Танчерка во сино“
Влезе во глуво доба низ источната порта,
Ми рече дека во рацете го носи центарот светот,
Праша дали ќе верувам на прегратката на ветрот,
За да продолжам да играм на штица која шкрипи....
Ми подари слика со илјада сончогледови лица,
Рече: „Гледај во синото небо над нив, таму си ти“
Знаеше дека го крадам синилото со секој скок,
За да купам име дадено на распродажба ...
Му подарив пируета на штицата што шкрипи,
И скромна бисерна капка за да ме убие срамот,
Па фаќам рамнотежа со раширени празни раце,
Му нудам широка насмевка за да види раскош...
Заработувам со играње на музика која не престанува,
За без пари, со пород кој дели насмевки како летоци,
Рече ќе замине во јадрото на сонот и седна во првиот ред,
За да го гледам пред мене додека купувам нов ден.
Помислив: Чекај ме на работ на штицата,
Музиката ќе престане некогаш, ќе ме совлада замор,
Му реков: „Тргни по патот продолжи да нудиш чуда,
Јас сум неуморна, ќе танцувам до крајот на веков ...“
И сега танцувам уште на штица која шкрипи,
Се мешаат звуци за да изгубам ритам кога барам здив,
Понекогаш ќе украдам и дел од ноќта, богат плен,
Тогаш им дарувам на очите сон во раскош,
И таму си ти, во првиот ред ......
