Неподносливата леснотија на постоењето- Милан Кундера
Уште во замиот зачеток на приказната може да се вкуси филозофскиот ентитет на книгата, за вечното враќање на Ниче, каде само неколку глави покасно филозофската компонента започнува да се романизира и приказната да се визуелизира низ призмата на Томаш, ама Тереза, Сабина, Франц и кучето Канерин.
На самиот крај проследување извесна самоизолација на Томас, кој е отсечен од своето семејство, и Тереза, која по сплет на случајности ќе стане некоја девојка, а потоа и жена. Го гледаме кршењето на нејзиното срце и тонењето на нејзината душа, кога ноќ по ноќ Томаш ја напушта за нова жена во неговиот живот, која е на раб да го изневери, но сфаќа дека нејзината верност е сржта на нивната врска, па дури се возвраќа од идејата да си го одземе сопствениот живот. Се обидува да го напушти, но повторно му се враќа. Репетироното вечно страдање е врежано за нејзниот лик.
Постепено проследуваме поплочување на приказната, ликовите добиваат своја улога и форма, дух и значење. Го проследуваме нивното раѓање, ментален склоп и мечти. Ова е приказна за два љубовни триаголници, две засебни множества, со еден заеднички елемент: Сабина.
Франц е единствениот идеалист, ја напушта својата сопруга, со цел да биде со Сабина, која во тој миг се решава да стави крај на нивната љубовна авантура. И кога е на крајот на светот, додека умира, умира со мислите за Сабина.
Приказ на патописот за селективно деградирање на интелектуалната каста која им пркоси на комунистичките идеолошки принципи. Каста која треба да доведе до идеолошка и културна преродба, која треба да својот грб да ги постави постулатите на новиот, реформиран општествен прогрес. Тоа се случува со Томаш кој постепено се лизга удолу општествената пирамида, од престижен хирург, па доктор по општа медицина се до мијач на прозорци. Дури и кога добива понуда да ја продаде душата на ѓаволот (режимот), да се прероди, да живее повторно надвор од светот на паранојата, за повлекување на изјавата дадена пред инвазијата, која е видоизменета и секвенцирана, тоа го одбива и го задржува дигнитетот.
На крајот среќата ја пронаоѓа во селската идила, со својата Тереза, која чувствува сѐ освен љубов кон него.
Додека се чита книгата, не може да не се примети коската во грлото на Кундера, за окупацијата и советската чизма над неговата родна Чешка. Горчината е обоена низ страниците и не штеди на критики за ограничената слобода и малаксаноста на духот. Дури и за еуфоризмот на оние кои ги пречекале советските тенкови или за голтотата при борбата на зборови на Александар Дубчек. Прави целосен критички осврт на комунизмот, од култура до идеологија, дури низ очите на Сабина, неговата уметност ја поистоветува со обичен кич.