Темите што се наоѓаат во "сивите" зони на моралноста секогаш ќе бидат предмет на интересни дискусии. Самоубиството (како и повеќето други поими како абортус на пр.) се наоѓа во таа гранична зона на моралноста , но не заради природен принцип , туку поради арбитративни (вештачки) правила кои најчесто произлегуваат од религијата на поединецот или општествената целина во која се наоѓа. Значи кога се разговара со намера да се разреши проблемот или да се открие вистината , треба ситуацијата да се разгледа рационално , не пристрасно и емотивно. Сите оние кои велат дека никогаш не би го сториле тоа ги сметам за крајно хипокритични , бидејќи истите тие велат и дека никогаш не би убиле , никогаш не би украле итн. Ако за нешто е некој способен , тогаш значи и дека може да го стори тоа. Има експеримент кој е направен некаде во последните две децении од претходниот век , кој вклучувал околу 20 одбрани мажи и жени од околу 150 претходно евалуирани субјекти , кој вклучувал претстава на затворска средина. Едните биле поставени во улога на затвореници , а другите - чувари. Биле под постојан мониторинг од скриени камери (незнаеле дека се снимани) и под постојана евалуација од психолозите кои го започнале експериментот. Им биле дадени соодветни униформи со улогите кои ги завземале , а самата средина била многу уверлива , а немале право да ја напуштат додека експериментот траел. Немало ниту полна недела откако толку се соживеале со улогите што чуварите почнале да ги малтретираат затворениците , тепајќи ги , деградирајќи ги , соблекуваќи ги и местејќи ги во разни пози при што земале фотографии , а затворениците почнувале да добиваат нервен слом и да се обидуваат да извршат самоубиство. Самите психолози , кои го набљудувале сето тоа , биле обземени од целата ситуација и садистички ги прателе случувањата , главниот доктор не го прекинал експериментот се додека жена му (исто така психолог) не се заканила дека ќе го напушти велејќи му дека повеќе не е истиот човек. Во рок од една недела! Е сега , замислете си вие дека се наоѓате на авион кој неизбежно паѓа кон земјата , на него сте само вие и уште една личност , и имате само еден падобран. Што ќе направите - искрено? А што доколку се соочувате со едвај поднесувачка болка? Што ако сте осудени на доживотна робија во изолациона ќелија да го поминете остатокот од животот сами? А ако ви гладува семејството или вие до тој степен што ви се заканува смрт од изгладнување - нема да крадете за својот и нивниот живот? Никогаш не вели никогаш , тоа не е напразно кажано.
