Трауми од детството

[Semiramida]

Несакајки татко ми ме потури со штотуку зовриено кафе врз раката .Лузна за среќа денес немам,т.е. ми исчезна за многу кратко време по случката. Ама до пред некоја година имав фобија од рингли ѓезвиња,тенџериња и незнаев ни јајца да испржам. Кафе и ден денес не варам а многу ретко пијам.

 

[GhostLeader]

За жал многу членови не разбираат што всушност значи насловот на темата.. сите опишуваат секојдневни случки.. траума е дамка што останува на психата,а не изгорување на шпоред па лузни итн... ах...

 

[Хајсенберг]

Иако имав само 4 години памтам колку патев додека наполнив 7 години од кога останав без родители кои ме остаеја на милост и немилост на овој наш “идеален“ свет.
Траумите следеја после тоа од комшии, од покажување на заби и сила од “паметните“ возрасни лица.
Да, баш така беше.
Се присеќам тие работи и сфаќам колку ми било тешко иако бабами ме има чувано но никогаш не ми исчезнува од пред очи сликата кога мојата мајка ме тепа и остава иако само толку години сум имал, проблемите од рајата исто така.
Но тоа незначи дека јас морам да бидам полош. Ниту некој сериски убиец на родители или дека јас нешто ќе им направам слично во иднина на моите деца. Напротив секоја маана спрема мене треба да ни биде само причина плус да станем подобри, а не полоши како во америчкото социјално друштво и нивните приказни.

Лошата ствар е тоа што буквално почнувајќи од моите родители па се до оние “јаките“ на мали деца им се одмаздив.

Сега одам со крената глава, горд сум на себе, тие трауми не ме направија наркоман, бездомник, уличар, пијаница или криминалец. Напротив, студирам два факултети, работкам во слободно време, пишувам сценарио за филм да си ја искористам мојата фантазија до максимум, се трудам да успеам.

Лошото е што направив физички да им вратам како што ме малтретирале порано оние “јаките“ со порака дека детето порасна.

Се откажав на секој можен начин од моите родители кога им требав и продолжив со својот живот, додека доживеани работи останаа само во мене за кои не се плашам да пишувам или да советувам некој со слични доживувања.

Секоја траума може да ве уништи психички но може да ве направи посилни во себе и позрело да размислувате.

Значи текстов ме допре,секоја чест
Да не се урочам,сум немал некои траму од детството
Сега во Корчагин се сретнувам со повеќе и повеќе трауми секој ден,каде што твоите професори на кои интелегенцијата им е на ниво на собна температура....

 

[Jassumtuka]

Razvodot na moite roditeli koga imav 9 godini premnogu mi vlijaese a i denes mi vlijae seuste taa tema... se lazam sam sebe deka sum silen, deka toa e normalna rabota ( sto i e ) no dlaboko vo sebe ... postoi nekoj nemir, praznina, damka ... Sebe si se smetam nesiguren poradi toa sto nekogas mi se slucilo, mozebi zvuci smesno no proucuvajki se sebe si mislam deka toa e pricinata da nemam dovolno samodoverba - nimalku ne deluvam takov no vo sebe go imam toj nemir i falenje na ljubov, vnimanie, griza od edniot roditel koj i osle razvodot ne znaese i do den denes ne znae da pokaze vnimanie kon svoe dete - a tolku sakam - mislam i deka seksualno zabeguvam poradi toa... psiholoski mi fali taa ista polovina pa ne seks - no guskanje i razgovor bas me opusta onaka vnatresno mi ja topli dusata... mozebi burno ke reagirate deka se zalazuvam sam sebe no taka e...tolku od mene - no dokolku imam deca znam deka ke bidam najvnimatelniot i najgrizliviot tatko!!!
--- надополнето: 21 јануари 2014 во 14:50 ---
Razvodot na moite roditeli koga imav 9 godini premnogu mi vlijaese a i denes mi vlijae seuste taa tema... se lazam sam sebe deka sum silen, deka toa e normalna rabota ( sto i e ) no dlaboko vo sebe ... postoi nekoj nemir, praznina, damka ... Sebe si se smetam nesiguren poradi toa sto nekogas mi se slucilo, mozebi zvuci smesno no proucuvajki se sebe si mislam deka toa e pricinata da nemam dovolno samodoverba - nimalku ne deluvam takov no vo sebe go imam toj nemir i falenje na ljubov, vnimanie, griza od edniot roditel koj i osle razvodot ne znaese i do den denes ne znae da pokaze vnimanie kon svoe dete - a tolku sakam - mislam i deka seksualno zabeguvam poradi toa... psiholoski mi fali taa ista polovina pa ne seks - no guskanje i razgovor bas me opusta onaka vnatresno mi ja topli dusata... mozebi burno ke reagirate deka se zalazuvam sam sebe no taka e...tolku od mene - no dokolku imam deca znam deka ke bidam najvnimatelniot i najgrizliviot tatko!!!
--- надополнето: 21 јануари 2014 во 14:50 ---
Razvodot na moite roditeli koga imav 9 godini premnogu mi vlijaese a i denes mi vlijae seuste taa tema... se lazam sam sebe deka sum silen, deka toa e normalna rabota ( sto i e ) no dlaboko vo sebe ... postoi nekoj nemir, praznina, damka ... Sebe si se smetam nesiguren poradi toa sto nekogas mi se slucilo, mozebi zvuci smesno no proucuvajki se sebe si mislam deka toa e pricinata da nemam dovolno samodoverba - nimalku ne deluvam takov no vo sebe go imam toj nemir i falenje na ljubov, vnimanie, griza od edniot roditel koj i osle razvodot ne znaese i do den denes ne znae da pokaze vnimanie kon svoe dete - a tolku sakam - mislam i deka seksualno zabeguvam poradi toa... psiholoski mi fali taa ista polovina pa ne seks - no guskanje i razgovor bas me opusta onaka vnatresno mi ja topli dusata... mozebi burno ke reagirate deka se zalazuvam sam sebe no taka e...tolku od mene - no dokolku imam deca znam deka ke bidam najvnimatelniot i najgrizliviot tatko!!!

 

[nihilista]

eh razvod, toa e normalno ko sex von brak, nego decata koa ne sa sakani od dvajcata sto se ebaale e jebeno, nego drugo mi bese muabetot, zamisli kojA Trauma e da te akne kola ko dete i sum bil bolnica i ne se ynaelo dali ke se povratam ili ke preminam i ete Gospod sakal aj uste malku i zamisli koja e toa trauma coeche da te bapne kola i toa bese ko prosvetluenje, posle nisto me izleci starecot od planinata so edna magija tajna i se e ok sea ali sho ima veze toa koa se umira.

 

[Bodhidharma]

eh razvod, toa e normalno ko sex von brak, nego decata koa ne sa sakani od dvajcata sto se ebaale e jebeno, nego drugo mi bese muabetot, zamisli kojA Trauma e da te akne kola ko dete i sum bil bolnica i ne se ynaelo dali ke se povratam ili ke preminam i ete Gospod sakal aj uste malku i zamisli koja e toa trauma coeche da te bapne kola i toa bese ko prosvetluenje, posle nisto me izleci starecot od planinata so edna magija tajna i se e ok sea ali sho ima veze toa koa se umira.

Ajде бе, биче боље
Штом има магија има и афтерлајф

 

[moni_moja]

За жал многу членови не разбираат што всушност значи насловот на темата.. сите опишуваат секојдневни случки.. траума е дамка што останува на психата,а не изгорување на шпоред па лузни итн... ах...

Камо среќа нашите деца кога ќе прочитаат за лузна од кафе да им изгледа како траума а ни тоа да не го доживеат на своја кожа

 

[hristinnna]

Само што ја видов темава се помислив дали да напишам за ова, зашо никој не знае и тешко ми е да се присеќам на ова, али едноставно морав да се испразнам некаде, па макар и на анонимен форум.
Голем плус е тоа што во мојот дом никогаш немало ектремни кавги со тепања, викања, пороци и такви работи, али многу пати сум била сведок на ептен трауматични дијалози меѓу мајка ми и татко ми, кои бидејки спиевме соба до соба порано, можев а и бев љубопитна иако мала да ги слушам.
Се дешавало да бидат скарани и по неколку дена, и не се расправале, туку тивко зборувале, али тие зборови мислам секогаш дека ќе ги памтам.
Како било подобро да се разведат, па правеа планови за мене и за брат ми(ова од лутина сигурно), па плачлив глас од мајка ми,како повеќе мајка ми неможела да издржи, како би можела да се самоубие. како и е преку глава од се, па сака да бега од дома кај баба и дедо, , и замисли ти сеа 8 годишно девојче да го слуша ова?Само јас си знам како ми било тогаш.Колку и да сакаат и сега да скријат нешо од мене не им успева, како и порано.
Фала богу од ова ништо денес нема.
А оваа е случка која никогаш нема да и ја забораавам на мајка ми, секоаш коа ќе ми текне на тоа ми се ствара омраза кон неа.Мајка ми цел живот од мала работи во пекара која е во сопственост на вујко ми и дедо ми.продава бели пецива ова она.И бевме отидени кај баба и дедо баш убаво помнам, и јас 8 години дали имав, второ или трето бев и ме прашаа демек што сакам да бидам кога ќе пораснам, и да ја наследам мама нешто во работата ова она.И јас, со тој детски мозок сум рекла несакам да работам исто како мама таа ми е селска работа.Нормално за мене селска беше, си бев израсната со серии каде секој е газда и секој работи во огромна фирма, дете па ти.Сфаќам сум ја навредила, али 8 година имав еј.
И си идеме дома и мајка ми ме викна во соба и почна да ми зборува демек и било преку глава од мене, без грижа на совест би ме убила и одлежала, незнам со кој памет и како и се испуштило да го рече тоа.И како мала си бев белјаџифка и многу имам јадено ќотек од мама, само од мама и сеа кога ќе ми се доближи да ме гужни или бакни, јас се кријам си мислам ќе ме подмавне, лол.
И да, сето ова ми влијае многу, се одрази врз намалена самодовреба и такви проблеми на само 15 годишна возраст.Али многу ми помогна да се изградам во независна личност,која своите проблеми знај да ги скрие и сама да ги реши без да тормози некој сосем трет.

Ноо, и покрај сето ова јас нив ги сметам за добри родители пошо се ми овозможиле и мене и на брат ми, не сакаат безусловно.Се тешам дека сево ова било момент на немислење или на слабост, и подобро е така.

 

[Dynamo]

Трауми од детство...имам една траума која и ден денес е присутна...често пати бев навредуван од страна на "другарите" за мојот физички изглед т.е. бев дебел....по природа бев и сум мн мирен и добар и често пати тоа беше злоупотребувано...секој ден..секое искачање..за играње фудбал “ти свињо неможеш да играш неможеш да трчаш“..за играње баскет исто...буквално за секоја работа и така си седев на страна сам и гледав само..цело време бев психички малтретиран(заебаван) за тоа..а ако се обидев да вратам бев и физички малтретиран..често пати плачев за накај дома..исто и у школо...па кога потпораснав негде 7одд..почнав да се тргам од тие што ми правеа така т.е. од сите..не искачав нигде..со 1-2 другари на сони ако идевме чат-пат и тоа..а у маало немам искочено до ден денес поточно до мојата 18 година..и денес иако доста се изменив физички (184cm 88kg а у 7одд имав 93кг а бев висок 163cm) уште ме следат овие трауми и уште сум затворен..не искачам у град не идам нигде...срам ми е што луѓето мислат за мене..срам ми е да и пријдам на некое девојче..иако нејќам да се случува тоа..уште си имам зацртано дека сум дебел и дека морам да се променам за да го добијам посакуваниот респект од луѓето...а таа промена јас ја замислувам да бидам како холувидски актер па тек тогаш да почнам да го живеам животот....

Јас сум исто така дебел,имам 18 години но другарите мене никогаш не ме зафркавале поради тоа..а дека сум срамежлив да пријдам на девојка,да.

 

[hristinnna]

C/S/F/L
Се пронајдов во некој дел од твојот пост.И мене како помало, 3то еве му се дешаваше на некој од поголемите да ме викне дебела, и тоаш нормално малечка и ептен се вреѓав, и си идев дома со плачење.исто и сега, сум подебелка но коа ќе ми речат дебела другарките, нај мајтап или турте , враќам онака скроз као на к*р да не ги ставам: во смисла да да торте сум, па дебела сум бе и си се смеам.А најглупо е што само женски знаат така да дофрлат, од машко неам слушнато досеа такво нешто, барем за мене.Или пак и јас ќе извреѓам некоја, пример најупотребувано ми е костур на батерии, или кускуле или нешто во моментот шо ќе ми текни, али сето искажано низ смеа(ова небитно беше)..Но сега кај тебе поминало веќе тоа.
И јас како тебе кое ќе ми пише некое машко да излезема ова она, одбивам пошо сметам дека нема да се допанднам ваква каква шо сум сега(а баш кул сум) хаха али ете тоа ми остана од мала, такво мислење да имам за себе.Исто така некоаш излегувам без ќеф било каде, знаејќи дека нема да се допаднам никому(глупа сум бе, глупа)
Е сеа ќе ти кажам моја цел е најмногу 6 кила да ослабнам и сето она на телото шо ми смета да исчезни, да се исфарбам црна, и тогаш ќе си бидам онака опуштена скроз.
аА твојава замисла е бааги голема.Постави си помала цел..На пример за овие две недели да ослабам 3 кила.Почни со нешто полесно, и откако ќе го исполниш тоа зацртаното ќе леташ од среќа, као демек јееј успеав, конечно., иам дожевена од искуство хаха.После тоа ќе си правиш така, па сеа уше 3, па пак уште 3 и полека ќе се приближуваш до замислата.
За секој проблем има решение, али ако ти не си помогнеш сам да го решиш, никој не го боли уво за тебе ,за ништо ќе си ги поминеш најубавите години во 4 зида.

 

[Del Boy]

Лесно е да се ослабнее девојче , само потребна е многу волја и упорност. Јас за 9 месеци ослабнав скоро 20 килограми.

Него назад на темата ...

Јас уште од мал потекнував во ептен добро ситуирано семејство , да не кажам богато. За мене шок беше пред 5-6 години кога требаше да се скратам од многу работи само поради крахот на економијата. Додека другите деца свршуваа дека ќе одат до Грчка на плажа со родителите , јас бев по светските крузери од Бразил до Австралија. Додека другите скратуваа од парите за школо по некој денар само и само да имаат повеќе за излегување викендов , јас плаќав сепареа по 50 евра за една вечер. Шок беше кога требаше со 50 денари да одам на школо само за сендвич. Кога еден човек од раѓање ќе го научиш на луксуз и пари и после да го бутнеш у калта е многу тешко , дури потешко и од новопечените богаташи кои ги губат парите , барем се враќаат на тоа што порано го искусиле. Фала му на бога тоа ми ја зголеми амбицијата да успеам во животот и да не бидам на плата цел живот. За моја среќа имам некоја заштеда од тие времиња , бил некој паметен во мојата фамилија да ми отвори книшка и да ми бутне некој денар , па планирам да ги искористам за студии во странство кога ќе ги комплетирам до потребното ниво.

Си дадов задача во животот да успеам многу , и сто посто сум сигурен дека ќе успеам , има империја да изградам.

 

[Strenght]

Tрауми од детството: рингли, шпорети, пари, лижавчиња, кучиња , мачиња...

Добро е што барем вашите постови ќе насмеат некој со вистински проблеми.

 

[MAJA 345]

Си ја исчитав темава, дури сега првпат ја видов и не можам да замислам низ што поминале некои овде на форумов.
Сите имаме трауми, ваљда некои поголеми, некои помали, некои безначајни. Моите не се така страшни ко на некои овде.

Многу деца страдаат од недостиг на еден родител, развод и слично. Јас посакувам моите да беа разведени и да живеев со татко ми само. Да не е тој човек во мојот живот, веројатно немаше да го знам поимот родител што значи и немаше ни деца да сакам да имам.
Тој најбитниот, најсвет однос што една личност треба да го има, за мене мислам дека никогаш не постоел и никогаш нема ни да го има. Кога ми текнува на детството, најпрво ми се јавуваат караниците, навредувањата, се сеќавам дека во многу моменти посакував да сум глува и да не слушам. Не можам да ја оправдам мајка ми за сите срања што ми ги приреди мала кога бев. Имав огромен страв од неа, зошто знаев дека и чаша сок да истурам на чаршаф, три дена за тоа ќе ме кара и ќе мора да ја трпам. Не можам да ја оправдам што за секоја мала, небитна ситница избувнуваше и јас си го собирав дерењето на секое. Љубовта кон мене така си ја искажуваше, со константно дерење. Не се сеќавам за ништо да ме пофалила, дури и тогаш кога ќе направев нешто добро, цела светев и чекав едно браво, а таа секогаш си наоѓаше пак некоја замерка.
Не сфаќав што правам толку лошо, дали сум навистина лошо дете, па така да се однесува со мене.
Болна точка ми е овој однос и не можам да кажам дека не ме боли кога гледам како другарките се однесуваат и се ко први другарки со мајките, а јас со мојата не можам ни еден асален муабет да направам.
Секој муабет завршува со караница, сакала јас или не. Пред некоја година увидов дека не можам и јас да се мрднам така, па затоа решив да си го прифатам и потиснам тоа и да не ми влијае веќе. Не можам да се трудам јас повеќе, зашто само лошо ми носи и мене. Ако сфати некој ден дека цел живот се однесувала лошо кон мене и не била мајка, веројатно касно ќе биде. И сега е касно, не сум дете за така потресно да ми влијае се, но ми влијаело. И ден денес, мразам летни одмори каде се оди со семејство, мразам да минувам повеќе време со неа, не сакам многу луѓе, не им верувам на луѓето.
Како што реков, имам потиснато многу кажани работи и направени, ми идат солзи секогаш кога ќе се присетам, но научив да живеам со тоа и оставам да си биде како што си е.

Другиот проблем ми беше на училиште. До основно беше пекол, не сакав да одам на школо, неколку пати се враќав дома плачејќи, сакав да ме преместат во друго одделение. Причината како и кај многумина верувам, закачање и малтретирање од соучениците, навредувања, лоши прекари ... Кај многу чувствително дете тешко влијаат тие закачувања, поготово кога не си извајан да им вратиш. Се затвараш во себе и не сакаш да се дружиш со никој, зошто за тебе сите се злобни дечишта кои сакаат само да те задеваат.
Тоа се смени во средно со нов клас, едноставно јас се сменив, и не дозволив никогаш повеќе некој ни да му текне да ме задева за нешто. Станав посилна психички, можда и пораснав многу порано, али тоа е тоа.

Ако не си помогнеш некако сам да си преминеш низ некои работи, никој нема да ти помогне, тоа е факт. И не значи дека лошите работи во животот те прават лош. Јас можев да почнам да се вадам на проблемите дома и да почнам да пушам цигари, да се пијанчам, па и полошо. Но, тоа не е начин да си помогнеш. Се гледа само напред, се бориш за тоа утре, а тоа во минатото го прифаќаш и учиш да живееш со тоа некако.

 

[Stefan-kobe]

Кога имав 5 години, моите ме однесоа кај баба ми и дедо ми во Крива Паланка, да поседам една недела. Памтам летно време беше, многу беше жешко. Јас дете ко дете сакав надвор да си играм по цели денови, да шутирам со топка по двор, да скокам од едно ѕидче кое како да беше измислено за мене, таман висина ми беше и само скокав од него. Баба ми не можеше да ме додржи и да ме сопре во изведувањето на работите што ги набројав, мразеше да скокам за да не се повредам, нејќеше со фудбал у двор да шутирам затоа што имаше многу цвеќиња и ќе сум и ги испокршел. И виде не виде жената најде начин како да ме заплаши. Е арно ама го одбра погрешниот начин и ми направи огромни проблеми. Почна да ми спомнува дека ако не прекинам да играм со топка ќе дојде некој “човек со јамболија“ што бил без заби и дека ќе ме земел со него на ридот. И упорно ми го повторуваше тоа, а ја дете, страв од темница и од слични такви работи што се стандардни за едно петгодишно дете, и ми влезе во психа и почнав многу да се плашам. После овој човек со јамболија, кога се вратив во Скопје не можев сам во друга соба да отидам, почнав да мокрам во кревет, за темница да не правиме муабет. Мајка ми се уплаши и не знаеше од што ми е, и мораше да ме однесе на психијатар, пошо се исплаши многу. Ова траеше негде 2-3 години, среќа ми помогна психијатарот да се средам, инаку можеше да испадне од играчка плачка.

Сега се си е во ред, немам некоја траума од тоа, али тогаш стварно имав последици. Инаку и ден денес си се шалам со баба ми за човекот со јамболијата.

И морам да споменам уште една траума, но таа не е баш од детството него од пред 2 години. Беше денот на ВМРО, неработен ден нели, ние дома доручкуваме и наеднаш заѕвоне телефонот на татко ми. Вујко ми беше на линија, и после кажувањето: АЛО од страна на татко ми почнаа да му се менуваат боите на лицето. Татко ми е иначе многу смирен човек и ретко покажува емоции, таков ладен си е. Кога му ја видовме фацата знаевме дека нешто не е во ред. За жал, не информираа дека баба ми добила удар и дека е во тешка состојба. Моите одма отидоа накај нив, ама додека да дојдат она веќе починала. Буквално од нигде никаде, не беше болна, сосема ок си беше, ама тоа е животот... Многу ме погоди ова, прв смртен случај во живот ми е ова, зборам за од блиска фамилија, едноставно цел свет ми се сруши. Не можев да спијам цела недела после тоа, се мачев, ми доаѓаше на сон баба ми, ми се дешаваше да седам на ПС и да почнам да плачам коа ќе ми текне на неа... Многу, многу бев поврзан со неа. И ден денес си имам маки на емотивен план поради ова, али се надевам ќе ги пребродам во скоро време.

 

[bulka]

И јас како Маја, тврдам дека подобро е родителите да се разведат и да има мир у две куќи, отколку во една куќа да има тензии и да се нервираш ни крив ни должен. Јас однос со мајка ми и со татко ми никогаш не изградив, не знам како и кога точно се створи таа некоја непрекорачна бариера меѓу нас. Како дете го памтам татко ми као многу наивен и живчан човек, без трпение. Гледаше на сите да им угоди освен на тие што треба, и затоа денес наместо за 1 ден да старее 1 ден, он за 1 ден старее 10 години. И сам си е крив за тоа. Него поважни му беа мајка му, татко му, брат му, отколку жена му и децата. Од друга страна па, секое тенџере си има капаче, така да, за колку работи мајка ми да имала право кога било во прашање семејството, она се за мене као марсовец пошто со нејзе потежок муабет од временска прогноза искрено никогаш не сум имала. Никогаш не дознав ни како се запознале со мајка ми, ни дали се сакале, ни дали биле дечко и девојка некоаш, и замислувам дека пред дваесеттина години онака и двајцата биле тешки буљаши и со сила ги венчале, пошто ја никогаш не сум видела ни нивна заедничка слика у албум. 14 години живеев у таа куќа и ниеднаш не ги видов да спијат у ист кревет, дури се чудам како решиле сестра ми да ја направат на крајот на краиштата.
Кога требаше да тргнам средно решив да одам што е можно подалеку од нив и да си почнам од ново, сама да си се снаоѓам, да си се ставам у ситуации, да си одговарам за себе, и одлуката да учам подалеку од дома ми беше најразумната у животот. Психички се одморив од глупите тензии, од глупиот речник на татко ми, од болната параноја на мајка ми и нивните клише муабети како комшијата е секогаш полош од нив.
Додека растев од нив не добив никаква поддршка, никаков совет буквално, и не се сеќавам дури ни да сум направила некоја страшна беља па да седнеле да ми се развикаат.
Врв и капаче на се беше коа 50 годишен човек со фамилија, работа и апсолутно оболен ум реши да се самоубе со апчиња пошто не знаел шо да прави. И сето тоа се деси ден од кога ме примија на факултет, тоа ваљда беше начин да ми каже колку се гордее со мене. После животот со нив у којшо никогаш не дознав како функционира едно семејство правилно, никогаш не дознав за љубов, за односи меѓу луѓето, апсолутно никогаш, и поради тоа си имам сериозни trust issues, и општо, да стапам у контакт со човек.
Углавно сега, кога сум студент, кога најмногу ми треба поддршка срамно е и жално ама не е лага дека се школувам од парите на баба и дедо, а кога му кажав дека планирам да си најдам работа летото они беа разочарани оти не сум сакала летото да се вратам дома. У тој момент ми светна дека ниеден човек со здрав разум не би сакал детето да му стагнира у животот и ниеден човек шо знае шо е правилно а шо е погрешно не би се дрзнал да ми се самоубива и да ми прае сцени како тинејџер некој... клучниот момент беше кога сфатив дека со мајка ми баш онака, си се нашле. Параноични кукавични створења што психички ме оболеа на секој можен начин, и како мине времето најжално е што колку и да сакам да не ги обвинам и да ги оправдам, нема основа да не го направам тоа, пошто на крајот на краиштата, жално е да имам 20 години на газот и да се чудам како на некои ќерки мајките им кажуват се и им дават совети. За мене тоа е научна фантастика и од тука почнаа сите мои проблеми у животот.

Се на се`, мојата најголема траума од детството е фактот дека јас секогаш морав сама да размислувам и да се снаоѓам, а од страв да не згрешам и да не ме караат дома пошто и двајцата се на нервна база од кога се родени, најчесто се повлекував и дури и кога нешто ме правеше многу среќна јас бегав и не сакав да го направам оти се плашев дека ќе ме погледнат со очиштата како да сум последното гомно на светот. Едноставно одлучив со нив веќе да не споделувам ништо, оти таа нивна глупа параноја и нервоза ме изеде, а јас тек допрва треба да живеам.. да не спомнам колку многу работи шо секое дете ги уче дома кога треба да оде некаде и да виде свет или да се снаоѓа мене ми беа лишени, од уште непознатата причина поради која они за мене никогаш немаа време... си се тешам дека се роботи или марсовци, и така ми е поарно. Не ни сакам да знам...
најмногу ми е криво за сестра ми, кога а гледам неа како да се гледам себеси пред неколку години, и се трудам колку толку да и објаснам дека и мене ми беше така, за да не заглаве на прости работи и да се маче за едноставни проблеми у животот како јас.