Понекогаш мислам дека ништо не се сменило од времето на Чехов. Во „Смртта на чиновникот“ човек умира од страв да не навреди некој „повисок“ од него. Денес можеби не паѓаат мртви, ама сѐ уште гледаме луѓе што се виткаат, понижуваат и се срамнуваат со земја пред некои со функција, како да им зависи животот од нивната милост.
Тажно е колку лесно човек сам се прави мал, само затоа што друг има титула, канцеларија или фотелја. А најголемата трагедија е што сето тоа го прифаќаме како нормално.
Чехов, актуелен како никогаш.