Ајде, за некои работи и те разбирам, можеби си позадоволен сега, си видел некои убави примери на луѓе што успеале во сегашниве времиња и сл.
Меѓутоа, генерализациите од типот дека во СР Македонија т.е. во СФРЈ никој не работел и сите молзеле се бесмислени. Многу нишале врата, секако, ама и сега е така. Но тогаш процентот на вработени бил многу поголем и многу луѓе навистина си го заработувале лебот. Имало сериозни проблеми, политички, меѓунационални, меѓурепублички, економски и секакви други, но од средината на 50-те години до средината на 70-те од минатиот век стандардот на рајата бил во подем. Да не се повторувам: државност (устав, химна, знаме, грб, службен македонски јазик, писмо) електрификација, водовод, канализација, образование, описменување, возобновување на МПЦ, формирање МАНУ, универзитети, патишта, сестран развој на уметноста, на спортот, телевизија, радио итн. Овие нешта пред Втората светска војна во најголема мера сме ги немале, освен ако сметаш дека неколку патишта и железници, дека неколку српски или бугарски школи, и уште по нешто друго се цивилизациски придобивки со кои секој Македонец треба да биде задоволен.
Времето на СФРЈ помина и нема да се врати. Не жалам по него, од повеќе причини, една од нив, на пример е таа што сум бил дете кога се распаѓаше федерацијата, па и не сум нешто емотивно и носталгично врзан. Свесен сум, сепак, секое време си носи со себе и добри и грди работи.
Крахот на ју-економијата е резултат на сложени, севкупни состојби во и надвор од СФРЈ, не само на економските. Ќе треба време за да се отплетка и да се добие колку-толку точен одговор на прашањата кој, зошто, како и кога и пак тој одговор нема да биде едноставен.
Да имаа малку повеќе свест некои од тие тогашни водечки политичари немаше народиве да се испоколат меѓу себе, ќе се разминевме и разделевме многу поцивилизирано и веројатно денес работите ќе беа поинакви.
За животот надвор од Скопје и колку е тој убав, тешко дека ќе ме убедиш дека секаде низ државава тече мед и млеко, само сите се мрзливи и никој не сака да работи. Имаме краишта во кои времето застанало, имаме масовни иселувања, пад на наталитетот, постојан раст на невработеноста, вистинска сиромаштија (бездомници, питачи, луѓе од сите националности и возрасти кои пребаруваат во туѓото ѓубре) имаме организиран криминал. Се разбира, не е секаде така и толку црно. Сега сме самостојни, со сопствена валута, војска, полиција, со сопствена надворешна политика и државна администрација и со многу трговски центри(Сепак, дали си забележал дека степенот на нашата државност многу варира од еден крај во Македонија до друг?). Светот технолошки доста напредна, па и ние по малку, сега е потешко во Скопје да видиш фичо или 101. Верувам дека во Битола, Прилеп, во Куманово, Струмица,Тетово или пак во Охрид животот е полесен. Но што е со Берово, со Демир Хисар, Македонска Каменица, Демир Капија? Како се живее по селата во Порече, Дебрца, Пијанец, Мариово? Веројатно излегов од темата со дел од постот, ама не сакам непотребни и неиздржани воопштувања, според кои еден период е потполно црн, а другиот е толку светол што не можеме (или не сакаме) да ги отвориме очите.