Што ако оваа констатација е резултат на тој социјален инженеринг кој што го спомена погоре? Што ако целта на таквиот социал-инженеринг е да го помислиме баш тоа, дека обичниот човек е немоќен пред процесите кои што му се случуваат пред очи, да предизвика апатија во него за да се откаже од секоја форма на отпор, за да...
Што ако целата оваа апатија, не само кај нас, во светски рамки има за цел да го претвори обичниот човек во нем набљудувач, кој што ја прифатил сопствената немоќ, стане дел од стадото на комформисти, опсесивни потрошувачи, го изгуби интересот за случувањата околу себе?