Ваша поезија!

[Сатори]

Чекај ме

Колбас и јајца на око,
воз и тунел,
прстенот и зетот во малата вц кабина,
мрсна коса и маска за лице,
цррр,
цррр,
бројот на зетот.

Чекај ме душо,
чекај ме,
чекај ме, љуби ме!

 

[Сатори]

*

Магла на патот кој се реши да го оди,
ветришта и урагани,
не и дозволуваат да гледа.
Го голта димот,
прав, црнила во дишните патишта.
Ноќта ја граба во себе,
плаче за камен, за цвет,
за мала срна да ја изведе надвор
да ја сруши кулата,
силно да вресне,
никој да не познае дека тоа е таа,
маглата се да покрие,
секоја тула,
секое изгорено огниште,
веќе одамна догорени дрва и пепел.
Врела крв,
распрсната ‘срж низ земјата,
куршуми.
Погледот во нејзините црвени очи
лута низ празнините,
дупките,
урнатините.
Се расчисти маглата оваа вечер,
знае каде треба да оди,
ја најде срната.

 

[Ѓорѓески]

Гуштерски живот

Доаѓаш сите се дерат
сите млади лица се збунети,
од секоја страна извици,
побрзо!

Унифомата која си ја посакувал,
смрди,стара е,
износена,
филмот не е истиот како претходно,
трк!

Млади деца,
војници без брада,
неизвесност,
мирно!

Ноќ,
се миеш со ладна вода,
целото тело се тресе од студот,
се бричиш,
прозивка!

Спиеш,
но никако да заспиеш,
се прашуваш
што те натера да дојдеш,
зошто баш тука,
зошто баш така,
будење!

Ја фаќаш метлата,
чистиш,
утрински вежби,
војничи чекори,песни,
строев чекор,
поглед кој го следи знамето
кое се вее високо на јарболот
го враќа моралот,
морници те лазат,
смотра!

Секој ден е ист,
девојката е дома,
се надеваш дека те мисли,
мислиш на најлошото,
дали е, со кого е, што прави,
сомнежи, нервози,
го броиш секој ден,
долги се како месеци,
чизмите се потешки со секој наред ден,
се повеќе смрдат,
ситно!!!


​

 

[Сатори]

*

Сите нијанси на розевата

Вози ги тркалата на животот,
уживај ако можеш во мирисот на реалноста,
или застани под ќепенци
стари, црни прозорци,
заборави на мудреци,
философија и потрага,
желба и тивок починок,
фрли ги тркалата,
побарај ја!

Започни да сликаш со розева,
ако црно-белата комбинација е поотмена,
врзи ги очите,
цртај.
Понесен не од музика, не од похотност,
туку од неа,
само од неа!

Од темнина, до светлина,
јамболија,
прашања,
ситни, мали, збуткани,
ниту потреба,
ниту замав на инспирација,
нијанса пак на розева.

Па искини ги ружите,
и трњата и цветовите,
не и требаат букетите,
накитени,
продадени,
и требаш само ти, под ќепенци!


(Изгори мерак, изгори, изгори пепел се стори!)
​

 

[Сатори]

Не зборувај

Тивок очај и молк,
везени болки врз ќилими,
како мотиви,
тегнети конци за нејзините спомени,
мртви,
а никогаш заборавени.

Помилувани образи
од негови погледи,
дошол тивко,
со тапи чекори,
подал рака
заборавил да зборува.


* На љубениот.

 

[Stef Bachatero]

Ти што ми го одземаш здивот

Ако изразам една желба
би се вратил во моментот кога
првпат те бакнав
Беше нежна како свила
поглед што не се споредува со ѕвезда
блескави беа твоите очи
и ме заслепија во моментот кога
те погледнав првпат
Твоето ангелско лице
Твоите сочни усни
Кои ми оставија трага
на моите усни
И во тој момент ми шепнаа
Чувај ме и прегрни ме
заштити ме од студот
што ноќта ладна
ги замрзнува сите
но јас и ти
раце за раце
очи во очи
треперат нашите тела
како ѕвездите над нас
треперат и никогаш не престануваат
љубовта ги грее
само тие двајца ја осеќаат
а другите им се смеат
Се разделивме отидовме по други патишта
само сенката што остана од тебе
и тие спомени и моменти
срцево ми го гребе
Како да си некоја рана
што тешко се лечи
незнам дали сакам пак
да се вљубувам
кај што чукам само солзи потонувааат
не размислувам како што треба
а ти си таа што мене ме влече
како потокот што секогаш тече
но не е исполнет не жубори
затоа што ти си песната што ме исполнуваше
а сега си спомен што ме прогонува
и дел по дел моите чувства кон тебе се одронуваат

​

 

[Ljupco]

PAIN

It's the pain of being
pushed aside,
it's the pain of being
constantly blamed,
it's the pain of being
vibrantly alive
it's the pain of knowing
soon I'll die.

it's the pain of thinking
i've found love,
it's the pain of knowing
i've been betrayed,
it's the pain of seeing
you again,
it's the pain of never
being without this pain.

it's the pain of constantly
saying good-bye,
it's the pain of knowing
I'll never know why,
it's the pain of realizing
it's another day,
it was the pain of watching
you walk away.

 

[Сатори]

Немам повеќе време

Шшш,
тивко,
полека,
нема потреба од твојот збор,
занемари ме вечерва,
препушти се на ангелскиот хор,
слушај гласови,
осветли темнини,
разоткри вистини.

Зошто немам повеќе време,
немам ниту сила,
ниту сон,
за нешто внатре во мене,
празна лушпа од човек
кој одамна замина,
млада девојка
или стара старица?

Светот е твој,
покори го,
уништи го,
воскресни го.
И небото и земјата да можев
би ти ги подарила,
само да не ме бараш,
да зборавам
дека нешто толку свето сум оставила.

Шшш,
шумови,
мелодии,
рецитатори горе во гората,
ме чекаат да заминам,
да заборавам,
да им се придружам,
земи се што ти дадов
и повеќе од мене,
само разбери,
немам повеќе време.

Збогум љубовнику, збогум татко, збогум пријателу .. збогум странецу!
Немам повеќе време ..

 

[Raziel]

I’ve created you from scratches, love,
Built you up with a keyboard manic,
Have some fear of the one above,
For heaven’s sake, it’s time to panic!
I’m falling faster than you can calculate,
Hoping consequence will cushion my fall,
I’m running out of opulent cliche’s to relate-
I’m running out of escape tunnels to crawl
Every twilight bird chirps in your praise,
To the soldier homebound from a welcome retreat,
Then his thoughts belong in that haze -​

Where shadows with shadows meet

 

[Sith_Lord]

Отровен, отруен, бескрилен, сам,
Ги слушам одеците на твојот чекор,
Се подалеку, се побргу,
Исчезнуваш во ходниците, завиени, замрачени,
Патека од треперливи неонски светла те води,
Понатаму. А јас останав.

Останав,
Да го чувам топол нашиот агол до мостот,
Да го греам со телото, да заспијам,
Да полудам од играта на сенките,
На ѕидовите
На моите рожници.

Кутии,
Картонски, залепени во форма на дом,
Нешто пристигна, однекаде, ги шутираше,
Се смееше,
Скокаше врз нив и ги газеше, сласно,
Опсцено уживајќи во секој крик.

Нешто се измолкна од шахтите,
Исползи, се исправи и проговори,
Со крпче хлороформ и насмевка,
Свиткан прст, насочен кон него,
Лице на пресурова Стихија.
Го мразам.

Се запрашав:
Каде е патот од жолти тули?
Каде е Канзас?
Волшебникот ќе ни помогне.
Прекрасниот, пре-прекрасниот волшебник од Оз.

There's no place like home.
There's no place like home.
There's no place like home.

Sith
​

 

[Raziel]

The flamboyance of a frequently flying society
Discredits my regard for their notoriety
And blesses me with a sense of perpetual anxiety -
Of a peculiarly perplexing variety

I shall not feed off of their avarice,
I might as well hunt my own discordant vice,
And when I do find it,oh it shall be nice!
To give headache to aspirin and trap to the mice

The purveyor of all that’s possible and pure,
Informed me that King-Kong had died from the cure,
And all that disorder could never restore-
The pride of the prophet disguised as a whore

Eris herself did foretell this fable,
Baphomet resonated from her perch on the gable,
Threatening to pull the plug and disable-
Everything that relied for it’s life on a cable

It’s not that esoteric if you’re that erudite,
Chaos holds us together so believe what you might,
It paints a utopia in grey, black and white,​

Where all that darkness renders, it surrenders to light.

Coetry is Phaos

 

[Сатори]

Сама

Сама на крајот од денот,
ниту вино,
ниту вода низ моите вени.
Смиреност и плач.

Далеку од мир,
длабоко во океан,
постела за принцезата.

Величенственост,
спектакуларност на експлозиите во моите гради,
празнина,
дури и без чад.

Сама на крајот од денот,
ниту ти,
ниту јас.
Спокој и пекол.

 

[Сатори]

За тебе

Птици на небото,
повторно јас пред тебе,
пред нас,
дух,
на нешто што одамна веќе не постои,
а долго се ткаело.

Со тебе секоја вечер го изневерував,
со тебе секоја вечер заспивав,
со тебе секое утро станував,
со тебе секое утро заминував.

Бегство од реалноста, мила,
само уште една скала
до меѓусебно уништување,
трагедија,
покорување.

Патував вчера повторно низ твоето тело,
низ твојата коса,
низ твоите очи.
Ти ги поклонувам денес стиховите,
сите свети начини
и зборовите.

* Повеќе те чувствувам,
него што те разбирам!

 

[Natural-girl]

Демонот скриен зад ликот на весело момче,
гази по силно жешката песок на Сахара,
а крвта негова во жилите се смрзнува.
Се губи во отровен лавиринт од крш.


Понесен од храброста на очајот,
занес помешан со надеж,
тој ги премости брановите грамадни
на моето срце.


Никулец на страста во двете срца растеше,
но темно е срцето негово,
а во темнината,
на совеста поминува зрак.


Во лавиринтот мислам тој се врати,
моето срце веќе не пати.

 

[Сатори]

Моја мала прекрасна

Посакувам да престанев да пишувам,
да се изгубев еден проклет ден
во сопствените лажни зборови,
но не можам,
не смеам да те лажам
така невина и мила,
понекогаш се завршува,
понекогаш се губи битката,
ме боли што си одам,
ме боли што седам.

Се обидувам лажно да се насмевнам,
дури и да заборавам дека постојам,
не сакам повторно да навлегувам во агонија,
скршена гитара,
искинати жици и тап звук,
како може да ти се допаѓа
скршена порцеланска кукла?

Парфем,
летна роса на твоето лице,
повторно те замислувам меѓу темјанушки со книга во рака,
но знам,
просто не може така.

Прекрасна, моја мала прекрасна.

Здив,
ветер низ моите дишни патишта кога пристигнуваш,
глечери кога си заминуваш,
штом знам дека ќе те сонувам,
престанувам да заспивам,
знам,
така полесно те повредувам,
така полесно се убивам.

Марија Магдалена на крст,
лузни низ духовниото распетие,
ниту атеист,
ниту верник,
нема ништо да бидам во твоите раце.

Секоја вечер се прашувам,
дали да те убијам,
дали да се убијам,
крварам како што некогаш знаев тоа да го правам,
доволно изгубена,
за да не се препознаам.

Се сеќаваш ли на мене,
ќе ме почувствуваш ли,
за да ме заборавиш?
Скоро да врескам!

Прекрасна, моја мала прекрасна!

Врати ме во живот,
или воопшто не ме допирај,
ќе се скршам.

Ако не сум веќе скршена!