По дефиниција, Царство Бугарија не била фашистичка држава. Немало ниту една фашистичка партија на власт, особено затоа што за време на војната владела експертска влада. И во двете влади во овој период министрите биле 1 воен, а другите непартиски. Имало политичари кои била профашистички. Инаку, како и во
повеќето европски и многу земји надвор од Европа, имало и екстремно десничарски партии и организации. Велам екстремно десничарски затоа што некои биле профашистички, антисемитски, антикомунистички, националистички и сл.
Ја препорачувам книгата на Николај Попетров „Фашизмот во Бугарија“, ако некој е заинтересиран за темата. Бранник е нешто како Хитлерјугенд, но многу пораспространета и реално, тоа е повеќе како пионерското движење во комунистичките земји. Младите биле избрани за Хитлерјугенд, додека во Бранник, иако првично било доброволно, подоцна станува практично задолжително (кон 1943 имало по списак 450000 членови).
ОХРАНА во 1943 година имале 3.000 членови и се бореле против грчките комунисти основно. Не си во право за 200 контрачети – станува збор за 200 контрачетници.
Другите што вреди да се споменат се бугарските акциони комитети, кои за кратко време успеаја да соберат над 1000 членови, додека партизаните на Тито биле 1000 едва на крајот на 1941 година. БАК ги избра скоро сите градоначалници и општини на териториите от Вардарска Македонија управувани од Царството и се иницијатори за ослободување на луѓето родени во Вардарско од германски, унгарски и италијански воени логори (војници на Кралството Југославија). Се разбира, поголемиот дел од населението едноставно се грижело за нивните секојдневни работи без да се меша во про/анти "акции".
Прегледај го приврзокот 254957