Може ќе биде долго и досадно, но ми лежи на срце а неможам да и кажам во лице...така да ќе кажам тука
Во последно време можеби 2-3 недели, може е и месец се лажам дека за тебе немам ништо веќе во срцето. Мислев дека завршив со тебе, дека нема да има веќе тагување по тебе дека ќе ги нема раните на срцето. Еве пред неколку дена седев, пиев и размислував чудно е тоа како алкохолот ми ги отвара очите. Баш тој ден славевме, а ти на некој начин ми ја расипа вечерта, си отидов дома и цела вечер те мислев. Се плашев да заспијам да не те сонувам, после некое време заспав и ми се појави ти, како од бајка, најубава прекрасна и ме гледаше во очи и со прекрасната насмевка ми се смееше. Бев среќен додека спиев, кога се разбудив и сватив дека не си покрај мене повторно бев тажен. Глумам дека не ми е ништо, глумам дека не верувам во љубов, но верувам ама само во едно страна. Еве после толку време зборење и зборење и тресење глупости, никако неможам да ти кажам некои работи, да ги отворам картите па макар и некои луѓе да го сметаат тоа за најголема глупост. Како и да е може ќе падне и сеир ама...