Јас не сум неутрален-таква состојба не постои во Црквата па затоа сум пристрасен кон учењето од Црквата.
Мерката, т.е. умереноста, како начин на живеење и битисување, одредени се од самата Црква, а се именуваат и како:
- „Царски пат„, според начинот на кој владееле Богобојажливите еврејски цареви;
- „среден пат„, со кој се избегнуваат крајностите од одредена ситуација. Оваа можност ја познаваа и елините, како Аристотел и неговата позната „златна средина„, според која треба да го избегнување претерувањето исто како што треба да ја избегнуваме немаштијата;
-„умереноста во се‘„, со која го одредуваме своето битисување, без претерување.
Слепото приджување до она кое е запишано во Писмото, редовно доведува до одредена ситуација, во која читателот на Писмото може да забележи дека самото Писмо има „поривречности„. Еве како тоа го ислустрира еден современ теолог, кој вели: „..Точно е дека во Писмото стои дека секоја власт е од Бога дадена, но ако власта почне да донесува закони со кои (власта) ги погазува Божјите Заповеди, тогаш не сме должни да и‘ се покоруваме на таквата власт...„.
Така, во случајов со власта, а кој (случај) можеме да го видиме во реалното живеење, Божјите Заповеди се мерката (границата) која не допушта преоѓање и задирање на државата во волјата Божја, иако истиот тој Бог благоволил или допуштил постоење на власта/државата. Задирањето во волјата Божја е една крајност, а немањето никаква власт во општеството, би била дугата крајност, додека самата власт треба да балансира „помеѓу„.
