Ваша поезија!

[Сатори]

Предпоследната етапа од мојот живот!!!

Предпоследната етапа од мојот живот!!!
​

Сакам да избегам ,
што да кажам ,
кого да го лажам ,
дека би ти рекла не ,
кога ти си ми се!!!

Неколку убави збора ,
и јас да бидам твоја мора ,
нежен допир врз мојата уста ,
ах , желба пуста!

Изгубив се ,
дадов и ќе дадам пак ,
знаеш да допреш до мене ,
но ако не знаеш да чуваш ,
барем не дозволувај да вене.

Имам и јас тело ,
и срце врело ,
јас знам да чекам ,
знам да те чувам ,
но кога ќе почнеш ти мене?

Ми даде сила ,
кажа дека твоја би била ,
но зарем досега не сфати ,
дека мојот живот се крати ,
дека те сакам како Бога ,
дека друг во срце не можам да примам ,
друг не можам да имам ,
и светот да го срушиш
и вистината да ја угушиш
јас ќе бидам пак за тебе зачувана ,
како МАЛА КУКЛИЧКА спакувана!​

 

[bibika]

PRVIOT DEN OD MOJATA SAMOTIJA

A teska e i bolna e, i prazna e, i sama e,
i nerazbrana e , i svoevolna e, samotijata moja
sto sama si ja presudiv,
prazna i golema kako pustina bez zivot i pesocni olui,
bez dini i piramidi.
Totalna pustina, temna, bez svetlo od sonce,
bez zvuci i sumovi, bez nocna tisina,
samo dolga, dolga, ramna i ramna,
bezsumna i mracna.
Pustina bez dusa, bez cuvstva i oset,
bez traga od covek, sto pred mene ja minal,
Ne moze nikoj pred mene da ja mine,
ta neli e samotijata moja i samo moja,
bez pomos i pokazatel kade ponatamu, sto ponatamu,
kako ponatamu?

Mozebi se snajdam,
nikoj ne moze da znae,samo Onoj gore,
sto na samotija ne osuduva,samo toj
i nikoj drug drugar nemam vo samotijata,
koj gleda i molci, mozebi da se osvedoci
ziva li ce ja pominam ili ne ce izdrzi srcevo
vo gradive kamen sto e , pa ce popusti
I srede samotija ce me ostavi.
Mozebi celta e taa,
A mozebi treba da izdrzam ako kraj ima pusitnata,
da ja izodam,mocebi oaza tamu na krajot ce ima
so zelbite moi na mene sto ce cekaat pa da se ispolnat.
Toa li nadez treba da mi bide vo prazninava
i svetlo sto ce me void kako svetilnik brod,
ili lazen ce bide pa ce se nasukam
na vecen beskraj?

 

[bibika]

Оваа е на Гарфиелд.. и е многу убаваааааа...

..."Od tvojte oci, ubavina se sleva,
kako iskra zivot nov sjae
kako potok sred pustina,
sto zedni namernici napojuva,
zvezda si v nokta moja, svoja,
patokaz v nebidnina i temna korija
zeden za usnite medeni, patuvam"...

Courtesy of Garfield!

 

[Divider]

Nedovrsena e Bibike.
V moment mi tekna, koga ke ja dovrsam, celata, tebe ke ti ja posvetam. Biva.

 

[Divider]

Милосија​

Шир ширина в душа топла,
И поглед упатен кон сонцето
Од твоите очи, убавина се слева,
Како искра нов живот сјае
Како поток сред пустина, што
Жедни патници напојува.
Ѕвезда си во ноќта моја, своја,
Патоказ в небиднина и темна корија
Жеден за усните медени, патувам,
На крстопатот на животот стојам, барам
Околу се обѕирнувам за тебе, кон тебе.
А таму, само ти, насмевната, трепериш
Како трепетлика и гороцвет
Со поглед ме милуваш, повикуваш,
Сал таа насмевка ме смирува,
И бакнежот кој ветува, рајски порти отвора
По небото ѕвездено, в прегратки, заедно
Векутума биднуваме в небесна синевина,
Со здив се вдишуваме в милосија.



Повели Бибика!

 

[Divider]

Звукот на тивките сништа ​

​

В глува ноќ, над книга в мисли се ројам, ​

Полека тонам, сал една ѕвезда ми е друшка,​

Сал таа над мене бдее, нежно и галовите ми се смее,​

Дур на прозорец светулки танцуваат​

Милозвучни звуци тишината приспивно пее,​

Со неа, прегрнат, полека тонам в сништата.​

​

Од нездрш срипав, како улав, чуден пој слушнав​

На песна, на птичји вик, на ѕвезда која паѓа​

Далеку, таму на небото, како еден ангел да тоне,​

Посакав јас со неа, да летам, а од милина се гушам,​

Безздив снемоштен, на плеќи покосен, солзам​

Тешки црни думи дебнеат, се плашам, в душава тереперна.​

​

Колку ли таа ѕвезда, како веда небесна, страда​

Ил’ таа полека, оди како заборав среќа, моминска​

Што над љубов бдее, бескрајно млада​

Се смее, кон месечината бледа, се будам​

Полека кон прозорецот гледам, со очи солзливи​

Отсликот свој, над книги, здуман, се ронам.​

​

Буден ли сум или сонувам, ноќва темна ѕемнам, се прашувам, ​

Дрво в каминот не догорува, како збунета срна на лединка​

Не затоплува душа колната, како танцот на самовилите​

На светулките кои се гаснат, полека, в темнила​

Мојта ѕвезда заминува, прелетува како птица лекокрила​

Заминувам кон насмевката што не ја добивам.​

​

Скорни тешки, на калдрма по патот, тропаат​

Со свеќа, тргам, в кошмари и сништа соннени​

Кон таа песна, мил птичји пој, на звукот како камбана​

Што в срце ми одекнува, да се искорне бие, ​

И како крв рујно вино, од виленска рака точено, пие​

Се опивам, на звукот на тишината која во мене се крие.​

​

Таа милозвучна насмевка, бакнежи ми ветува, нуди​

Сал да достигам, на изодам, упорито​

Да не потклекнам, небото, ме моли, ме куди​

А звуците ме опиваат, приспиваат, ме галат​

А на прозорецот од душата втренчен, гледам​

Со неа танцувам по небесниот ќилим, изѕвезден, извезен.​

​

Чекорам полека, наведнат, в мисли се ројам,​

Полека тонам, сал една ѕвезда ми е друшка,​

Сал таа над мене бдее, нежно и галовите ми се смее,​

Дур на прозорец светулки танцуваат​

Милозвучни звуци тишината приспивно пее,​

Со неа, прегрнат, полека тонам в сништата.​

 

[pearl]

....

 

[Divider]

Само на оваа???

 

[pearl]

....

 

[Divider]

Ем, суетата е тешка клетија, но, моја светија.

 

[ThA-BiTcH]

GaRfield прекрасна е песната!
Браво!:wub:

 

[Thief]

Многу ганевистичка ми е. Не да мрчам сега, ама јас имам таков впечаток, а Гане не секогаш го сакам.

За поезијата на Мачорот имам спротивставени мислења - на моменти ме одеушевува, на моменти не ми се допаѓа. Впрочем, тоа е и нормално, некои стихотворенија да не` одушеват,а други да не ни се допаднат.

 

[The`bItCh]

Многу ганевистичка ми е. Не да мрчам сега, ама јас имам таков впечаток, а Гане не секогаш го сакам.

За поезијата на Мачорот имам спротивставени мислења - на моменти ме одеушевува, на моменти не ми се допаѓа. Впрочем, тоа е и нормално, некои стихотворенија да не` одушеват,а други да не ни се допаднат.

Ќе морам да се согласам со Бобан. И мене ми наликува на Гане. А да бидам искрена Гане и не ми е баш модерен. Основно правило - не пишувај ако немаш што да кажеш ( не го сфаќај лично ). Некој во 20 строфи нема да каже ништо, а некој во 10тина стиха ќе каже многу повеќе. Се е игра со зборови. Ама, ако играта на зборови се искомбинира со филозофирање во празно - резултат нема.

Исто како кај Бобан и кај мене е со твојата поезија. Понекогаш мачоре знаеш премногу да ме воодушевиш со нешто што ќе напишеш, ама понекогаш напишното воопшто не ми се допаѓа. Нормално е тоа де.

 

[bibika]

Милосија​

Шир ширина в душа топла,
И поглед упатен кон сонцето
Од твоите очи, убавина се слева,
Како искра нов живот сјае
Како поток сред пустина, што
Жедни патници напојува.
Ѕвезда си во ноќта моја, своја,
Патоказ в небиднина и темна корија
Жеден за усните медени, патувам,
На крстопатот на животот стојам, барам
Околу се обѕирнувам за тебе, кон тебе.
А таму, само ти, насмевната, трепериш
Како трепетлика и гороцвет
Со поглед ме милуваш, повикуваш,
Сал таа насмевка ме смирува,
И бакнежот кој ветува, рајски порти отвора
По небото ѕвездено, в прегратки, заедно
Векутума биднуваме в небесна синевина,
Со здив се вдишуваме в милосија.



Повели Бибика!

Не ми се мешајте у поклон,да не се расправаме!!!:pishtoldz
Абре,читајте и одушевљавајте се.Не за друго,песнава е убава само затоа што е за мене! И ТОЧКА!:je:

Гарфилд,бејб,многу е убава и само моја,ммммм...фала сонце.:icon_redf

 

[Divider]

Пусти души​

​

Наоколу, през силна светлина, ​

Небесна синевина, сјај на бледа месечина​

Се обѕирнувам, опкружен од снебија, ​

Гледам, сал на свои очи неверувам,​

Чинам, насекаде празни погледи, ​

Лица корави, смуртени, талкаат наоколу, ​

Трагаат остојано по сопствените патишта, ​

Загубени, некаде ја бараат, а не знаат ​

Дека само внатре, во својата убавина
Мораат да видат, а не сакаат, се плашат ​

Од црните петна, од клетите дела, ​

Како злодуси постојано пекаат​

и лелекаат, друг да им ја изнајде, ​

Поврати, загубената добрина
И таа бескрајна, како небото широка, ​

Само ако знаат и умеат, посакаат
Нивна, човечка судба и несреќна болка,
А како в темнила пропадната, клетија​

Се сновеат, без светија​

Призраци на пеколната небиднина, ​

в чистилиште на патот неоден​

и недоодлив, грешната,
горчила полна, душата нивна ​

бесмртна, што ја загубија.​