Pride and Glory (2008)
Разочарување. Не големо, затоа што читав лоши критики, па очекував дека е лош, ама не до толку. Сигурно најлош филм со Едвард Нортон што сум го гледал. Му давам 5/10, од тие 4 заради Нортон.
Исто така, ова е еден од најлошите филмови за корумпирани полицајци што сум го гледал. Прво, дијалозите во првиот дел од филмот беа ужас. Не се знаеше кој за што зборува од полициско/ганстерски сленг. Очигледно тој што го пишувал сценариото заборавил дека има повеќе од еден карактер во филмот, па сите зборуваат и се однесуваат како еден. Супер.
Понатаму, приказната е изџвакана илјада пати и нема ама баш ништо ново. Се е предвидливо до крај.
Ликовите не се ни допрени подолу од површината. Обид да ни се прикаже некоја поврзаност на семејството пред да отиде се по ѓаволите не ни имаше освен една ко бајаги божиќна вечера. Сите поубави половини во филмот беа само статистки...
Тепачката помеѓу Нортон и Фарел беше толкава глупост што нема зборови да се опише. Ги извадија часовниците и као ај да расчистиме нешто. Бог да чува... Полицаецот што крадеше “смоки“ од продавницата зошто му се може, или глупоста која ја направија двајцата полицајци во истата беше трагичен начин да се приврши филмот некако кон крај а виновниците да бидат фатени. Нити истрага, нити ништо...
Лошо, толку лошо што не ми се верува дека Нортон воопшто прифатил да игра во ваков филм.
Како пример, за филмови слични на овој би ги ставил
We Own the Night (2007) и
Cop Land (1997, барем тие ми текнуваат во моментов, и се пример како ваквите филмови треба да изгледаат.