ДК, reporting from оазата во Гоце, покрај целово сивило само малку боја има тука. Дап, дома, конечно, иако герила вселен (на гости) али пак, дома. Ми фалеше бетонов во дождлив ден, ми фалеа сите тие моменти на тага и среќа низ темните ходници, ми фалеше терасата, ми фалеа луѓето...
Сношти убава патрола, денес scavenging овдека за да опремиме соба од другарче, уште не сум седнал да одморам. И конечно интернет пошо бев во драчево -_-
Сепак, сношти, покрај хм незнам, многу размислување дали треба или не, продолжив. Уствари запознав (ама убаво запознав) прекрасна личност, многу јака психички, иако си имала навика да се расплаче

. Не сум осетил таков бес одамна, а останав смирен. Се активира мојот bloodlust но ништо не направив. Сепак си ги склопив коцките, останав смирен додека стоевме на клупата. Неможев да замислам како тоа може да се случи, па решив... решив дека вреди да останам тука, решив дека е добро, знам дека е така. И во истиот момент, сфатив дека ништо не сум преживеал а кукам цел живот. И да, фала и што ми го покажа тоа
Е сеа, во целиот хаос мислам дека успеав да се средам, цел ден во трчање а сепак смирено се осеќам, изгледа се вратив дома, осеќам дека... тука припаѓам или барем дека тука сакам да сум. Уште да иам една недела слободна да се излежавам онака, да ја избистрам главата, да „избегам“ ... ама обврските ме бркаат сами, ме бркаат низ лавиринт од кој што едвај му се гледа крајот ама после толку бегање ми се средува кондицијата па можам да постигнам.
Over and out
