Венко Андоновски

[Olivia deChanelle]

Тоа мудрецу, се вика претстава која ти се допаднала повеќе или помалку. И стиховите на Карлеуша тераат на размислување ако сакаш да размислуваш.

Мене и двете претстави ми се допаѓаат подеднакво. Ако е за тоа Крвта не е вода ја гледав 4 пати а Олово на перница 2 пати...

 

[Hank Moody]

Писмото од вашиот омилен писател

Се сеќавате на статијата која ја објавивме, за списание кое за 5 долари месечно им испраќа писмо од застапените автори на своите читатели? Тогаш ве прашавме кој од македонските автори би сакале да ви пише. Во бројните пораки кои ги добивме, едно име постојано се повторуваше..

Авторот на „Фрески и гротески", „Папокот на светот", „Вештица", бројни драми, критики и есеи, професор и колумнист, што би рекле водителите кои претендираат на Пулицер - „некој кого нема потреба посебно да го претставуваме". Му благодариме, не само што прифати, туку и што навистина напиша писмо до замислениот читател - до вас кои тоа го посакавте - дури и без тие пет долари.
„Драг мој читателе/читателке,
Не знам, искрено, што да ти кажам. А кога човек не знае што да каже, има да каже најмногу. Јас со тебе флертувам веќе добри 25 години, ако не и повеќе. За мене флертот е највозбудливата работа, затоа што однапред знам дека – немам шанси. Немам шанси да бидеш мој/моја. Флертот е утешна награда. Ти си моја утешна награда. Затоа што главната награда – животот, ни тече како ситна пченица низ прсти. Животот е неумолив: тој е време, и секој ден ги забележуваме знаците на тоа течење, кога ќе се погледнеме во огледало – брчките ни кажуваат дека животот си тече, а утешната награда – она што го пишувам, и ти, којшто го читаш – стануваат главна награда.

Вистина, што имам јас освен тебе? Ти си анонимен/анонимна. Ниту те знам, ниту те познавам. Дури и да ми дојдеш во театар, да гледаш моја претстава, мислиш дека ќе те запомнам? Нема шанси. Но, во тоа е убавината – што не те знам. Не знам кој си, не знам каков си, не знам каква си, не знам ништо за тебе. Најмалку знам подробности за тебе – не знам дали ти кркорат цревата во пресудните животни моменти (кога стоиш пред љубениот/љубената и се срамиш од кркорењето на цревата), не знам дали кога одиш по улица пред важен испит или решение си помислуваш „Ако го шутнам ова каменче и ако ја погодам решетката од канализацијата сè ќе биде во ред", не знам дали ја стискаш пастата за заби од половина и дали поради тоа те караат, не знам ни дали и што работиш. Возбудата е во тоа што ти пишувам, а не знам кој/која си. Таа возбуда од соблекување пред непознатиот јас ја викам – флерт.

Не занесувај се дека мојата уметност е голема. Таа е само човечка. Јас и не знам што сум напишал – дали ми веруваш дека ниеднаш, откако сум напишал своја книга не сум ја прочитал? Страв ми е од тоа, чувствувам зазор. Не сакам да си правам сопствена обдукција – да си ги гледам сопствените црева, срцето, белите дробови.

Но, затоа, тука си ти. Моите книги без тебе се само неотсвирена партитура. Што сум јас без тебе? Јас сум книга напишана, ама непрочитана. А умните велат – можеби Аристотел навистина напишал и втор том од „Поетиката", посветен на комедијата, можеби таа книга лежи затрупана во најдлабоките геолошки слоеви, но книгата не постои доколку нема БАРЕМ еден читател.

Затоа, јас ти велам: ти си моето тело, јас сум твојата сенка. Ако тебе те нема, ќе ме нема ни мене. Тоа е чудесна ситуација – сенката да му претходи на дрвото/телото. Ако јас сум сенка, а ти си дрвото, и ако јас постојам пред тебе, тогаш ти си во супериорна позиција. Ти можеш, едноставно, да ја затвориш мојата книга и да кажеш – сенко, оди си, ти не наликуваш воопшто на мене. И јас ќе се изгубам. Ќе бидам сенка која бара некое тело што ќе и прилега.

Мил мој, мила моја,

за љубовта пишувам. И знаеш веќе, и од „Папокот на светот", и од „Вештица", и од моите драми – ако љубов немаш, нема ни да згрешиш. Дури и каменот има љубов во себе, оти камен од камен удрен – исфрла искри. Без љубов нема грев, без грев нема човек! Умниот Аристотел не учеше да одиме по „средниот пат", за да не почувствуваме болка во животот. Умеренетите не страдаат. Но јас велам – само УМРЕНИТЕ (а не умерените) не страдаат. Што ќе ми е, Аристотеле, таков живот, без страдања, умерен, со средна мера? Што ќе ми е да пијам а да не опијам, да љубам а да не умрам од љубов, да пишувам а да не полудам од огномет од зборови? Што ќе ми е живот кој минува крај мене како ексресен воз покрај статична бандера? Наместо јас да јурам низ него?

Ете толку, мој драг читателе, моја драга читателке. Имам уште многу да ти кажам, но тоа ќе со сторам во моите следни романи и драми. Главно, се се сведува на пораката: живеј како да ти е прв и последен ден! Она што се чува и штеди засекогаш исчезнува. Она што се троши – се обновува. Доказ – чувај си ги емоциите и наскоро нема ништо да чувстваш. Љуби, и ќе почнеш да љубиш двојно повеќе.

И запомни: се, освен љубовта и пламенот, е деливо со два. Подели леб на две – добиваш две половини. Подели шише вино на два – добиваш две половини од еден литар. Но, подели пламен од свеќа на две - добиваш две цели, два цели пламена. Ниедна свеќа од која палиш друга нема да даде половина пламен. Ќе ù го даде цел на другата свеќа. Од едно цело – две цели! Каде ја има таа математика на друго место, освен кај пламенот?!

Истото е и со љубовта. Само за неа не важи математичкиот закон според кој едно цело се состои од две половини. Со љубовта и пламенот е така: од едно цело, со поделба не се добиваат две половини – туку две цели! Живеј за таа поделба, во која Едното, кога ќе се подели, се добиваат две ЕДНА.

Да си ми жив/жива и здрава, и труди се да го допишеш во моите книги сето она што јас сум го премолчел! А моето молчење е твој говор.

Во слава Господова, март, лето Господово, 2012,
Твој,

http://off.net.mk/bookbox/pismoto-od-vashiot-omilen-pisatel
Венко Андоновски"

 

[Joe_Satriani]

Нешто омилено :

“Никој ли до сега, од почетокот на светот не виде дека ѓаволот е во сите нас, подеднакво колку што е и Бог, и дека така треба да биде? Никој ли не виде дека најубавото дрво ќе биде прво пресечено,дека бунарот чија вода е најстудена прв ќе биде исушен,дека оној кој некому дал милостина ќе биде погубен токму од раката на својот спасен питач,дека во секој мед има осила,дека зад мекото месо на сочните плодови се крие тврда семка,дека луѓето , кога закопуваат славен мртовец, го украсуваат мртовечкиот покров само од видливата страна, а никогаш од кај мртвиот кој го слават,и дека навистина добро е така и дека така треба да биде, а не поинаку?.........оти што би правел Бог, што би правеле неговите луѓе, кога би го немало ѓаволот? Како би бил тој видлив, ако нема ѓавол? како би знаеле дека Бог е добар, ако нема зло за споредба? Оти Бог е светлина, а нечестивиот темнина, а темнината не е воопшто лоша и непотребна, туку нужна, и колку е ноќта поцрна, толку посјајни се ѕвездите, колку е болката подлабока, се повидлив е Бог!”

Ама не да е доброооо ...заеби

 

[outTake]

Венко поради денешната колумна доби многу негативни реакции од македонските атеисти по социјалните мрежи (посебно твитер), оти рече дека "душата им е исполнета со плевел." http://bit.ly/IxT1nx

 

[The High Commander]

Венко поради денешната колумна доби многу негативни реакции од македонските атеисти по социјалните мрежи (посебно твитер), оти рече дека "душата им е исполнета со плевел." http://bit.ly/IxT1nx

Баш сега ја читав и стварно ме навреди. Ги поистовити сите атеисти со убијците.
Ај дај некој линк, дали во темава или во пп, да видам што коментирале други.

 

[Crazy in Love]

Хм, ова не му требаше. Јас сум верник, па ни за миг не ми текна да ги поистоветам убијците со атеисти. Тие што го направиле тоа се нелуѓе, што е битно каква е нивната религија и дали веруваат во Бог или не?

 

[beneamata]

Венко со последните три колумни се деградираше, за жал не му ги знам и претходните за да кажам дали и порано имал вакви киксови, но сега е премногу експониран.

 

[Setsuko]

Поентата повеќе беше да се смири тензијата и да не се делат луѓето на Албанци и Македонци, муслимани и христијани. И дека сите имаат еден Бог без разлика на тоа како го викаат. Ама заборави на другата поделба верници и атеисти. Само ја вжешти ситуацијата, контраефективно.

 

[Стефус-Рефус]

А бе Венко со вакви маалски трикови сакаш колумни да продаваш...Само за сеир фаќање е. Ај да видиме што следно ќе одлепи.

 

[Тапетарот Петар]

Во избликот на емоции, со своето (про)масонско перо, Венко инквизициски запука по атеистите и прописно се избламира. Не` потсети сите на севидечкото око на Бога, печатот на масонеријата. На помлади години (кога беше деклариран атеист социјалдемократ и се ругаше на теолозите кои магистрираа или докторираа на Филозофскиот и Филолошкиот факулет) Венко везеше една сосем поинаква приказна.

 

[Nonteizam]

Венко со последниот текст го загуби и она малку респект кое го имаше кај мене.

 

[RocknRolaa]

Почнувам да мислам дека човеков лупа што ќе му дојде прво на памет или пишува во афект кој да го знае. Битно не препрочитува што напишал. Од една глупост, влегува во друга.

Најубаво нека батали колумните и за него подобро и за нас. Професор е, не му дошло сигурно до тие пари, кои и онака повеќе го чинат по реномето отколку да не ги зема воопшто.

Срамота е ова што го читам. Блам.

 

[Inglourious Basterd]

кога беше деклариран атеист социјалдемократ

Се менуваат луѓето. Сега е деклариран верник и недеклариран социјалдемократ. Инаку ова масониве чудна направија. Толку проверки и пак може да им се прошверца некој што предходно се декларирал како атеист.

 

[Сабазиј]

Би сакал, иако можеби е невозможно и непотребно (па оттаму, можеби и глупо) да направам некакво разграничување меѓу Венко-човекот и колумнистот и Венко-писателот и професорот. Затоа што многу фаци (големи и мали) од културата, од литературата и другите уметности не се онакви какви што нивните читатели или почитувачи (што и да се) очекуваат да бидат. Секако дека овде извесно разочарување во човеков е неизбежно, сосем оправдано и нормално. Но за да се биде добар писател не мора да се биде добар човек. Сепак, овој потфрли и во тоа што го напиша деновиве. Напиша претходно неколку добри работи, си создаде група обожаватели, си создаде име и можеби превисоко летна, па се` уште паѓа. Да видиме до кога ќе тера вака.
Ако една лоша и притоа безобразна колумна беше случајност, последица на лош ден и лоша проценка, другиве текстови навестуваат нешто поинакво. Штета.

 

[Тапетарот Петар]

Би сакал, иако можеби е невозможно и непотребно (па оттаму, можеби и глупо) да направам некакво разграничување меѓу Венко-човекот и колумнистот и Венко-писателот и професорот. Затоа што многу фаци (големи и мали) од културата, од литературата и другите уметности не се онакви какви што нивните читатели или почитувачи (што и да се) очекуваат да бидат. Секако дека овде извесно разочарување во човеков е неизбежно, сосем оправдано и нормално. Но за да се биде добар писател не мора да се биде добар човек. Сепак, овој потфрли и во тоа што го напиша деновиве. Напиша претходно неколку добри работи, си создаде група обожаватели, си создаде име и можеби превисоко летна, па се` уште паѓа. Да видиме до кога ќе тера вака.
Ако една лоша и притоа безобразна колумна беше случајност, последица на лош ден и лоша проценка, другиве текстови навестуваат нешто поинакво. Штета.

Лајк од мене. За волја на вистината, Венко е одличен професор -- одличен семиотичар и теоретичар на литература. А ставовите во колумните се башка работа. Инаку, кога човек ќе достигне некои височини треба да внимава. Падот од таквите височини е многу пострашен.