Ваша поезија!

[OSHO-Lover]

Home...

Stormy seas, thundering the night...
coming back, journeying from the abyss...
to see my native land...
and feel the pregnant breeze...

many of the seeds are waiting...
delighted in thy patience...
to be planted, to share their fragrance...
for every flower there is a bee...
to translate the flowering dream...

Returning back in this faery place...
that once was called a house...
now is a living home...
enchanted by the grace of ones heart...

 

[Borg_Drone]

Привидение​

​

Погледнувајќи од вратата која води до човековата бездна​

Предводен од своите мефистофелски инстинкти и мисли​

И како гладен шакал којшто кон некого цели​

Го чекаш вистинскиот момент за настап на сцена​

​

Гледајќи низ избрусените округли дијаманти сјајни​

Ја наоѓаш својата цел​

Како Медуза со својот скаменувачки поглед и оставаш последици трајни​

А таа го гледа настапот на Хадес​

Мирно и дел по дел​

​

Вратата од која гледаш ширум се отвора​

И Пандорината кутија во отворена капија се претвора​

Сјајот на дијамантите твои се претвора во пламени јазици​

А како стампедо јуришаат застрашувачки крици​

​

Ти, со брзина на молњата го започнуваш првиот чин​

И го претвораш во пепел твојот роднина мирен и фин​

Се упатуваш кон твојата жртва со молскавични чекори​

Иако твојот роднина претходно те прекори​

А таа го гледа настапот на Хадес​

Мирно и дел по дел​

​

Но, глеј, од пепелта твојот роднина​

Како Феникс со раширени крилја се издигна​

Со своите обновени сили​

ги совлада непријателите немили​

​

Но, веќе беше доцна​

И Фениксот наш беше на мнение:​

„За се' е он виновен​

Моето привидение“​

 

[OSHO-Lover]

Подсвест...

Затварајки ги очите...
замижано гледам во темнината, гледајќи ме таа назад...
ми ја покажа судбината...
ко трн во око ме боде задскриениот цинизам во смеата твоја...
се смееш поради немоќта на моето минато, но ја заборави мојата сегашност...
кругот кој доколку е незабележан, трае и трае...
се врти и врти и врти во мемориска зашеметеност...
градам машина за патување низ времето...
само за да се вратам назад и убијам себе си...
уште пред самото зачнување...
но доколку тоа е возможно...
времето би се заглавило во надреален абсурдум...
Во продолжение на твоето монструозно смеење...
во одблесокот на ново-настанатата ситуација...
од момент во момент...
добивам инсајд...
Иднината е подлежна на константни промени...
ветрови вдишувам, а во гради бура се создава...
во овие сегашни моменти громовито издишувам...
едрата на бродот се разнишаа...
Да, едно малечко пафтање на пеперутка во лет...
создава бранови во океанскиот недоглед...
Иднината ми ја опиша како страшна реалност...
кулминирана од досегашната депресија...
ги надминала границите на садо-мазохистичка агресија...
пробуваш безнадежно, на секој можен начин...
да ме заробиш во вреижна реакција...
на репетиција и механизирана деградација...
кршејки ме на милион парчиња...
ме враќаш назад низ времето во ментална регресија...
но, не-кршлива е мојата гордлива природа...
неподложна е на масовна халуцинација...
креирана од древната традиција и хипокризија...
и пластичен маниризам...

Добро утро, добар ден, добредојде во новиот ни ден...
го поздравувам твоето кукавичко однесување...
за да ти ја покажам овдешната ти реалност...
Иднината е непознат поим, а минатот...
само меморија...
но доколку можев, би се вратил назад...
за целосно истребување...
на твоето безвредно постоење...
Но да бидеме реални...
сите сме заробени во магичниот ни круг...
кој трепети во многу бои и е доста интересен...
се врти и се врти и се врти...
пиејки ја илузијата низ нервните завршетоци...
создадена делузија преку сетилните импулси...
сонот кој се врти и врти и врти и врти...

 

[Лигеја]

Постоеше приказна за едно време на дождови,
есенски убавини и црвени виножита...
Процесот на растење е видлив и завршен
во големината на страста и парадоксот,
во една скината љубовна поема,
во еден распартален цвет но подарен со
безгрешност во погледот и
желбата да се поседува повторно бакнежот на посакуваното.
Ќе биде отровен или благ.
Дрзок или притаен.
Постоеше една приказна во времето на тие дождови,
есенските убавини шушкаа заедно со длабоките траги од жолтите лисја
притиснати од тежината на две тела.
Во обид да ја запечатат својата судбина во
љубовни стихови од новородена поема,
тие дишеа длабоко за да го забрзаат процесот на растење на страста
и да се заколнат во она што доаѓа.
Во бакнежот или во смртта.
Постоеше приказна за едно време на пеколни горештини,
сушни предели и копнеж по дождовите,
приказна за една осаменост и една изгубена душа,
изгубена во редовите без букви,
во неподносливата тишина на совеста
оглувена од гласни книги и црно-бела музика,
осакатена од притурени идеи и ранета од
црнилата на дуализмот и глупоста.
Но,таа чекаше и се надеваше.
Постоеше.Во една приказна.
Без дождови.

 

[Divider]

Blanca luz, alma helada

Dios, la mire
en la desnuda
las mujeres,
como mis fotos a toda,
mil fotos, exelencia tuya,
estaban como tu,
deseos simple, de un chico joven
y suenos.
Escuche, mi corazon
habla en el silencio
ve, cosa, tendria abierto
porque mis ojos y cuerpo
mi salva y mi vida, hirio,
son tuyos​

 

[Divider]

Бела светлина, душа мраз​

​

Господе, погледни​

во акт​

жени​

како и сите мои слики​

илјади фотографии на совршеноста твоja​

беа како тебе​

едноставни желби на младо момче​

И соништа​

Слушни, моето срце​

зборува во тишина​

Гледаш, нешто, ќе се отвори​

зошто очите мои и телото,​

моето спасение и мојот живот,​

повредени, се твои.​

 

[Medea]

Карма

Оние, мигови,
што сечат
ко со нож
ко со ножички, ајде да речеме
секунди
секвенци, нешто што личи
на приказна
од Бурда, од перфорирана хартија.
Сеќавања, живот, приказна
дарена некому во празна постела.
Молк
или волк.
Хив
или Жив?


некој некаде некому згрешил

и се’ е вода.

Ама кој да знае дека солзите ги создале сите мориња.

Добра ноќ.

 

[gvinevra]

Празници се ближат

Шо убаво ни беше кога се топлевме
заглибани до гуша
во густата длабина на нашите погледи
како во топло чоколадо.
Кога си ги читавме мислите
што завршуваа со смеа
наместо со точка.

Шо убаво ни беше ...
Помислија двајца што случајно се сретнаа
Под неонските светла на божиќните излози
полни со туѓо изобилие.
И истото нешто го бараа –
топлинки за новите партнери.

 

[Divider]

​

Monolith​

​

​

Ages come and pass in laughter and in sorrow ​

Green, dewy grass on the lush lowland field, ​

Feel the death grasping for the morrow​

Artificial smiles on children’s faces,​

Will it fall on his marble shield?​

​

​

Standing tall and statuesque​

In these days of gore and filth.​

Oh, it is macabre and arabesque.​

Brazen follies turn its tides, ​

Remembering the olden days of mirth​

​

​

It comes and goes, as it wills​

As spirit as old as the fetid mire​

Lo and behold, at last broken it falls.​

A single tear squeezed from the stone​

Cannot quench its funeral pyre.​

​

​

 

[Divider]

Modern Eda:​

World's, Nine's, Lives ​

​

We may jest, we may make merry,​

but I'm behind the oak​

and the winter green tree,​

Behind the great walnut,​

of the nine worlds,​

I hold Yggdrasil's gates​

wielding Mjolnir,​

Thor's all-ever hammer.​

And as Ymir fled dying​

One-eyed Odin, Lord All-father,​

had spoken ages past,​

As long Baldur lives,​

and his flame is high,​

so will I​

and so will my brethren.​

For I have Freya and Frigg​

on my side in the battle​

against Hel.​

May we feel the wrath of just​

not jest in merry, nor folly​

as we wait and covet​

bliss in glory​

Lady Sif stands tall,​

her tears make my heart weep​

She bears arms of might​

my own armbands​

and a sword​

my arm wavers not,​

awaits the call​

the still water​

the rainbow bridge​

crackling​

Heimdal watches,​

His horn is silent.​

We wait, we live,​

we of the nine worlds,​

we of the nine lives​

Me of the nine lives​

​

Garfield:the cat always lands on its feet​

 

[Medea]

Отсекогаш

Можеби само сакам
да се држиме за рака
во кино, додека дожд од пуканки паѓа врз нас.
Невоспитана младина
ќе си речеме
а и ние сме дел од целата приказна
Филмот влегува во нас
Ние во филмот,
трошиме парчиња сеќавања
на нешта што никогаш не се случиле,
па пак
ровариме во кутиите со сладолед
таму секогаш има пинџур наместо радост,
купуваме грамови младост
по случајните минувачи што со колички ги возат своите случувања
и се тешиме.

Време,
со запирка и без точка
со зборчиња што возат точак
ќе не’ одведат некаде далеку
од кога ќе решиме.

Ние сме, она што сме посакувале.

Отсекогаш

 

[Windfucker]

Сусаро се сетив јас на тебе (посветена на мојот форумски пријател Sussaro, во недостаток да прочитам повеќе поеми од Рембо и песни од Аца Лукас оди кратка верзија)

Сусаро се сетив јас на тебе

Излегувам од кафана и бандера се ближи,
Таксист влегува во кола и полека се движи.
Треба помош дечко или превоз нешто?
Не, со кола сум викам! и се фаќам за бандера вешто.
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе...


Влегувам во Џубокс и редар се крсти,
Гледам двете стојат со корсет црн и цицишта мрсни,
Ракија и салата врие во мене и на шток ме тера,
И викам тура за себе и две за нив без мера,
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе...

Кај мене дома! Гласно му викам и во цицка зјапам,
Се смеат и двете и влегуваат во кола без да прашам.
Контењер запнав, излезе комшија да види кој е...
Комшо јас сум без гајле биди, не прашувај што е.
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе...

Клуч тешко се гаѓа во бравата тесна,
Овие ги гледам зад мене пеат песна.
Излегува комшивка стара да се расправа,
Ја сечам од прва..Не, не' можиме да бидиме потивки!!
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе...

Влегувам во спална кондом да видам дали има,
Овие двете коњак дерат и гледаат кревет дали штима.
Почнува предигра и една за стап ме држи, друга цицка меси,
Мене почнува цела снага од возбуда да ми се треси.
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе...

Два часа, ова е рекорд задоволно една кликна,
Друга се жали дека на грешка и во газ и го пикна.
Мене почнува веќе глава да ме боли и желудник врти,
Излегувам на пенџере и празнам стомак на од комшија цвеќе што р'ти.
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе...

По неколку часа на работа одам,
и кола од контењер на аутолакер водам
Тешка ноќ, а комши? Ме праша комија од први
Тоа е комши, ладното од кафана ме здрви
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе


Се јавува телефон и сметка за кола јас примам,
Се јавува и банка сметка за кредит јас да зимам.
Се јавува комшија на суд за цвеќе да се видам
Се јавува и жена, пукнал кондом синче јас да видам.
И тогаш Сусаро се сетив јас на тебе.

 

[nihilista]

TRASH MENTAL DISORDER



Мозоков ми е ко канта за ѓубре
се кој што рекол направил се е тука
и не можам да ја истресам кантата
пошто имало лепак јак некој лепак
ставено предходно
тоа е антената која се капира
и асоцијациите се лепат
и кој како се што ми се случило се е тука
у мојот мозок то ест кантата за ѓубре
а што е ѓубре?
ѓубре е се она
што нема потреба да го мислам
да се навраќам на него
затоа станов го исчистив
сето ѓубре го фрлив
но ѓубрето во свеста остана
и си давам гајрет ај издржи
гледај само напред
на пример својот гроб
само не се навраќај назад
иако само така може
да се разбере животот
ко што рекол Киркегор
и сега пошто кај тебе
преовладува сознанието
затоа ти сакајќи да разбереш
се враќаш назад
но не заборавај дека
предмет на сознанието ти се феномени
кои не се твое дело
и затоа што има ти да му ја мислиш
гледаш Бог не мрда со прст
а ти имаш желба да биде се најубаво
ко што сака Бог
само ја немаш неговата моќ!

 

[Anjuska]

Девојката со скршеното срце ! Мое дело

Како некоја светулка што се појавува и згаснува
Што ли е тоа прекрасно кај тебе?
Очите ли? да,да,да
за прв пат моите очи добија светлина таа ноќ...
Блесна нешто во моето срце,
Нешто што потполно ја исполни мојата душа...
Но каде ли замина?
Последен пат те сретнав кај мостот покрај езерото Тој поглед...
Ах колку ми е само познат...
Со тие очи прв пат така ме погледна ....
Како да имаше љубов во нив...
А беа волшебни за моите очи

И засекогаш замина...
Тие беа само петте секунди од мојот среќен живот
Се прашував
Зошто заминаа моите прекрасни очи?
Во нив се пронаоѓав јас....
Во нив ја гледав убавината...
Во нив гледав се ...
Да беше само покрај мене ...
Таа ноќ...
Се сеќавам дека единствено нешто што за последен пат видов беше ти
се сеќавам дека се чувствував како гранка која за секунда се крши....
Секој трнлив пат го бодеше се повеќе и повеќе моето срце,
А моите очи ослепија од болка...
Ноќ студена , без покрив на глава...
И пред мене човек со маска
Гласови насекаде а јас сама...
Потребна ми беше љубов..
Топла љубов...
Прегратка..
Потребни ми беа твоите очи од кои бев смирена...
Нешто што му е потребно на човека...
Веќе не сакав ни да зборувам , ни да слушам , ни да гледам...
Ах тој ден...
Се сеќавам на раце кои го допираа моето тело,
Се сеќавам на усните кои ме бакнуваа во таа ноќ ,
Се сеќавам на тоа насилство ....а бев толку мала
Што да ми удреа шлаканица ќе заплакав ....
Бев на прагот каде што нема излез....
Бев како во кафез...
А тој човек... тој човек го зацрни мојот живот...
Стави дамка што не можам ни до ден денес да ја избришам од моево срце...
Толку длабока...
Толку тешка...
Ме остави да живеам со солзи
Но и со омраза...омраза ...
Веќе во моите очи никогаш нема да го има оној прекрасен поглед како некогаш
Очите кои беа полни со љубов , сега мразат се.
А беа со толку нежен поглед , поглед како срна.
Ех да можев да побегнам таа ноќ..
Би сакала да заборавам , да ја избришам таа ноќ
Но тие раце...
Ми оставија лузни на моето тело....
Тоа неможам да го избришам....
А твоите очи беа толку далечни ...
Патуваа некаде во ноќта , додека јас останав сама на патот со огромна болка...
Лежев на земја со поглед кон небо
Посакував никогаш да не станам ....
Посакував никогаш да не се соучам со оваа реалност...
Но проклето неможам....
Како трн боцка во мојата душа...
Таа ноќ сакав само уште еднаш да ги погледнам твоите очи
И мирно да заспијам засекогаш!
После неколку вечери некој човек поминувал покрај патот и ја сретнал девојката, девојката беше мртва но до неа имаше писмо. Во него пишеше
,,Ме научи да љубам со очи, и со очите љубев до крај!,,

 

[Medea]

Вечно млади


Најтешко е
кога присуството
тоне во отсуство
спомени што вријат
пулсира во дамари
а очите ти кријат
сомнеж и прав
зошто,
ти е страв.
Дека можеш да се разбудиш,
и некого да немаш
некој да те нема
да станеш само сенка,
правлива, да те снема.

Па запишуваш
список за на пазар
дипломски труд,
семинарски што никој не ги чита,
редоследи од воз и театарски претстави
надеж што скита
низ столчиња од кино редови.
Со запишување - се одржуваме
со пеење - се заслужуваме
И секој миг е број
што како игра на среќа го заокружуваме.
Бинго!
Добивте живот.
Но, во себе ли ќе го поминете?
Имате ли страст во здивот,
откако ќе заминете?

Најтешко е
кога отсуствуваш
од себе
Натегајќи се со времето
да останеш...



Вечно млад.