛИНОМАКЕДОНСКИ“ комитет упатува на два посебни термини идентификувајќи посебно Македонски и Елински.

Јазикот на којшто е напишано ова, е Македонски. Не заради Грците, туку заради оние кон кои бил упатен повикот и јазикот разбирлив за нив како ентитет на Балканот, сеуште под Турска власт. Де факто, авторите на оваа прокламација го признавале јазикот, но и оние кои се користеле со истиот- Македонците.


PROKLAMATSIA
NA ELLINOMAKENTOSKI KOMITET
OT ATINA
ZA NASITE BRATE MAKENTONΤSI

.

 

[@cool@]

Георгиос Kорбазоглу службеник (полиглота и преведувач) во грчката амбасада во Истанбул, во првата половина на 1904 год. по налог на владата во Атина прави обиколка во Македонија со цел да испита дали има услови за испраќање на грчки вооружени чети да се борат против силите на ВМРО.

Извештај на грчката амбасада во Цариград до Владата во Атина од 27 мај 1904 година - Серез.

"...Во градот Воден првенците и младите надвор зборуваат повеќе на грчки отколку на македонски јазик...

... облеката и дури јазичниот идиом кај македонофонската група е постар и помодерен или подобро речено помакедонофонски, отколку оној на елинофонската група..."


Извештај на грчката амбасада во Цариград до Владата во Атина од 26 јули 1904 година.

"...Ќе се осмелам да предложам дека под итно мора да одговориме со една етнолошка картан на македонофоните Македонци...

...На Македонсиот комитет (ВМРО), подводачите, а можеби и самите водачи ја црпеа нивната моќ од условот да не гледат ништо друго, освен ослободување на Македонците како Македонци...

...Македонскиот комитет (ВМРО) под неговото знаме започна да го заменува тоа на Бугарскиот комитет (ВМК) и од тогаш изгледа започна да владее во душата на поголемиот дел од македонофонското население...

... Во с. Крешево водач од Македонскиот комитет со неговата чета уби цела една бугарска чета на чело со непознат водач...

... Скоро сите тие што раководеа чети беа месни Македонци кои дејствуваа или сеуште дејствуваат во Серскиот санџак...

...Изгледа дека со паролата „Македонија на Македонците се приклучија поголемиот дел од македонофонските села на Серскиот санџак..."

 

[Ч Е Н Т О]

Ај да ви честитам Среќна Нова 2011 година пред време!

Леле мори мајко каков сеир ќе биде по нетов после ова, ц, ц, ц ...

:helou:

Ова е првата страна од еден НАУЧЕН ТРУД за историјата на древна МАКЕДОНИЈА. Автор е Џејмс Л. О'Нил, а е издаден во "The Classical Quarterly" од Асоцијацијата на Класичари и публикувана од Универзитетот Кембриџ.​

​

Vol. 53, No. 2 (Ноември, 2003), стр. 510-522 ​

​

Еве интернет линк: http://www.jstor.org/pss/3556219​

​

Внимателно прочитајте ги потцртаните делови, а ако не разбирате Англиски јазик од десната страна има превод.​

 

[zenderski]

Ова видео е многу добар извор!


+3мин 30 секунда.

Бидејќи јас сум од Кочани и лично сум запознаен со работата на Археолошката организација „Панонска Лига“ од како господинот Владо Павлов почна да објавува некои историски артефакти, сознанија и текстови на неговиот Фејсбук Профил.

Експресно му беше избришан.

Зашо на никој не му одговара да се дознае вистината?

 

[Misirkov]

Бидејќи јас сум од Кочани и лично сум запознаен со работата на Археолошката организација „Панонска Лига“ од како
господинот Владо Павлов почна да објавува некои историски артефакти, сознанија и текстови на неговиот Фејсбук Профил.

Експресно му беше избришан.

Не знам кој му го избришал, но постирај се' што имаш тука, никој нема да го избрише.

Во меѓувреме, во прилог давам уште два извора:

"Whatever the ethnic background of the Macedonians, whatever language they spoke..." - 1920

“The new world: problems in political geography” By Isaiah Bowman, Published by World book company, 1921, page 260.

6. Romanians
7. Bulgarians
8. Albanians
9. Macedonians
10. Greek
11. Vlach
12. Turks

http://www.macedoniantruth.org/wp-content/uploads/2009/03/macedonians-jugo-slavia-1920-2.png

 

[Ksantika]

Манифест и заштитни писма од Леополд ПРВИ.

На 6 април 1690 година, австрискиот император Леополд I (1657-1705) издал манифест, со кој ги повикува „сите народи кои по сета Силистрија, Илирија, Македонија, Расија, да им се придружат на австријците и против Турција на оружје да се дигнат“. Речиси истовремено, на 26 април 1690, Леополд издал и едно писмо со кое го земал под заштита македонскиот народ.



Манифест и заштитни писма од Леополд ПРВИ

Иницијатори на неговото издавање биле Марко Крајда, родум од Кожани и Димитри Георгија Поповиќ, родум од Солун. Во писмото меѓу другото, се декларира:

„македонскиот народ во целост го примаме во секој еден поглед благонаклоно под наша царска и кралска заштита“.

На 31 мај 1690 императорот издал уште едно писмо, со кое ја проширил својата заштита на населението на Македонскиот Полуостров.

Меѓутоа Македонија одново станала длабока провинција на Османската империја, па манифестот и заштитните писма на австрискиот император не можеле да имаат некое позначајно дејство врз расположбата на македонскиот народ.

 

[Ksantika]

Интервјуто на Никола Карев за грчкиот весник Акрополис, објавено на 8 мај 1903 година.

ЈАС СУМ МАКЕДОНЕЦ!

— ‚Македонец ли си?‛, го прашувам.
— Да.
— И следователно Грк?
— ‚За ова не знам‛, ми одговори, ‚јас сум Македонец‛.
— ‚Непосреден наследник на Александар Велики?‛, му велам иронично.
— Да.
— И Александар Македонски што беше, ве молам?
— Не знам, но историјата вели дека бил Грк.
— Тогаш и ти, како негов наследник, си Грк.
— ‚Не‛, ми одговори.
— ‚Тогаш‛, го прашувам пак, ‚зошто кога веќе сте Грк сакате да се ослободите преку Бугарија?‛.
— Која Бугарија, мислиш на Комитетот?
— Да.
— Ти одговорам дека Комитетот не е бугарски и, второ, изгледа дека сме наклонети кон Бугаија затоа што само таа се покажува расположена да ни помогне. И Грција, ако го правеше истото, ќе ја прифатевме со целото наше срце.
— Бугарската заштита ја гледате само површно, Бугарија не сака да ве ослободи од турското ропство, туку да ве потчини.
— Хм! Ако Бугарија мисли да нè претвори во нејзина провинција, си направила лоша пресметка. Инаку, нас не нè интересира штп мисли Бугарија, туку обрнуваме внимание само на следново: "Си ја постигнуваме ли целта"? Си ја добиваме ли нашата слобода? Не нè интересира дали ќе нè ослободи Грција или Бугарија. Единствено што може да добие секоја една од нив е само наша благодарност.
— Добро, ако се ослободите, што сакате да бидете, автономна?
— Да, како што е во Швајцарија, во која трие различни племиња живеат во крајна хармонија и љубов.

 

[TrueMacedonian]

• Polyaenus calls himself a Macedonian and distinguishes between Macedonians and ancient Greeks.​