„Као стихија цео живот пред очима“
Ги слушам стиховите и го враќам времето наназад.Гледам каде почнавме,што поминавме,каде грешевме,што да поправиме...собирам два плус два и добивам резултат пет.Се појавува вишок простор кој никако неможам да го потполнам во овие изминати години.Секогаш бегав од она што требаше да го решам оддамна,мислев колку е подалеку таа одлука,толку полесно ќе ми е.Бев себична,сеуште сум себична,тоа нема оправдување,макар се колнела во најсветата љубов.Правев се,за да го задржам она што го имам,барав начини да го продолжам,да трае вечно,времето ќе покаже дали успеав.Можам да се повлечам чекор наназад,да проголтам се што ми стои заглавено во грлото,да ја кренам главата и да ти кажам те сакам покрај се.Ме плаши иднината,ме плаши ова брзо време кое ме проголтува од време на време,се плашам од самата себе.Се плашам да мислам што ќе биде утре,се плашам да те гледам во очи кога имаш фрик периоди,се плашам да побарам простор и време за нас.Се борам со себе,се борам со тебе и се останато,но тлото ми се трга под нозе.Немам сила,времето ме погази,а јас немам ни желба да ставам препрека и златни кафези.
Незнам дали ќе успеам,мразам неуспех,мразам порази...но ќе мора да се соочам и овој пат,се надевам последен пат.
Ќе ги зачувам стиховите овој пат за мене:
Не тражиш ме дуго сама бориш се,
Пазиш да не ухватим ти траг
своје поразе свима лако сакричеш
Ал би познао те неко давно драг
Ја не тражим те,умем да ти побјегнем
Пазим да не помислим на нас
Моје поразе нико не примечује
то сам само тебе причао на глас
Ал доџу ми дани кад у ваздуху ипак осетим на час
и знам да плечеш тихо што живот нам пролази без нас
Као стихија цео живот пред очима
сад видим ти и ја,шта смо имали некада,
један свет је пукао на света два
сад пуста а недодирлива
Те сакам е премалку во овој миг.
