Ваша поезија!

[D-Imperator]

Зима без снег

Одамна не пишав ништо
молчев
без среќа живеам
во зима без снег
пусто
празен простор без звуци
без луѓе
без сенки

Склопувам слики во глава
везден
со лице на ребро од парно
зима без снег
пусто
стои есенска магла
ни земја
ни небо

Во душа гневни ме корнат
солзи
ќе дојде лудата ноќ
во зима без снег
пусто
зар пролетта ќе биде
без Сонце?

 

[Антоние]

еве една што одамна ја напишав, а ја најдов случајно заборавена низ фолдерските лавиринти:


Нејзините шеќерни очи;
ми го одземаат здивот како зимски ветер;
прстите ни се вплеткуваат како зимзелени гранки;
чекоревме заедно се додека не се сврти;
Ми вели дека летото доаѓа, И велам да остане;
исчезна како ѕвездена прашина;
уште пред месечината да се појави;
сеуште копнеам по нејзината црвенорѓа коса;
и тие ментол усни кои пеат заборавени магии;
сеуште ја чувствувам нејзината смеа;
тресејќи го снегот од моите гранки.

 

[Medea]

Бои

Ми зборуваш
дека во црвено
личам на оние зашеќерени јаболка
што ги продаваат случајните изгубеници
во време и простор
а не знаеш дека
во себе имам црв
што ми прави
грам отров за лек што пека.

Во жолто
свети мојата уличка
кога замираат сите светилки
и жмирка ведроста на ноќта
во лисјето се прпелкаат љубовници
а не знаеш дека
на таа улица има знак за СТОП
што ме варди
од љубов наивна и мека.

Заспиваме
во зелено
како пешаци на зебра послана
ко јорган од трева и пролетни очекувања
главите уште ни се веат од радувања
а не знаеме дека
во нив има мисли што плискаат
слики за иднината
Што никој не ја чека.

 

[Toecutter]

Bridgehead

Midnight Fairy turning five hundred
tender hint of milder depression
doom joins gloom, air-dropped they landed
Bridgehead shaping, ominous expression

He or she, or whatever it was
couldn`t exist except fueled by pain
of nameless thousands slaughtered on mass
shallow graves and tears, all in vain

High-noon Fairy turning eleven
baffled staring on that ancestral site
what or who could briefly explain
providing for beasts unchallenged might

Legends of old, hopes quite sudden
whistling in tune of forgotten band
Fairies exchanging in relay so ardent
frost bite from glances, time for last stand


Diarrhea diary

Fuckin` hell, I shite so well
gazing at the National flag
all them quacks, prescriptions delving
No contest for this coloured bag !

Thought myself a lesson now
revelation and all, foretold
butchers apron did the job
But if tolerance strikes, constipation uphold ?!

No worries mate !
steer clear from ugly noise
don`t randomize music, „Laxative Anthems„
Volume one, track by choice !


Twisted

Please sir i want some more !
awkward words uttered that morning
hope for a pinch of mercy, encore ?
line suddenly died, conscience was calling

Please sir i want some more !
landing on deaf ears, usual sound
expendable soul wrapped up to go
a thought went ahead, forehead bound

Please sir i want some more !
`You know me as Oliver Twisted,
do you remember me at all ?`
`sharpening tools, my name was listed`

Went up from under his trousers, an Axe so blunt
amidst brain pieces & bits, somewhat gore
He kept on smashing, `you merciless cunt,
would you like some more ?`

 

[PurplePuma]

Го откопав ова, сум заборавила дека воопшто сум го напишала...

Молк.
Погледни ме само еднаш.
Молк.
Погледни ме само еднаш!

Ќе лебдам без трошка вина да ми тежи
над облаците бели како јануарски снег;
ќе замолчам засекогаш за болкава на душа што ми лежи
- само за еден твој зелен поглед во овој век.

Би ги затворила сите отворени порти на срцево,
би ги оковала до крај;
никогаш повеќе од нив крик не би слушнал
засекогаш зад нив нем ќе остане мојот очај.

И секогаш зад тебе би стоела во молк,
би те вардела од туѓите очи зли;
но само уште еднаш, барем уште еднаш,
за миг да се создадам во твоите мисли.

Името мое повторно не би го слушнал
ниту пак тага би прочитал во очите мои;
нивната мисла засекогаш ќе остане тајна:
- твоето место не ќе го има никој!

И со секоја зеленост на пролет влажна
немо сама на се ќе се присетувам:
на една зима закоренета на душава снажна...
а љубов на друг лажна ќе му ветувам.

Сега ќе заминам од видикот на патот твој,
но никогаш не заборавај – засекогаш знај:
те сакав како живот – лично мој,
како мои ги сакав твоите очи – зелен рај...

Молк. Тишина.
Погледни ме само еднаш.
Молк. Тишина. Крај.
Заслужувам да ме погледнеш за последен пат!

 

[Toecutter]

Cause

Find me a cause, my special one
I`m walking the walk of infinite doubt
deliver a meaning, thy will would be done
rescue my dreams beneath grayest of cloud

Might find me a cause, my sweetest one
mesmerizing objective, a perceptive shock
mirror your yearnings the songs unsung
at World`s disbelief, the societal mock

Find me a net, my lovely one
one of them chequered for bulky bulky catch
screw all those daily, numbingly spun
so anything netted be majestic to match

Find me a shadow, oh beautiful one
when daylight rears it`s obvious face
to follow our path, hence mimicry done
illusions backpacked with notable haze

Find me at least somethin`, my confused one
you know much as any, the price of the fall
corrupt claims of glory, thy will left undone
neither for me & much less for you, save a requiem so dull.

 

[Тапетарот Петар]

Да знаеф англески

Да знаеф англески, ќе бев кул
и ќе пишуев поезија на бољи јазик.
Али не знам, па морам да се снаваѓам
и да глумам дека разбирам.

Македонски е океј, ама не звучи значајно
сепак, англески си е англески.
Ко ќе се изразиш на англески,
со подотворена уста те читаат и си велат
„Блазе си му шо си знае јазик!“

Затоа учам турбо англески, се трудам
еден ден и јас да напишам лична творба
на јазикот на Шекспир и Милтон.
Не е лесно, знам, ама мора да е голем кејф.

The pen is mightier than the sword!
Не знам шо значи реченицава, али супер ми звучи.
Их, да знаеф англески, кај ќе ми беше крајот!

 

[Toecutter]

Sterile minds from sterile wombs,
spotting missing comma being creative highlight
hipster`s sewage refugees, forgotten tombs
pointless vanity, their productive twilight

Stalking kids, third of their age
on threads & forums, wonder why?
temporary booster of meaningless lives
or cruisin` for coitus, none too shy?

Maybe some things better be revealed
as there`s no more reason to withheld them all...

 

[Тапетарот Петар]

Стаорот од Таор

Си беше еден секач на прсти
со очњаци остри и канџи цврсти,
од китното китено село Таор
познат по својата харизма
на фекален канализациски стаор.

Страшниот стаор од с. Таор
не беше некој пацерски паор:
циник-саркастик беше тој со тапија
злорад злокобник што демне
на секоја форумска капија.

Во тињата под шахтите
траорниот стаор од с. Таор
стратегија кове за секоја жртва
со подмолни напади од зад грб
ничкум да ја ничкоса мртва.

На сите од Таор им скурчи тој стаор
од фекалната канализација
го олешија со мишомор двајца стажанти
од селскиот завод за дератизација.


Спешл тенкс на Galizur, Chief of the Erelim and The Revealer of the Rock

 

[Антоние]

Претенциозни мистици
Без мерило ил талент
ќе умрат необјавени

хаику

 

[Мортидо]

Ноќна самовила

Како крв девствена косите и се црвени
со очи црни од ноќта потемни
во блескава наметка под кожа продира
нејзиниот дом се шумите морбидни.

Таа вила од тврдината со седум порти
на црвен еднорог по самракот јава
го бара Сенилниот крај крстот што го остави
да полетаат уште еднаш во заедничка слава.

Но песокот истекува, се ближи и моментот
од денес уште толку денови да замрат
за бал на месечина полна се спрема
во психоделија со Сенилниот заедно да пламнат...

 

[Сатори]

Се најдобро за мртвите​

Со среќа најљубен,
имаме години за да заборавиме на модриците од нашите емоции,
во ушите ми одѕвонува крајот и сите громогласни овации,
вкусот на грешката го уништувам со цигара,
како ти мене со неуспешни манипулации.

Секоја чест прекрасен,
твоите пантолони останаа кај мене за вечно да се сеќавам,
разговарам со сите во темнина затоа што не сакам да заборавам,
тоа е исходот кога ја растураш нашата интима за странци да достигнат уживање
верувам дека од тоа е условено и твоето јавно екстазирање.

Браво најмил,
крв тече и во заледени вени, но јас немам сила за слушање,
знам само за фрустрации кои се проследени со лошо пишување,
секоја дознака и семафор ми кажува дека не треба да поминувам на црвено
а јас не стојам пред раскрсница, само пред мост.

Те љубев непрежален,
обраќање како од плаката залепена на ѕид за јавен срам,
приказните го губат сјајот кога се повторуваат,
не ме обливај со креативност што се мери во грам,
кога еднаш има крај, слушателот не сака епизодите да му се продолжуваат.

Се најдобро за мртвите,
така ми велат кога зборувам за тебе, кога ти зборуваш за мене,
ти давам старателство над сите дупки и јами во кои заедно сме постоеле,
трите слепи бабички друга некоја судбина ни кроеле,
времето е создадено само за тебе, среќата е за мене.

 

[Medea]

Се сретнавме


Си врвиме
по светов
како карван
што ни куче не го лае
Си одиме
од овде и онде
без некој да не сака
или знае.

И тогаш
се среќаваме на улица
ти со точак
јас со шешир и сон во раката
од никаде
се сплотивме
ко везен ред зборови
за ново смеење.

Сега најубаво ми е
и да сонувам лошо
и да паднам од кревет
да се разбудам силна
само зошто
со тебе сум
на овој свет.

И ти велиш
дека е страшно
да се љуби толку силно
токму сега
но, се сретнавме.
На иста страна на животот.

 

[Medea]

Меѓу

Дај ми гриз од сендвичот
наречен живот.
Меѓу две кришки
еден куп приказни.
Можеби следи нов крај.
За стари почетоци.

А што кога сфаќаме дека
сме најголеми гурмани?

Го јадеме цел.
Без да оставиме
ни мал дел
за новите јадачи.
Што знаат само да душкаат
од туѓите остатоци.

 

[PurplePuma]

Имам болка песна да никне.
Во мрачен доцен час.
Низ черепов мисла – стих да кликне
и да им кажам сал збор или два за нас.

Како твојот поглед ми беше најмил взор
и к`о молња трепет, миг што свети;
каква тага – радост за крвожеден створ!
А срцево клето никако да вети:

,,Ќе молчам јас, силно и јадно,
за желба копнеж во мене што тлее;
дур` светлост светот го врти,
дур` сонцево неуморно плешки грее.

Сал поетско срце сум створено јас
и заклетва дадов на Божји суд:
за навек да склопувам песна милозвучна,
да гали душа во осаменички час, мачен и луд!

Такво сум јас, и напуштено, и намачено сето,
а сепак мора да кажам строфа или две;
и голо и босо да акам по светот,
да плачам – а сепак со невиност на дете.

Да не осудувам и таги да кројам,
неправди да влечам врз сопствена снага;
само така и мисла стих ќе дадам,
макар и да е – само обична лага.“

А што да сторам, јас ваква,
што срцево сега од среќа ми блика?
Можам ли да го судам, виновно ли е тоа,
што најде мил взор, радосна слика?

Не знае, проклето да е,
каква мака ми донесе в гости;
сакам на листов песна да сјае!
Сега ќе тагувам… срце жално… ако можеш… прости!


Оние кои го читале Лермонтов, лесно ќе го препознаат неговото неминовно влијание