СРАМ
(Поднаслов: Приказна за забранетите страсти на еден ревносен работник*)
Точно во 4:00 наутро заѕвони или поточно заѕуи алармот на неговиот мобилен телефон. После неколку обиди во кои неговата сопруга се разбуди или беше во полусон при што беше приморан да измислува разни изговори зошто му е наместен алармот толку рано тој конечно ја најде точната јачина на ѕвонење за да го разбуди него, но не и неа. Веднаш, скоро условно-рефлексно посегна по телефонот и во дел од секундата го исклучи алармот небаре беше темпирана бомба која ќе експодира ако не го притисне копчето. Од страна да го гледаше некој со каква брзина и паника го направи тоа ќе си помислеше дека навистина се работи за живот или смрт.
Внимателно стана влезе во дневната соба и клекна на колена во ќошот на ѕидот пред црната сомотна комода украсена со блескави циркони (види фотос).
Дното на ногарките од комодата го беше обложил со исечоци од тепих за да не го оштетат паркетот, така барем и рече на сопругата. Но тоа беше само половичната вистина. Ја помести комодата скоро бесшумно. Исечоците од тепих како и до сега успешно си ја завршија втората функсија за која беа поставени.
Го тргна капакот од итро скриената преграда која умешно ја беше направил во самиот агол каде што се спојуваа ѕидовите.
Најгоре на врвот во внатрешноста на преградата беа цедињата со порно филмовите од младоста, од времето кога немаше бесплатни порно страници на Интернет. Не без причина беа најгоре. Доколку некој ја открие и отвори преградата прво ќе ги види опаковките на цедињата со голотија и од срам ќе престане да буричка понатаму.
Иако беше полумрак под цедињата доволно јасно се црвенееше некаква ткаенина. Знамето. Го вееше оној ден кога се протестираше за ослободување на ероите од Смилковско. Тој тогаш намерно се бутна каде што беше најгусто меѓу толпата и иако имаше т.н. жив штит од луѓе насекаде околу него цело време се обѕираше ту лево, ту десно, ту напред, ту назад, да не случајно го улови некоја камера или фотоапарат.
Под знамето беа статуетката од адем јашари и амблемот од uçk наменет за шиење на облека (види фотос).
Подарок лично од командант џејми шеј. Не оној натовецот:
туку овој автотониот:
Со секој нареден слој во преградата чувството на непријатност и стегнатост се зголемуваше.
Под статуетката и амблемот тој напипа поголемо парче хартија и веднаш осети некоја блага полуерекција во меѓуножјето. Тоа беше постерот од ни повеќе ни помалку реџеп таип ердоан. Се присети на блажените ноќни сеанси што ги имаше со тој постер. На бркот на ердо имаше засирена белузава дамка. Тоа беше белег на оној ден, денот кога дотичниот го преживеа пучот. Никогаш ни пред ни после тоа му немаше надојдено толку. Таа ноќ можеше да наполни две канти Поликолор. Кутрата салфета беше немоќна да го издржи сиот тој млаз кој џвркаше како вруток. Една голема капка капна токму врз најсладострасниот дел од постерот.
На крај тој го допре дното. А таму останаа уште 2 предмета.
Првото беше светата книга, наследство уште од дедо му кој го научи на работна дисциплина. Последниот предмет беше едно чергиче со мотив од светилиштето (види фотос).
Го купи од Битпазар. "Подарок за пријател", му рече на тезгарошот. Тотално непотребно дообјаснување затоа што тезгарошот баш го беше заболел перинеумот за кого го купува, гледаше да си заработи пари. Ама ако, тој сепак да си каже. За секој случај.
Ја отвори книгата, го распосла чергичето кон југоисток и клекна на колена токму на време, од далечината веќе се огласи азанот за фаџр (утринска молитва). Кога заврши обредот внимателно врати се на место како што беше претходно и со повеќе од потребна внимателност, како на забавена снимка, легна во креветот.
Потона во друг универзум. Се молеше, но овој пат во џамија, во првиот ред веднаш позади оџата. Но одеднаш се случи нешто неочекувано. Во џамијата влезе тој, неговиот најголем непријател. Каурот! Каков ужас! Преку ден каурот го прогонувааше на неговата омилена социјална веб страна, но и подоцна во неговите мисли, зарем мораше и сега, во најитимните моменти, кога се поврзува со Бог? Во десната рака каурот држеше чинија со свежо пржена, штотуку извадена од тава сланина која сеуште се чадеше, му се приближи нему и го понуди:
-Сакаш малку?
Ужасот неколкукратно се зголеми кога присутните верници заедно со оџата се исправија и едногласно почнаа да викаат, да навиваат:
-Јади! Јади! Јади! Јади!
Откако отсечно одмавна со раката двајца од верниците како белоглави орли го грабнаа едниот за левата, другиот за десната рака за да не мрда, додека лично оџата му ја притисна долната вилица толку силно што таа неволево се отвори самата. Каурот почна да му бута од сланината во отворената уста.
Не! Не! Не! Јо! Јо! Јооооооооо!!!!!
-Afi! Afi! Pse jo!?-со мил но вознемирен глас го праша штотуку разбудената сопруга.
Сеуште во бунило, страв и бес од кошмарот тој и се истури на недолжната жена.
-Сто пати сум ти рекол да не ме викаш Афи. Ќе ти се испушти пред некој, ќе ме утепаат сите од заебавање.
-Добро, добро орелче мое двоглаво-со мил глас проба да го смири загрижената сопруга. Што сонуваше?
-Сонував како изградиле џамија веднаш до нашата куќа. Звукот беше толку силен што се чинеше како да го слушам на јаве, ме извади од памет.
-Оф, ти со тие твоите исламофобиски паранои. Па 99% од роднините и пријателите ти се муслимани. Нели мислиш дека претеруваш малце?
-Види Зулфије, уште ти ми фалиш на таа тема. Малце ми е што се оправам секој ден со каурот и другите на Омлет. Нема ден нашиве да не направат некоја гомнарија, еден ебан паша зотин ден нема да сум раат. Одамна ми се смеат, не знам веќе што да им вратам. Јаким, Алмир, Јохан, истите работи ги верглам во место како она тркалоно на Војо Ушевски. Работи што се случиле пред 20, 30, 50 години почнав и Срби да спомнувам како да они се криви за Србите што правеле, Прва Светска Војна, уште малце ќе се вратам до Адем и Ева од што нема каков контраргумент да дадам. И за се е крив исламот. Мора да се искорени тоа зло од нашиот етникё сфаќаш ти или не? Секој ден се борам за тој етникё
. Работам неуморно ден-ноќ како братучед ти Шкељзен на скелето во Цири. Мислиш ме плаќа некој за тоа? Мислиш некој утре ќе дојде и ќе ми каже Аф(е)рим! за сработеното? Сам против сите, се за овој народ, се за нив.
Зулфије превртуваше очи цело време додека А. го имаше ова излагање.
-У реду е Сем Арис од село Черкези, цинично прорече Зулфије, но сепак сакаше и понатаму да биде добра сопруга и се врати на милиот тон.
-Што сакаш за појадок? Сакаш Омлет со сланина? Е, тоа не ти кажав, во Кипер имаат нов производ, пилешка сланина. Колешката Жане од кај нас во државно ја пробала и рече дека не можеш да познаеш дека не е свинска. Сакаш малку? Ништо немаш јадено. Јади!
Тоа "Сакаш Малку" и "Јади" одѕвонаа во неговите уши како е'о, како клучни зборови со кој ипнотизерот го ипнотизира пациентот. Сакаш малку? Сакаш малку? Сакаш малку? Јади! Јади! Јади!
-Море гонете си и ти и Жане и Омлетот и сланината и Кипер-разбеснато возврати А.
-Знаеш што Афи?-со веќе видно вознемирен глас одговори Зулфије. Може тој твојот каур е сепак во право. Се правиш модерен, прогресивен, се тоа, ама на крајот од денот си само еден обичен гремлин.
-Орка. Терминот е Орка. Си чула ли ти воопшто за "Господарот на Прстените" или само знаеш да ги носиш по 5 на рака? Секој втор ден си во златара Муши. Ако не си во златарата тогаш си во нивниот спа резорт. Па на Сулејман анамите не лежеле толку по бањи накитени во злато. Кој мислиш дека сум јас-Џенки Армани од Арачина? Не, сериозно Зулфије што мислиш дека работам јас? Еднаш ти реков-Don't ask me about my business Zul! Ама еве сега еднаш ќе ти дозволам да ме прашаш. Што мислиш дека работам?
-Со иселеници работиш.
-Ха! Иселеници! Знаеш ли кои "иселеници" се тие Зулфије? Мислиш дека е шпатим од Трапчин Дол или шкодран од Жеровјане? Авганистанци, Зулфије. Авганистанци, Пакистанци, Сиријци, Јеменци, Арапи од Мароко до Шат Ел Араб. Што мислиш сами ли се шверцаат тие низ Балканов? Треба ли некој да најде комбе, возач со Ц категорија, треба ли некој да стави нафта во тоа комбе, треба ли рушвет за полицајците, треба ли документи да се фалшираат? Што си мислиш дека е ова нивата кај твоите во Лојане па поминувај си како сакаш? Кога нема како да платат треба ли да барам ирург, да го плаќам, треба ли да обезбедувам медицинска опрема, анестетици, лекарства? Што мислиш тие бубрези сами се вадат како оревот од лушпа на бурим семкарот? Тој ирург мислиш нема редовна работа преку ден? Ете 48 саата немаше спиено, дење во болница, ноќе во жолтата куќа и по грешка на таа од Дебар и извади и јајници и матка и бубрег. Што мислиш кој ги чистеше гомната по него? Кој плаќаше авокадо, судии. Овој позлатен мебел сам да не се купи? Никој не ја цени мојата работа, мојот труд, мојот punё, мојот макотрпен со пот и крв punё. Нити оној за мојата фамилија, нити другиот за овој народ. Барем ти како мое нусе да го разбираше тоа. Со денови не јадам, не спијам, ако не сум на работа тогаш обелувам образ на орливе, сопствен живот немам...
Зулфије веќе видно изнервирана излезе од спалната оставајќи го А. во сред реченица.
Уф, добро е, не се посомнева во ништо-со олеснување си помисли тој.
Излезе по неа, отиде во својата работна просторија и го вклучи својот компјутер кој, како што претпоставуваше тој, беше контролиран од македонски компјутер. Треба да има некој наш компјутер да го контролира македонски компјутер, си помисли А. Ете, сеуште сме репресирани од шкавелите. Што ако каурот или некој негов роднина од Телеком ме надгледуваат што правам на Интернет?-како секавица блесна оваа мисла во неговиот асиметричен скалп. Naked Erdogan deep fake, туристичките агенции што нудат тури за Мека, мејлот што му го пратија од iGENEA каде што испрати примерок од плунка во кој го известуваат дека е 35% авароингушетинец, dark web снимки од освојувањето на Мосул од исис, егзекуција на христијаните и јазидите и силување на каурките. Ваквите мисли не престануваа да му се редат во глава побрзо од камчињата што дедо му Селим ги редеше во бројницата купена од третиот свет град за неговиот народ по Мека и Медина-Истанбул.
Му се насобра се ова утро. Сите тие криења, кошмари, расправии, паранои, стравови. Сиот тој срам! Товарот беше огромен. Живееше два паралелни животи, како шизофреник, како главен лик од филмовите на Линч. Се врати во спалната и ја отвори горната фиокна на ноќното ормарче што стоеше од неговата страна на креветот (види фотос).
Набрзина го голтна елексот. Повторно се врати пред компјутерот, сакаше да се релаксира малку после сите мисли, чувства и настани. Ја отвори својата омилена социјална веб страна и спротивно на неговата навика овој пат реши да не се преоптеретува и дополнително нервира со муабетите во Политика. Отиде директно во темата Исповедалница каде што членовите пишуваа што сакаат, најчесто нешто лабаво, а тоа му требаше во моментов. Сфати дека паметно направи што го испи елексот. Имаше што да прочита...
*
Секоја случајност е коинциденција.
.Respekt do site onie duri 6 dusi sto go kacija
