Јас би дала само неколку напомени:
1. Со сета почит кон исклучоците, ама факт е дека најголем дел од лекарите во Македонија се бивши студенти по медицина, т.е. ретко кој се надградува, информира, едуцира. Инаку не би препишувале терапии кои се стари 30 години и чии несакани ефекти се познати.
2.
Апчињата, кои во Македонија ги даваат како да даваат Пеперминт,
не се лек за состојбата во која се наоѓате. Тие само помагаат да можете да профункционирате и да се соочите со проблемот. Треба да се даваат на кратко време и дозата да се намалува -
нешто што лекарите во Македонија не го прават.
3. Ова можеби треба да биде прво:
анксиозноста е знак дека треба да направите коренита промена во животот. Анксиозноста е знак дека долго време правите нешто што се коси со вас самите, правите нешто што не ве прави среќни, т.е. ги вложувате сите сили, правите се‘ да бидете она ШТО НЕ СТЕ!!
4. Ви треба некој за да пребродите. За време на паничните напади, ви треба некој што ве разбира и ве сака. Значи некој што ќе биде со вас, иако сте тргнале на прошетка и после 20 метри сакате да се вратите назад.
За да дојдете до суштината на проблемот ви треба стручно лице. Не секој психолог или психијатар одговара на секого. Сами ќе си одредите дали човекот наспроти вас ви помага или не.
5. Занимавајте се со работи во кои уживате или откријте нови. Плетењето и везењето се многу медитативни, а не се скапи ниту мора да имате талент за да се занимавате со нив. Сликајте, пејте, играјте! Јогата и медитацијата се многу полезни.
6. Не се напрегајте повеќе отколку што треба. Анксиозноста нема да ја снема ако се обидете да се изгубите во обврските и да работите до бесвест. Она што може да ви се случи е целосна исцрпеност на организмот кое само ќе ја влоши ситуацијата.
7. Нешто што можеби ја прави анксиозноста „неизлечива“ е што сите сакаат да бидат како што биле. Анксиозноста ја доживуваат како лош сон, после кој се’ ќе биде како што било и порано.
Не, нема да биде и НЕ ТРЕБА ДА БИДЕ. Начинот на кој сте живееле пред анксиозноста ве исцрпил и ве кутнал. Треба да промените нешто, а не со носталгија да се сеќавате на времето какви сте биле. Не ја сфаќајте анксиозноста како борба, туку начин на раст и созревање. Треба да ги напуштите старите претстави, старите обрасци на однесување и „
да се потсетите дека сте заборавиле да се сакате. Сте заборавиле дека ВИЕ сте љубовта на вашиот живот. Не вашите родители, не вашите деца, не вашата работа, туку вие, самите. Без вас, нема љубов, нема живот“*.
*цитат од едно предавање
