Mama.
уметник
- Член од
- 23 јули 2011
- Мислења
- 524
- Поени од реакции
- 326
sonot shto ke go napisham go sonuvav ednash vo minatoto, nokeska pak go sonuvav istiot son....
sakam da si dojdam doma, a vsushnost vleguvam vo nekoja nepoznata zgrada... za da stignam do svojata soba, treba da pominam niz edna druga prostorija, koja bila dom na edna devojka... devojkata imashe kuce...
pominuvam so torbite niz sobata na devojkata ,a nejzinoto kuce lae po mene.... patot mi se cini kako dolg, a vsushnost treba da pominam samo nekolku cekori... i taka dodeka odam kuceto celo vreme me lae, a mene mi e strav od nego, tovarot shto go nosam so mene uzasno mi tezi i ija molam devojkata da go smiri kuceto, za da stignam pobrzo, i kazuvam deka se plasham, a taa mi veli deka kuceto ne e opasno, deka nema potreba da reagira... i taka nekolku pati, jas ja molam da go smiri kuceto, a taa ne regira...
konecno vleguvam vo svojata soba, gi ostavam torbite i sednuvam na stolica, a kuceto vleguva po mene i me lae...
cuvstvuvam deka glavata ke mi pukne, tolku mnogu se iznervirav sto mu ja fativ vilicata na kuceto i mu ja otkornav glavata....
se pocuvstavam ubavo, mi olesni shto konecno e tivko... a potoa pocnav da imam griza na sovest poradi kuceto, mi tekna deka devojkata kaza deka ne e opasno...pocnav da placam, ocajuvav... cuvstvuvav ogromna bolka
--- надополнето: 11 јануари 2012 во 13:01 ---
potoa sonuvav ushte eden son... kako kaj mene doma ima gosti, megutoa ne bile dojdeni za mene, spiele vo mojata soba.... bea maz i zena, postojano se raspravaa... odednash mazot me primetuva i mi kazuva deka sme rodnini, deka duri sega me poznal i se gushkame dolgo, a jas se trudam, ama nemozam da se setam na nego...
sednuvame da jademe, zenata go frla lebot na zemja, ja istura hranata od tanjirot... jas zbesnuvam i i nareduvam da go sredi neredot, a taa samo mi se smee v lice i prodolzuva da istura hrana....
odednash na masata sedea majkami i bratmi... me prashaa so kogo razggovaram.... svativ deka tie ne gi gledaat mazot i zenata, deka najverojatno jas gi haluciniram i se trudam da gi izbrisham od svesta, da napravam da isceznat...
zenata iscezna, a mazot seushte beshe tuka
razgovarav so nego mnogu, me ubeduvashe deka ne e halucinacija... seedno, mi beshe prijatno so nego da razgovaram, pa ne mi preceshe negovoto prisustvo...
izleguvam nadvor za da odam na rabota... celo vreme covekot me sledi i mi zboruva, stignuvame do nekoja stara, recisi raspadnata kukicka, koja mi bila atelje... slikam... napraviv nekolku neuspeshni obidi i se nervirav, se prashuvav kako li go izgubiv talentot za slikanje...
vo kukickata vlegoa dve mladi devojki pocnaa da crtaat i im bev ljubomorna na talentot, mislam deka ke puknev...
togash covekot koj beshe so mene, a samo jas go gledav im gi turkashe cetkite od raka, im gi unishtuvashe slikite...
posle toa ushte tolku go zasakav toj covek
trgnavme nakaj doma i koga vlegov i vidov deka stanot mi e poplaven, a pomaliot sin se udvil... go vadam od vodata i smireno go stavam na suvo mesto, ne cuvstvuvav nishto, deteto mrdna so glavata i svativ deka e ziv, go pritiskav na gradite za da ja ispumpam vodata od nego... uspeav deteto prezivea... nevozmozno beshe vodata da se povlece, stanot se poveke se polneshe so voda... dojde maz mi i reshivme da se preselime... vleguvame vo kola i samo shto trgame, zgazivme mace... izleguvame nadvor i gledam deka toa e nasheto mace, po nekoe vreme nasheto mace e dobro, a drgo mace lezi mrtvo na ulicata
povtorno trgnuvame i pregazuvame kuce, izleguvame od kolata i svakame deka toa e kuceto na brat mi... i pak isto kuceto e dobro a drugo mrtvo kuce lezi na ulicata...
koga i povtorno da trgnevme neshto ne sprecuvashe, mi teknuvashe deka neshto um zaboravila, pa se vrakav, ili im se mockashe na decata, maz mi zastanuvashe da kupi neshto...
pak se pojavi covekot shto samo jas go gledav i mi kaza deka stoime vo mesto, zatoa shto nikade ne e poubavo od doma...
potoa razmisluvav kade vsushnost jas ziveam, koj dom e moj, kade mi e najubavo... svativ deka svoj dom nemam, pa predloziv da ziveeme vo kolata, maz mi se slozi, duri i decinjata se izraduvaa i togash konecno pocnavme da se vozime, bez da imame cel, peevme vo kolata i beshe ubavo, a covekot shto samo jas go gledav se mrshteshe ne beshe zadovolen, izgledashe razocaran, kako da ne sum ja svatila poentata na ona shto predhodno mi go kaza...
povtorno razmisluvav... najposle svativ eka sonuvam i se razbudiv...
sonot mi prenese nekoi neprijatni cuvstva...
sakam da si dojdam doma, a vsushnost vleguvam vo nekoja nepoznata zgrada... za da stignam do svojata soba, treba da pominam niz edna druga prostorija, koja bila dom na edna devojka... devojkata imashe kuce...
pominuvam so torbite niz sobata na devojkata ,a nejzinoto kuce lae po mene.... patot mi se cini kako dolg, a vsushnost treba da pominam samo nekolku cekori... i taka dodeka odam kuceto celo vreme me lae, a mene mi e strav od nego, tovarot shto go nosam so mene uzasno mi tezi i ija molam devojkata da go smiri kuceto, za da stignam pobrzo, i kazuvam deka se plasham, a taa mi veli deka kuceto ne e opasno, deka nema potreba da reagira... i taka nekolku pati, jas ja molam da go smiri kuceto, a taa ne regira...
konecno vleguvam vo svojata soba, gi ostavam torbite i sednuvam na stolica, a kuceto vleguva po mene i me lae...
cuvstvuvam deka glavata ke mi pukne, tolku mnogu se iznervirav sto mu ja fativ vilicata na kuceto i mu ja otkornav glavata....
se pocuvstavam ubavo, mi olesni shto konecno e tivko... a potoa pocnav da imam griza na sovest poradi kuceto, mi tekna deka devojkata kaza deka ne e opasno...pocnav da placam, ocajuvav... cuvstvuvav ogromna bolka
--- надополнето: 11 јануари 2012 во 13:01 ---
potoa sonuvav ushte eden son... kako kaj mene doma ima gosti, megutoa ne bile dojdeni za mene, spiele vo mojata soba.... bea maz i zena, postojano se raspravaa... odednash mazot me primetuva i mi kazuva deka sme rodnini, deka duri sega me poznal i se gushkame dolgo, a jas se trudam, ama nemozam da se setam na nego...
sednuvame da jademe, zenata go frla lebot na zemja, ja istura hranata od tanjirot... jas zbesnuvam i i nareduvam da go sredi neredot, a taa samo mi se smee v lice i prodolzuva da istura hrana....
odednash na masata sedea majkami i bratmi... me prashaa so kogo razggovaram.... svativ deka tie ne gi gledaat mazot i zenata, deka najverojatno jas gi haluciniram i se trudam da gi izbrisham od svesta, da napravam da isceznat...
zenata iscezna, a mazot seushte beshe tuka
razgovarav so nego mnogu, me ubeduvashe deka ne e halucinacija... seedno, mi beshe prijatno so nego da razgovaram, pa ne mi preceshe negovoto prisustvo...
izleguvam nadvor za da odam na rabota... celo vreme covekot me sledi i mi zboruva, stignuvame do nekoja stara, recisi raspadnata kukicka, koja mi bila atelje... slikam... napraviv nekolku neuspeshni obidi i se nervirav, se prashuvav kako li go izgubiv talentot za slikanje...
vo kukickata vlegoa dve mladi devojki pocnaa da crtaat i im bev ljubomorna na talentot, mislam deka ke puknev...
togash covekot koj beshe so mene, a samo jas go gledav im gi turkashe cetkite od raka, im gi unishtuvashe slikite...
posle toa ushte tolku go zasakav toj covek
trgnavme nakaj doma i koga vlegov i vidov deka stanot mi e poplaven, a pomaliot sin se udvil... go vadam od vodata i smireno go stavam na suvo mesto, ne cuvstvuvav nishto, deteto mrdna so glavata i svativ deka e ziv, go pritiskav na gradite za da ja ispumpam vodata od nego... uspeav deteto prezivea... nevozmozno beshe vodata da se povlece, stanot se poveke se polneshe so voda... dojde maz mi i reshivme da se preselime... vleguvame vo kola i samo shto trgame, zgazivme mace... izleguvame nadvor i gledam deka toa e nasheto mace, po nekoe vreme nasheto mace e dobro, a drgo mace lezi mrtvo na ulicata
povtorno trgnuvame i pregazuvame kuce, izleguvame od kolata i svakame deka toa e kuceto na brat mi... i pak isto kuceto e dobro a drugo mrtvo kuce lezi na ulicata...
koga i povtorno da trgnevme neshto ne sprecuvashe, mi teknuvashe deka neshto um zaboravila, pa se vrakav, ili im se mockashe na decata, maz mi zastanuvashe da kupi neshto...
pak se pojavi covekot shto samo jas go gledav i mi kaza deka stoime vo mesto, zatoa shto nikade ne e poubavo od doma...
potoa razmisluvav kade vsushnost jas ziveam, koj dom e moj, kade mi e najubavo... svativ deka svoj dom nemam, pa predloziv da ziveeme vo kolata, maz mi se slozi, duri i decinjata se izraduvaa i togash konecno pocnavme da se vozime, bez da imame cel, peevme vo kolata i beshe ubavo, a covekot shto samo jas go gledav se mrshteshe ne beshe zadovolen, izgledashe razocaran, kako da ne sum ja svatila poentata na ona shto predhodno mi go kaza...
povtorno razmisluvav... najposle svativ eka sonuvam i se razbudiv...
sonot mi prenese nekoi neprijatni cuvstva...
Поготово за припадничките родени во 3та декада.
), кое беше во сопственост на една жена што ја познавам, која стоеше на самиот раб од ливадата, т.е. и се гледаше само горната половина од телото, другата стоеше на самата стрмнина. Не знам како сме се нашле долу од стрмнината... сум размислувала цело време, како е можно таа да стоела на самиот врв (нејзе веќе ја немаше во таа слика, беше на ливадата...), дали била седната на една гранка од дрвото кое се наоѓаше таму... размислував, откако ќе ги собереме јајцата расфрлани низ целиот простор, како би се искачиле да и ги дадеме 
И откако ги собрав сите, веќе не ни размислував дали можам или неможам да се искачам... само продолжив.
