Формално немаше војна, ама беше исто толку страшно и вознемирувачки. Оди кажи им на семејствата на загинатите, утеши ги со зборовите: Ама тоа не беше војна. Толку млади животи згаснаа и тогаш.
Не велам дека вака е добро, ама не сметам и дека треба да се убиваме едни со други.
Едноставно не сакам насилство, не сакам луѓе да умираат, не сакам да се колат едни со други. Не сакам, доволно ми е тешко ова што го гледам денес и покрај тоа што не знам никој од настраданите. БОЛНО е, тешко ми е, разбираш? НЕ сакам да гледам уште расплакани мајки и татковци кои го изгубиле она што им е најсвето.
Македонија ми е најголема љубов и сакам да го гледам нејзиниот просперитет, не сакам да биде проголтана од црната дупка која се создава на Балканот.
Прости ми што не сакам да има војна.
Успеа *целосно* да не ме разбереш.
Да стануваше збор за парцијално неразбирање, немаше да ти одговорам, но еве:
Никој здрав Македонец не сака војна.
Македонија до сега немала војна. Нас нѐ нападнаа, ние се браневме. Кога ќе те нападнат (насилство), ти мораш да се браниш (насилство).
Не може кога ќе те нападнат и ти убиваат во државата, ти да речеш: не напаѓам јас, затоа што ќе има мајки во црно.
Па веќе има мајки во црно. Статистичка среќа е што не е твојата, мојата или на блиските итн.
Ова е ужас.
Единствен начин да се сопре ужасот е со насилство (со сила).
Ако познаваш друг начин, да го чујам.
ПРОВЕРЕН начин.
До сега, од кога постоиме како раса човечка, важи тоа што го напоменав.
А најсмешното е дека сме Македонци во Македонија и не можеме да ја контролираме државава.
Сега, ако има МВР читатели, треба да се постапи чистење село по село додека не се најдени сторителите.
А кога ќе се најдат, да се застрелаат бидејќи претчувствувам дека ќе се бунат при апсење.
Тогаш можеш да речеш дека сме ДРЖАВА.
Во спротивно сме тест-држава, експеримент на повисоки структури.