O
Omer el Faruk
Гостин
Еј девојко, еј смртничке, почекај,Јас имам свој бог. Се вика природа.
Сеуште не го познавам доволно, тешко дека и мојте деца ќе го запознаат доволно.
Обично наоѓаме начин да комуницираме - преку науката, ама понекогаш и таа не е доволна.
Природата ме донесе на овој свет, природата ќе ме земе.
Настанав од сперматозоид и јајце клетка, ќе станам нечија храна.
Дух во мене се роди кога прогледав, ќе умре со мене.
Прекрасен е мојот бог, прекрасна е мојата природа....
дигни ја главата, заврти се, погледај,
многу светови во бескрајот пловат,
меѓу нив и една прашинка малечка,
ете толкава е земјата твоја родена.
На таа прашинка,земја твоја малечка,
на подлога од кора тенка, сплоштена,
ти се раѓаш, раснеш, живееш,
се закопуваш, гниеш, сееш,
и низ момент, горк, сладок,
колку трае живот краток,
викаш,хулиш,довикнуваш,
не се плашиш, не стравуваш;
"Нема,нема, не Го гледам!
Не признавам, не Го следам! "
А световите си пловат горе
низ небеското сино море,
несфатливи, немерливи,
бесшумни, недостижни,
кој знае какви,кој знае каде,
низ вселената, насекаде...
Умот застанува, зборот се губи,
само срцето кое што љуби,
насекаде го согледува Единиот Бог,
на сите нешта... Создателот!