Прашања за Христијанството II

[MEDDLE]

За жал, тој обид на христијанте неможеш да го препознаеш како Љубов, туку по суровоста, студенилото на рационалистичкиот ум тебе ти е патетично, а и си противречиш кога пред малку велеше дека збориме ко од калап, а сега одеднаш сме различни...



Значи стрпливо повторувам, со тоа несакам да навредам, во Христијанството слободата е онтолошка категорија, за разлика од твојов гностичко-рационалситчки пристап.
Ако си ме читал претходно се надевам ќе можеш да разбереш и би имале по конструктивен дијалог, отколку суетни реакции.
Cogito ergo sum- жртва си на оваа философија, со која за жал Декарт најдобронамерно се обиде да го реши проблемот со онтологијата, но дај, слепо да не ги прифаќаме стихиите на умот, туку да се обидеме почовечки, барем малку за респект на трудот на луѓево на форумов кој ги спомна.

Не ме разбираш што ти велам, но ајде.. терај.. само да ти кажам дека истиве муабети сум ги терал милијарда пати со исти ко тебе..

Не за џабе реков дека сте ко од калап..
И да, зборувате ко од калап, но сте различни, затоа што сите различно, како ќе ви текне си го поимате она во што верувате (Што некако постојано ме наведува да помислам на Сигмунд Фројд, на Лакан.... итн... )
Впрочем, како беше она - „Колку нештата стануваат поразлични токлу се по исти“ ?

П.С.
Ми е напорно кога некој ќе почне со вакви фрази„во Христијанството слободата е онтолошка категорија, за разлика од твојов гностичко-рационалситчки пристап“, па поради тоа се чувствувам испровоциран, така да шо да праам, ќе мора повторно да го правам истото, но како рекле, „Repetitum est mater studiorum“. Така да еве малку basics..

Што е онтологија?!

- ontology
"metaphysical science or study of being," 1721, from Mod.L. ontologia (coined in Fr. by Jean le Clerc, 1692), from Gk. on (gen. ontos) "being" (prp. of einai "to be;" see essence) + -logia "writing about, study of."
- ontology
"metaphysical science or study of being," 1660s (Gideon Harvey), from Mod.L. ontologia (c.1600), from Gk. on (gen. ontos) "being" (prp. of einai "to be;" see essence) + -logia "writing about, study of" (see -ology).
- on·tol·o·gy   [on-tol-uh-jee] Show IPA
noun
1.the branch of metaphysics that studies the nature of existence or being as such.
2.(loosely) metaphysics.

Што е гностика? Што е гносеологија?

- gnostic (adj.)
"relating to knowledge," 1650s, from Gk. gnostikos "knowing, able to discern," from gnostos "known, perceived, understood," from gignoskein "to learn, to come to know" (see know).
- gnos·tic   [nos-tik] Show IPA
adjective Also, gnos·ti·cal.
1.pertaining to knowledge.
2.possessing knowledge, especially esoteric knowledge of spiritual matters.
3.( initial capital letter ) pertaining to or characteristic of the Gnostics.

- Gnosiology
The term gnosiology (μελέτη της γνώσης) is derived from the Greek words gnosis ('knowledge', γνώση) and logos ('word' or 'discourse', λόγος). Linguistically, one might compare it to epistemology, which is derived from the Greek words episteme ('knowledge') and logos (idea). As a philosophical concept, gnosiology broadly means the theory of knowledge, which in ancient Greek philosophy was perceived as a combination of sensory perception and intellect and then made into memory. When considered in the context of science, gnosiology takes on a different meaning: the study of knowledge, its origin, processes, and validity. Gnosiology being the study of types of knowledge i.e. memory (abstract knowledge " episteme"), experience induction or empiricism, rational or deduction, scientific abductive reasoning, theorical (theory) or contemplation, metaphysical and instinctual or intuitive knowledge.
Within the realm of Greek Orthodox theology and modern Greek usage, the term encompasses the concepts of the created (that which comes from Ex nihilo) and the uncreated (that which transcends the limits of nature and is therefore supernatural).


Што е рационалност?

- rational
late 14c., "pertaining to reason;" mid-15c., "endowed with reason," from L. rationalis "of or belonging to reason, reasonable," from ratio (gen. rationis) "reckoning, calculation, reason" (see ratio).

- rational (ˈræʃən ə l)

— adj
1.using reason or logic in thinking out a problem
2.in accordance with the principles of logic or reason; reasonable
3.of sound mind; sane: the patient seemed quite rational
4.endowed with the capacity to reason; capable of logical thought: man is a rational being
5.maths expressible as a ratio of two integers or polynomials: a rational number; a rational function
— n
6.maths a rational number

- rational
late 14c., "endowed with reason," from L. rationalis "of or belonging to reason, reasonable," from ratio (gen. rationis) "reckoning, calculation, reason" (see ratio). Rationalist "physician whose treatment is based on reason" is from 1620s; applied to a philosophical doctrine

- rationality
in philosophy, the faculty or process of drawing logical inferences. The term "reason" is also used in several other, narrower senses. Reason is in opposition to sensation, perception, feeling, desire, as the faculty (the existence of which is denied by empiricists) by which fundamental truths are intuitively apprehended. These fundamental truths are the causes or "reasons" of all derivative facts. According to the German philosopher Immanuel Kant, reason is the power of synthesizing into unity, by means of comprehensive principles, the concepts that are provided by the intellect. That reason which gives a priori principles Kant calls "pure reason," as distinguished from the "practical reason," which is specially concerned with the performance of actions. In formal logic the drawing of inferences (frequently called "ratiocination," from Latin ratiocinari, "to use the reasoning faculty") is classified from Aristotle on as deductive (from generals to particulars) and inductive (from particulars to generals).

- ra·tion·al·i·ty   [rash-uh-nal-i-tee] Show IPA
noun, plural ra·tion·al·i·ties.
1.the state or quality of being rational.
2.the possession of reason.
3.agreeableness to reason; reasonableness.
4.the exercise of reason.
5.a reasonable view, practice, etc.


За да не испадне дека користам Википедија. .еве ти ги изворите, прочепкај..

http://dictionary.reference.com/

http://www.etymonline.com/index.php

 

[liberij]

Не ме разбираш што ти велам, но ајде.. терај.. само да ти кажам дека истиве муабети сум ги терал милијарда пати со исти ко тебе..

Не за џабе реков дека сте ко од калап..
И да, зборувате ко од калап, но сте различни, затоа што сите различно, како ќе ви текне си го поимате она во што верувате (Што некако постојано ме наведува да помислам на Сигмунд Фројд, на Лакан.... итн... )
Впрочем, како беше она - „Колку нештата стануваат поразлични токлу се по исти“ ?

П.С.
Ми е напорно кога некој ќе почне со вакви фрази„во Христијанството слободата е онтолошка категорија, за разлика од твојов гностичко-рационалситчки пристап“, па поради тоа се чувствувам испровоциран, така да шо да праам, ќе мора повторно да го правам истото, но како рекле, „Repetitum est mater studiorum“. Така да еве малку basics..

Ајде вака:
како го гледаш човечкото постоење во вечна перспектива?

 

[alf]

И Синот е Бог, како Отецот и Св. Дух, како може да е ограничен!?
Ти дадов извесен увод и насока на размислување, но ти пак истото.
Ептимија не ти помага, ќе пробам со молитва.

Еве што вели Синот .....

Лука: 23:46 Тогаш Исус извика со силен глас:" Татко,Го предавам Својот дух во Твои раце".И кога рече - издивна.

Според ова ,а во контекст на твоето сваќање испаѓа дека.
Непграничениот,асолутниот Син при своето страдање и умирање го предаде Својот неограничен и апсолутен дух во рацете на неограничен и апсолутен татко.

Ова е спротивно на предходните твои изјави и истото не држи.

До вистинската Слобода како егзистенција може да се дојде ако се соедини Несоздаденото со Создаденото.

Немаш веќе поправен,гревот ти останува.

 

[liberij]

Еве што вели Синот .....

Лука: 23:46 Тогаш Исус извика со силен глас:" Татко,Го предавам Својот дух во Твои раце".И кога рече - издивна.

Според ова ,а во контекст на твоето сваќање испаѓа дека.
Непграничениот,асолутниот Син при своето страдање и умирање го предаде Својот неограничен и апсолутен дух во рацете на неограничен и апсолутен татко.

Ова е спротивно на предходните твои изјави и истото не држи.

Страдање и умирање по човечка природа чиј носител на постоење е Личноста на Синот која е Асолутна, Непроменлива...

Немаш веќе поправен,гревот ти останува.

Фала што се трудиш да ми укажеш-Ценам!
Но, сеуште се молам за тебе.

 

[Ipsissimus]

Страдање и умирање по човечка природа чиј носител на постоење е Личноста на Синот која е Асолутна, Непроменлива...



Фала што се трудиш да ми укажеш-Ценам!
Но, сеуште се молам за тебе.

Чекај, чекај! Остави ја Личноста на Синот! Убаво ти посочија што е поентата, нели ти рече дека со Несоздаденото се соединува само Создаденото:

До вистинската Слобода како егзистенција може да се дојде ако се соедини Несоздаденото со Создаденото.

Паѓаш во контрадикции, овие две тврдења се исклучуват помеѓу себе. Еве да речеме дека единствено човечката природа умрела, а Личноста на Синот т.е неговиот дух се споил со Несоздаденото, но во тој случај ќе мора да ја признаеш како контрадикторна и погрешна изјавата дека до вистинска слобода се доаѓа само со спојување на Несоздаденото со Создаденото, бидејќи чинот на предавање на духот, е чин на спојување, а тоа го прави тој дух или личност Создаден.

 

[liberij]

Чекај, чекај! Остави ја Личноста на Синот! Убаво ти посочија што е поентата, нели ти рече дека со Несоздаденото се соединува само Создаденото:

Паѓаш во контрадикции, овие две тврдења се исклучуват помеѓу себе. Еве да речеме дека единствено човечката природа умрела, а Личноста на Синот т.е неговиот дух се споил со Несоздаденото, но во тој случај ќе мора да ја признаеш како контрадикторна и погрешна изјавата дека до вистинска слобода се доаѓа само со спојување на Несоздаденото со Создаденото, бидејќи чинот на предавање на духот, е чин на спојување, а тоа го прави тој дух или личност Создаден.

Страдање и умирање по човечка природа чиј носител на постоење е Личноста на Синот која е Асолутна, Непроменлива...

Не е контрадикторно, затоа намерно и подвлеков.
Личноста на Синот е Божја, Несоздадена, Апсолутна...
А пак, човековата личност како и природа се создадени, токму за нив се однесува потребата за заедница Создадено и Несоздадено.

 

[Ipsissimus]

Не е контрадикторно, затоа намерно и подвлеков.
Личноста на Синот е Божја, Несоздадена, Апсолутна...
А пак, човековата личност како и природа се создадени, токму за нив се однесува потребата за заедница Создадено и Несоздадено.

Но нели кога човечката природа на Синот умира, неговата Личност се соединува со Несоздаденото? Тоа е контрадикторното! Бидејќи ти кажа дека може да се соединат само Несоздаденото и Создаденото, со што Личноста на Синот испаѓа дека е создадена, а тоа што е создадено, не е апсолутно.

 

[liberij]

Но нели кога човечката природа на Синот умира, неговата Личност се соединува со Несоздаденото? Тоа е контрадикторното! Бидејќи ти кажа дека може да се соединат само Несоздаденото и Создаденото, со што Личноста на Синот испаѓа дека е создадена, а тоа што е создадено, не е апсолутно.

Личноста на Синот Вечно постои во Заедницата на Св. Троица, при вотелување во човечка природа, Таа Заедница не е прекината, постојано Синот е во Личносен однос, непроменливо, неразделно со Отецот и Св. Дух.
Преку Св. Марија, Богородица, Синот(Христос), зема човечко тело(цела материја, природа, микрокосмос-макрокосмос), и со тоа го соединува Создаденото со Несоздаденото.
Нам луѓето ни е дадена можност, со нашата човечка личност ако сакаме да се соединиме со Личноста на Синот(Христос) и така да влеземе во Вечната Заедница на Св. Троица..

 

[Ipsissimus]

Личноста на Синот Вечно постои во Заедницата на Св. Троица, при вотелување во човечка природа, Таа Заедница не е прекината, постојано Синот е во Личносен однос, непроменливо, неразделно со Отецот и Св. Дух.
Преку Св. Марија, Богородица, Синот(Христос), зема човечко тело(цела материја, природа, микрокосмос-макрокосмос), и со тоа го соединува Создаденото со Несоздаденото.
Нам луѓето ни е дадена можност, со нашата човечка личност ако сакаме да се соединиме со Личноста на Синот(Христос) и така да влеземе во Вечната Заедница на Св. Троица..

Во тој случај, следново твое тврдење е погрешно:

Затоа што е Апсолутен, Безпочетен, Бескраен..., несоздадена категорија, а пак човекот создадена смртна категорија.
До вистинската Слобода како егзистенција може да се дојде ако се соедини Несоздаденото со Создаденото.

 

[liberij]

Во тој случај, следново твое тврдење е погрешно:

Внимавај, како егзистенција.

 

[MIKI1]

Но нели кога човечката природа на Синот умира, неговата Личност се соединува со Несоздаденото? Тоа е контрадикторното!.

Не мора да е контрадикторно.

Умира човекот Исус, поточно, умира Неговото (материјално/створено/родено) тело, но не умира и Неговата душа (духот), со која Христос беше во пеколот, проповедајќи ја добрата вест на душите од до тогаш (до Велика Сабота) упокоените луѓе. Христос останува во личносна заедница со Синот и по својата телесна смрт.

Соединувањето не е исто што и физичкото мешање на две различни материи, туку зборуваме за личносно (релациско) соединување/заедничарење, не физичко.

П.С

Се извинувам што упаѓам неповикан, но и со недоволно следење на муабетов, ради мое отсуство.

 

[Ipsissimus]

Не мора да е контрадикторно.

Умира човекот Исус, поточно, умира Неговото (материјално/створено/родено) тело, но не умира и Неговата душа (духот), со кој Христос беше во пеколот, проповедајќи ја добрата вест на душите од до тогаш (до Велика Сабота) упоокените луѓе.

Соединувањето не е исто што и физичкото мешање на две ралични материи, туку зборуваме за личносно (релациско) соединување, не физичко.

Контрадикторно е со тврдењето дека со Несоздаденото се спојува само Создаденото. Ако духот на Исус се споил со Несоздаденото, тогаш тој има исти квалитети како и секој друг. Нели според христијанската теологија сите души се вечни, и сите на крај ќе се спојат со изворот од каде што и дошле? Тогаш значи дека сите се богови.

 

[MIKI1]

Контрадикторно е со тврдењето дека со Несоздаденото се спојува само Создаденото. .

Зависи што подразбираш под „спојување„. Јас не подразбирам физичко, туку личносно/релациско спојување, каде и нестореното и створеното не се мешаат, туку ги запазуваат своите природи без физичко мешање и преоѓаат во заедница а не во некоја „трета„ состојба.
--- надополнето: 28 јули 2012 во 00:24 ---

Ако духот на Исус се споил со Несоздаденото, тогаш тој има исти квалитети како и секој друг. .

Не.

Синот ја запазува својата нестворена/божествена природа а Христос својата створена/човечка природа. Заедницата меѓу Синот Божји и Христос, Го обожува Христа човекот, но без мешање на тие две природи (нестворена и створена), оти во спротивно ојдовме во монофизити...

 

[liberij]

Контрадикторно е со тврдењето дека со Несоздаденото се спојува само Создаденото.

Откаде ова „само“ и сл.
Создаденото има егизистенцијална потреба за соединување со Несоздаденото.

 

[MIKI1]

Нели според христијанската теологија сите души се вечни, и сите на крај ќе се спојат со изворот од каде што и дошле? .

Не е во прашање било каков „спој„,понајмалку физички спој, туку само враќање на творението кај својот Творец.