Сите историски „вистини“ почнуваат од „погрчувањето“ на венетските „глоси“ (а и самиот овој збор носи венетски корени „глас“), па преку присвојување на древномакедонскиот епос, систематизиран или оформен во двете ремек дела „илијада“ и „Одисеј“, кои почнуваат со древномакедонските богови Ѕеус (Зевс). Ова се претполага, бидејќи Римјаните олимпискиот бог Ѕеус го имаат прекрстено во Аполон, и завршуваа со своите преостанати единаесет други олимписки богови. Ниеден од нив не отсуствуваше од настаните на Троја и Хелиј, односно од Тројанската војна. Тука беше и Посејдон (поседуваш на морското дно), Атина (божицата на Антите), Афродита (мајката на Енеј – водачот на Енетите – Хенетите – Венетите), Аполо и Артемида, познатите близнаци на Ѕеус со Лето (а неговиот етимолошки корен е „пол“, што може да значи една половина од близнаците). Така е запишано во подредената митологија на древните Македонци од Хесиод, не помал учесник во основањето на „древногрчкиот“ литературен јазик. Тој беше ангажиран од атинскиот тиранин Пизистрат во 6-от век п.н.е., со цел да направи се што може да се направи, односно да изопачи, да прилагоди, да присвои, обојувајќи ги древномакедонските глоси со завршетоците „-ос, -ас, -ис, -ес“. Меѓутоа, коренот на тие глоси не можеше да се искорени, бидејќи беше длабок.
Нивната основа, пак, неможеше да биде преведена на хеленски, зошто во јазикот на древните Грци, во нивниот ограничен број на зборови со кои комуницираа, такви корени не постоеја. По шест-седумстотини години заеднички живот на древните Грци со Феникијците и Венетите, прататковците на древните Македонци, нивниот јазик стана јазик и на Хелените. Тука треба да ја бараме причината зошто современите Грци во нивните сетрани лексикони, како што е оној составен од Спирос Циунис, под наслов, „Голем збиен лексикон на грчкиот јазик“, од четиринаесете лингвистички содржини што треба да ги има еден јазик, како на пример, правописна, синонимна, паратетична, еднокорена, содржинска, идиоматска, спротиставена, мисловна, метафорична, потоа граматичките правила, главните имиња и толкувањата отсуствува етимолошката содржина. Зошто?
Затоа што одговорот на авторот на новогрчкиот лексикон ќе требаше да гласи: најмалку 50% од фондот на древниот јазик е позајмен од фенискискиот, односно од венетскиот, што значи од древномакедонскиот, бидејќи основа на древногрчкиот јазик почива од древномакедонската митологија и епос („Илијада“ и „Одисеј“).Еве неколку примери: „глоса“ значи јазик, збор и орган за зборување во усната јама, а етимолошкиот корен е од древномакедонскиот „глас“, „глаголите“; именката Theos е само транскрипција на древномакедонскиот збор Ѕеус, каде што основата и коренот заедно го толкуваат процесот на небеските тела што го наѕираме со голо око. Значи, Ѕеус не е ништо друго туку ѕвезда. Грчката именка одос во предвод на македонски литератутрен јазик значи улица. Оваа „грчка“ именка потекнува од глаголот одево, а на македонски звучи одам. Авторот на споменатиот лексикон , на местото на етимологијата требало да објасни дека оваа именка и овој глагол немаат грчки корен затоа што е позајмен од древномакедонскиот јазик на кои беа напишани „Илијада“, „Одисеј“ и целата „старогрчка“ митологија, врз чија основа беше конструиран древногрчкиот литературен јазик. Тој, пак, целосно е прифатен и поместен во новогрчкиот литературен јазик, во кој влегува народниот и пуристичкиот, како и т.н. атички дијалект.
