Под дифолт сите се плашат од смртта.Глупо е кој си дома на сигурно,сигурен дека нема ништо да ти се случи да речеш дека не се плашиш.
Сите имаат периоди на суицидалност,рамнодушност,ама кога се соочуваат со “моментот“ се борат до последни сили,никој не се препуштил туку така да рече “ај има нешто подобро“,или “тоа е само природна појава сите што не стигнува“.
Не знам што има после црната дупка два метри под земја,ама знам дека животов е еден,сега,тука.И да има друг живот понатаму,сигурно нема да биде како овој,сигурно нема да имам втора шанса или продолжување од овој,така да гледам да си го искористам колку што можам и колку што ми дозволува стравот од смртта.
Да,се плашам од смртта,се плашам од тоа што може мене да ме случи,а особено се плашам од тоа што може да им се случи на другите,не можам да поднесам смрт на некој близок,фактот што никогаш повеќе нема да ја видам таа личност ме убива,и затоа не сакам да создавам таква болка на некој друг.
Да,смртта е нешто најприродно и најнормално,и не треба да се преувеличува фактот дека некој отишол на подобро место или се ослободил од маките или едноставно само умрел,ама па како можеш и да останеш скоро рамнодушен на такво нешто и да речеш дека секому се случува?Ама добро,ако некому тоа му е утеха...
Интересно е како на некои луѓе им е “сеедно“ и велат дека тоа секому се случува,се додека не ги стигне нив или некој од најблиските и тоа “секому се случува“ се претвора во “зошто мене ми се случува“.
И на крај,се плашам од смртта,ама не се плашам доволно за да не го живеам животот со полна пареа.
