Liber 820 - Selected Poetry
Бафомет
Посветено на Хатор, божицата со лик на мачка.
1
Кога се вратив, само ти ме чекаше, не облечена во одори, ами одора чекаше да видиш на мене, дека доволно не ти беше кога доаѓав парталав и гол.
Затоа заминав и се надевав никогаш повеќе да не ме чекаш ваков.
Кога се вратив, само ти ме чекаше, парталава и гола, ама чиста, и виде дека сепак дојдов чист дека доволно не ти беше кога те славев поган.
Затоа заминав по нов олтар никогаш повеќе да не славам идоли.
Кога се вратив, само ти ме чекаше, стара и изнемоштена, ама сакаше да бидам поизнемоштен од тебе дека доволно не беше да ме видиш ваков.
Затоа плачевме со денови и со ноќи, знаејќи дека еден ден кога ќе се вратам никој нема да ме чека.
2
Моја драга, смилувај се над мене.
Ајде да плачеме над белите лисја, бели лисја, мртва девојка, ненапишано и недопишано, кобно, за плачење.
Моја драга, како старци да заредиме жалопојки над белите лисја, мртва девојка, кога ни огнот нема да ги избрише белите лисја, ненапишани, недопишани.
3
Најголемо, најголемо, и помало, знаеше ли дека не сум најдобар, а сепак сум подобар од сите останати.
Најстрашно, најстрашно и кошмарно, знаеше ли дека таму кај што е иднината, не толку далеку, сепак е Смртта.
Љубов, љубов, љубена, чекај ме верно, како што Смртта верно сите ги чека.
Таа секому верна, а можеш ли ти да бидеш поголема и од неа, та да бидеш верна само на еден.
4
Во неразумноста, најголемиот разум скриен, во ноќта најголемата лумина, слава на мистериите на животот.
Небула оплоди планета, сперматозоид постана Исус, цело човештво се набило и живее на работ.
Токио, Л.А.,Помпеја, каде што се слуша срцето на земјава, каде што заносно вдишуваат милионите од здивот на смртта, за да ги слават сите ноќи, ни една зора не останала непрославена.
Слава на мистериите на животот.
Како ти толку голема се најде во моето мало срце, како јас толку мал сум во твоето. Слава на мистеријата на +ивотот.
5
Откако зедов здив, и не отпуштив, од океански понори тајни ми се покажаа пред очите,
Она што беше јасно постана небитно, она што беше нејасно стана небитно, и во таа визија дури и твојот лик го зеде темнината, небитно беше, ама пак вдишав.
Уплашен.
6
Песни на лудоста и на болката, престанете да доаѓате ноќе и да ме опседнувате, престанете да ми ги разболувате очиве, оставете ми ги рацеве да бидат само незначаен сувенир на еволуцијата, и оставете ги кардиоваскуларните заболувања на старците, а мене оставете ми само сеќавања дека сум бил поет во некој минат живот, кога сум бил спремен да ја поднесам љубовта онаква каква што ни останала од дедо ми.... традиционална и бессмислена.
7
За 36 минути Седум песни напишав за деветта животи на малиот ѕвер кој мислиме дека сме го припитомиле.
Погледнете како си игра со пленот, го видовте ли тој блесок, таа месечева зеница.
Три по полноќ Три пред зора. Еден по еден заминаа...
Ниеден живот не е во баланс како овој на Ловецот.
Затоа биваат ловени, и затоа гинат во ловот, Зашто бројот нема живот, зашто бројот е Живот.
И никој не ги изброил деветта животи на малиот ѕвер досега, ама многу стигнале до седмиот, оставајќи два стиха за Ловот и за Ловецот.
Пленот.
