Конверзација
Правилата се бројни, но сите можат да се соберат во еден став дискретен, внимание кон другиот, скромност и симпатии.
Немојте претерано да користите странски зборови, и тоа изговорен со афективност; веќе сте создале чувство на досада и антипатија.
Ако изгледате резервирано и како да ви е досадно за она што се дискутира, соговорникот ќе помисли дека тој е досаден.
Не водете главен збор во разговорот, впуштајќи се во долги монолози на било која тема; спротивен став, кој дава повеќе резултати и опушта, е да му се поставуваат прашања на соговорникот и често да се изнесува сопствено мислење, не прекинувајќи го: во тој случај можеби нешто и ќе научите; ако само вие зборувате, сигурно нема.
Немојте на никој да му противречите нападно и агресивно, а ако ве фатат во контрадикторност, не се извлекувајте и понатаму кажувајќи бајки: наместо тоа имате шанса да ја покажете својата интелигенција со иронична забелешка на своја сметка.
Денес, личност која не ги прекажува работите за кои зборуваат телевизијата и весниците, посебно ако соговорникот не е во тек или е во тек на еден површен начин, остава несомнено пријатен и невообичаен ефект.
Исто така, не е убаво опширно да се зборува за некој филм ако соговорникот сеуште не го гледал. Треба секогаш да сте во состојба да преминете на друга тема штом приметите кај другиот незаинтересираност.
Не присилувајте професионалец да зборува само за својата работа или проблемите поврзани со нејзе: ако зборува со вас на теми кои не се поврзани со струката, тоа е затоа што сака да се одмори и да зборува за нешто друго.
Во глобала, она што е важно е да ја задржите иронијата, чувството за шега дури и во сериозни ситуации - треба значи да се отстапи од сите професионални ставови, играње улога или издавање наредби затоа што никогаш нема да добиете можност и дозвола за тоа врз основа на својата диплома, туку само ако имате навистина право.
Не му се приближувајте премногу на соговорникот додека разговарате со него.
Најпосле, не бидете досадни и не инсистирајте на очигледно неверодостојните приказни во кои сите веруваат.
Насмевка
Насмевката не е резервирана само за посебни прилики, туку тој треба да ги создаде и во добро и во лошо. Поради тоа внимателно бирајте време, начин и личности на кои ќе им се смешкате: затоа што, иако е општо мислење дека насмевката секогаш годи, треба да се избегнува секаква крајност, било во сериозност, било во несериозност.
Оној кој никогаш не се смее може да стекне почит, но потешко симпатии. Понекогаш, во зависност од амбиентот, „киселото лице” може да биде постојано предмет за шега.
Оној кој секогаш или доста често се смее, секако ќе разбуди симпатии и весели реакции, но токму поради тоа ризикува да не биде сфатен сериозно или без сопствена намера да е погрешно сфатен.
Насмевка за сите
Прво правило е, значи, да не им се смешкате на сите. Насмевката може да е одбрана или визиткарта, начин да се извлечеме од непријатна ситуација, да почнеме однос со некој или мирно да го завршиме. Невозможно е прецизно да ги навестиме сите случаи: во животот на секој од нас постојат разни моменти за различни изрази на лицето.
Ситница, но незанемарлива: немојте да ги присилувате оние кои ќе се наместат пред вашиот фото апарат да кажат „Птичка” за да измамите насмевка. Обидете се навистина да ги насмеете. Или сликајте ги такви какви што се.
Персирање
Денес, персирањето е одвоено од професионалните и јавни титули или презимиња: прилично е распространето некои запослени да му се обраќаат на име на својот претпоставен или многу постар колега, но притоа да му се обраќа со Вие. Или, во прво време, вереницата да ги персира родителите на својот партнер.
Но, она што и понатаму важи е следното: ти - значи доверба, Вие - почитување. Но, во многу денешни односи луѓето успеваат да внесат доверба и таму кај што постои почит и обратно.
Меѓутоа, едно е доста важно: никогаш немојте веднаш да преминувате на „ти” или на лично име. Личноста можете да ја викате на име кога таа ќе даде дозвола за тоа. Секоја наша лична иницијатива може лошо да се протолкува и ќе се постигне спротивен ефект.
Посебен случај, но, поделикатен, се прекарите: немојте да ги користите освен ако не е интимен. Користете ги прекарите само кога ќе сте со некој насамо.
Крај на разговорот
Пред се` треба да се биде способен, за себе си да се заштитиш (нема многу професионални категории кои се платени само за слушање како што се свештениците и психоаналитичарите), да прекинеш разговор во вистинскиот момент, а да не оставиме впечаток дека ни е досадно или дека сме изморени.
Првo: ако внимателно слушаме, секако ќе сфатиме кога соговорникот прави паузи, па иако мали, да земе воздух или да раздвои различни теми - ова е момент да се вклучиме со крајна одлука.
Второ: со благ глас, но со малку повисок тон од неговиот, треба да го информираме зборувачот дека сме многу заинтересирани за она што го зборува, но и да напоменеме дека сега за жал имаме итни обврски.
Трето: одлучно стануваме, смешкајќи се притоа, пред овој да успее да врати и да не` замоли да дослушаме само уште нешто, па ако треба и да истрчаме до касата и да ја платиме сметката.
Природно, постои можност тој да ви предложи да ве испрати до некаде, за да ја заврши својата приказна: и тука треба да се предвиди некој излез тргнувајќи во правец неповолен за него или со забрзување на чекорот за да го обесхрабриме соговорникот да ја каже приказната до крај.
Знаењето да слушаш е навистина една префинета, елегантна и социјална карактеристика. Треба да се негува, па вашето мислење ќе биде барано, затоа што сте имале можност да слушате различни приказни.
Кога сме во право и кога не сме
Не е можно да се реши некоја караница, дискусија и било какви други спорни прашања на цивилизиран и релативно брз начин. Материјата за која се залагате мора да ви е јасна во сите аспекти, за да знаете дали ќе успеете да докажете дека имате право.
Во суштина, се работи за следново: до каде вреди да се оди? Било да се работи за препирка на скали или за некој важен работен проблем, не вреди да се брани сопствениот став по секоја цена од една единствена причина - да го повредиме противникот.
Покрај тоа што ќе ве прогласат за кавгаџија и цепидлатор, расправата ќе ви се одбие од главата кога тогаш на разни начини, особено во случаите кога сте секако присилени да комуницирате со противникот (дали на работа, дали во соседството итн.): порано или подоцна жарот кој тлеел повторно ќе се претвори во пожар.
Основната култура ни налага дека проблемите треба да ги решаваме без ниски удари, навреди, пцуење. Ако не сме во право, признавањето секогаш е знак за висока интелигенција.
