Кога сите се против нас, кога целиот свет не гледа од еден поинаков агол. Кога сме предавници на општеството во кое живееме. Треба ли да продолжиме понатаму или едноставно да го следиме интересите на останатите за да бидеме комплетно прифатени од сите...
Кога се сите против мене и ме гледаат ''под око'' земам тенџерче,и пукам пуканки. That's one hell of a movie .
Не можеш до крај да останеш на своето и да истераш по свое колку и да сакаш. Комплетно прифатен исто не можеш да бидеш. Оптимизмот мава в глава по некое време.Прифатен си додека си интересен. После тие фаќаат фацијалис и се појавуваат брчките од мрч.
Филмско е сценариово.
И пак ...одмазди му се на оној кој те нарекол предавник бре. Кил дет бастард.
Кој смее да те нарече предавник на општеството,да ти набие вина,тешки зборови се тоа.
И пак идеме до борбата...ок оптимизам ,борба. Бори се за своите интереси,да не почнеш да живееш за туѓите. Тоа е бедно.
И јас не знам што напишав,темава си води некоја чудна аура од само отворање