Драга...
... у последно време сфаќам зашто толку се приврзуваме за домашното милениче. Имаш животинче со кое поминуваш низ многу ствари, и како со сите луѓе у светот, така и со него имаш и пријатни и непријатни моменти. Ќе го галиш, ќе те изнервира, ќе бутне нешто, ќе те изгребе, ќе ти дојде преку глава од него. Ама без разлика на се што преживуваш со него, сфаќаш дека додека ти секогаш можеш да излезеш надвор, со било кој да збориш, со било кого да се упознаеш и со било кого да доживуваш најразлични искуства, оно нема никој, осамено е. Оно те има само тебе, ти си му единствениот пријател, најдобар или најлош во зависност од моментот. Додека ти го имаш цел свет пред тебе и можеш кај сакаш да идеш, оно не може, бидејќи за него светот е твојот мал стан, и тука се границите на неговото движење. Ти можеш да се забавуваш на било каков начин и да го трошиш времето како ќе посакаш, ама негова работа е само да си трчка низ домот, а кога му е досадно сака да си игра со тебе бидејќи нема со кој друг, нема друштво, те има само тебе. Нема избор, за него е јасно дека пишано му било да си живее со тебе. Едноставно ти си му се. И затоа без разлика што ти се случува во животот, без разлика низ што поминуваш, и без разлика какви моменти имаш со миленичето, во потсвеста ги знаеш овие работи за него, па затоа и толку си грижлив кон него. Тоа е и една човечка карактеристика која често се заборава, нашата грижа која најдобро е изразена преку грижата за миленичето. Бидејќи тебе може да ти биде гајле за едни или за други луѓе и да не ги толерираш, но миленичето е едно и само твое, и тоа останува со тебе без разлика на се. Па тука се пронаоѓа доброто во луѓето, кога нешто ти е препуштено само на тебе, зависи од тебе и ти треба да се грижиш за него, ти чувствуваш љубов према истото, му угодуваш и не му наштетуваш. Токму затоа си толку приврзан кон него и си го сакаш. Па од тука потекнува заблудата дека некогаш ги сакаме животните повеќе од луѓето. Иронично тоа така делува баш поради тоа што сме луѓе. Тоа е тоа основно чувство кое никој друг на планетава не го чувствува, нешто од што нема корист, не е поврзано со него, случајно го нашол надвор и го прибрал кај него дома, но сепак го сака. И тоа го има само кај човекот.
Еве сликиче од најнефотогеничниот мачор на светов кој некако успеа да се замота со цел јорган и да му се гледа само главчето
