На господин д-р Божидар Димитров, директор на Бугарскиот историски национален музеј во Софија и советник на бугарскиот президент, пред извесно време му испратив и му ја подарив мојата книга „Непокор“, со посвета: „Се можете да ограбите, освен македонската нација и историја! Тие ни се длабоко во душата!“ Новоевропејците, оптоварени со македонскиот синдром, донкихотски се обидуваат да ја игнорираат вистината за суштествување на македонскиот народ, јазик и македонската национална самобитност. А, пак, д-р Б. Димитров, во својот антимакедонизам се обидува да избега од сопствената сенка или кожа, сеедно. Авторот на фашизоидниот памфлет со „Десетте лаги на македонизмот“, иронично се подбива и го замајува светот со својата промотивна лага, залагајќи се нацистичката крвава окупација на Македонија да ја рехабилитира како нејзино „ослободување“.
Новопечени европски професоре, ела, да се „порасходиме“ по една мала хронологија, за да нештата бидат посфатливи. Во далечната, а вам добро позната 1941 година, кога бугарските монархофашистички орди ја окупираа мојата татковина Македонија, сеејќи смрт и ужас на секој чекор, сменувајќи ја дотогашната исто така ужасна великосрпска фашистичка окупација, јас бев на 15-годишна возраст, завршен ученик од петти клас гимназија. Во тоа бурно воено време кога беснееше фашизмот, јас ја оформував сопствената личност и како Македонец, со македонска национална свест и мисла, наспроти пропагандата на великобугарскиот и великосрпскиот врховизам.
Како што е вообичаено, па, така и јас се обидов со младешки занес и национален романтизам да пишувам поезија. Се разбира на македонски јазик, кој вие го игнорирате и ерестизирате. Јазик на моите дедовци. Јазик жив и жилав, оспоруван и прогонуван. Пишував со инстинкт и длабока инспирација иако дотогаш не бев слушнал за оспоруваните Чуповски и Мисирков. Но, со тие Македонци исто мислевме, зборувавме и пишувавме на својот македонски јазик, без некој однадвор тој јазик да ни го натури или подари. Во 1942 година, како шестокласник, ги напишав и овие стихови: - „Не плачи мајко, робинко, / многу си долго плакала, / одбради црна шамија, / на душман твој забради ја. - Во борба, браќа робови, / за слобода дошол ден, / симнете тешки окови, /осветлете Илинден...!“
Која и чија пропаганда ме присили, инспирира и мотивира вака да пеам за Татковината!? Кој? Тито!? Коминтерна!? Србите!? Бугарите?...
Вие, авторот на лагите, лаконски би ми одговориле: „Коварниот македонизам!“ Кој и каков македонизам? Оној, што авангардниот бугароман Коста Црнушанов од Прилеп, како формула го дефинира: „Македонските Славјани не се ниту Срби, ниту Грци, ниту Бугари, а просто Македонци како одделна народност, со одделна историја, јазик и култура!“ Да! Токму таков македонизам ме инспирира! Кога е македонизам, нека е македонизам! Ние Македонците, така сме дефинирани и без Црнушанов и црнушановци. Таа формула, вие игнорантите, никако не можете да ја голтнете. Ве прогонува македонскиот синдром на пирејот, троскотот македонски неуништив.
Летото 1944 година бугарската окупаторска полиција во Скопје ѕверски го уби мојот сокласник, матурантот од Тетово, Бранко Стефанов-Бане, како Македонец, активен непокорник против окупаторот. Во песната која тогаш му ја посветив, пишував:
“...Не си прв, о, другару мој, / И последен нема да останеш, / Колку како тебе паднаа во бој?/ И по тебе ќе гинат безброј !“
Пак на македонски јазик, господа! Оти друг јазик немавме и не ни треба! Оти овој е нашиот!
Од 1945 до 1952 година бев осуден за идеите на величенствената, централистичка и македонската ВМРО, (не на бугароманот Ванчо Михајлов) за самостојна и обединета држава на македонскиот народ, на народ со македонска национална свест, надвор од југословенската федерација. Во затворот се сретнавме и спротивставивме на вашите соидејници, за жал. и „наши“ сонародници - соработници на бугарскиот фашистички окупатор. Продолжив и таму, во затворот, да пишувам поезија на македонски јазик и истата јавно да ја читам и рецитирам, предизвикувајќи ги антимакедонците до бес. Бев крајно непомирлив, да не речам провокативен. Дури се обидував да го преведувам Ботев на македонски јазик. Го преведував и српскиот поет Бранко Радичевиќ.
Мојата македонска национална палавост во затворот Идризово, д-р Асен Татарчев, затвореник од бугароманската провениенција, се обиде да ја „скроти“. Убедувајќи ме во историската бугарска опција и дека југомакедонскиот комунизам во Втората светска војна ја измислил македонската нација и јазик и покрај другото, на македонските Бугари насилно им ги сменил презимињата, од „-ов“ и „-ев“, на „-ски“. На овој геноциден став фанатично реагирав: - „До денес јас сум, Гашевски, кое презиме самиот сум си го определил како Македонец, но од денес, јас сум, Гашев, ама не сум, Бугарин! Се разбира, пак, Македонец!“
Мало потсетување: На државниот попис на Република Бугарија во 1946 година, како Македонци се изјасниле 252.908 жители, додека во Пиринскиот дел на Македонија на пописот се изјасниле како Македонци 70%! „Каде сте, Македончиња, каде сте, кај отидовте? Бабата може и да лаже, ама трапот?
Ме навредува и иритира фарисејската Европа! Кога секој обичен граѓанин на светот, освен Македонецот, може слободно национално да се изјаснува и самиот да го определува името на својата држава, а Македонецот, дури и да е академски граѓанин, ќе мора да си ги докажува националниот идентитет, а уставното име на својата држава друг на сила да и го наметнува! Срамота за цивилизацијата!
Ниту Крсте Мисирков, Блаже Конески, Вук Караџиќ, ниту Коминтерна, Тито, или Лазо, уште помалку, Србите или Бугарите, не го измислиле македонскиот јазик. Оти народ никој не може да измисли! А, јазикот е атрибут на народот! Македонецот Крсте Петков Мисирков, оспоруван дури и од грст на свои јаничарски сонародници - поданици, не го „измислил“ македонскиот јазик, туку тој, надоврзувајќи се на своите сонародни претходници е основоположник на кодификацијата и осовременувањето на јазикот, предизвикувајќи ги антимакедонците до лудило. Бев крајно непомирлив, да не речам провокативен. Го преведував Ботев на македонски литературен јазик. Затоа за’рѓаните пропагандни мечеви во кориците, господа! Минимум толеранција кон туѓите мислења и чувства! Нели сте сега Европејци!