Мислам значи постојам

[galaxy]

Човечката реалност не може да биде објективна но тоа не го порекнува фактот дека ние го перцепираме постоењето на објектите кои не опкружуваат. Нашата реалност и подложи на способностите на нашите сетила, темпераментот и така натаму. Тука се согласуваме. Ние не ја создаваме реалноста, туку ја доживуваме, секој на различен начин поради различната перцепција.
Објективната реалност од друга страна не зависи од ничија перцепција. Тоа е она што ти го нарекуваш единствен факт дека нешто постои, и истото му го кажав и на nihilista.Она што постои во материјалниот свет, постои независно од нечија перцепција.

Ме чуди како, ваков објективист како тебе, зацапал во мистицизам и окултизам .

 

[Ставрогин]

Човечката реалност не може да биде објективна но тоа не го порекнува фактот дека ние го перцепираме постоењето на објектите кои не опкружуваат. Нашата реалност и подложи на способностите на нашите сетила, темпераментот и така натаму. Тука се согласуваме. Ние не ја создаваме реалноста, туку ја доживуваме, секој на различен начин поради различната перцепција.
Објективната реалност од друга страна не зависи од ничија перцепција. Тоа е она што ти го нарекуваш единствен факт дека нешто постои, и истото му го кажав и на nihilista.Она што постои во материјалниот свет, постои независно од нечија перцепција.

Каква е таа објективна реалност ако секогаш се дефинира во однос на перцепирачкиот субјект, и каква е објективноста односно независноста на таа реалност, ако за секој вид е поинаква?

Има еден легендарен текст на Томас Најгел, кој се вика Како е да се биде лилјак? Текстот е напишан за да се покаже независното постоење на свесното доживување, но може да послужи и за тоа да се покаже релативноста на на "надворешниот свет".
Вака, замисли една соба во која има една маса. Во собата има човек и лилјак. Човекот, горе долу ја перцепира собата како секој нормален човек. Значи гледа и допира се она што и јас и ти би виделе и допреле. И уверен е дека собата и масaта во неа имаат независно постоење од него.
Лилјаците од друга страна се многу специфични створења. Го перцепираат надворешниот свет со помош на некоја врста на сонар, кој испушта звуци во околината, и преку анализата на повратниот сигнал односно одбивањето на тој звук лилјаците ги детектираат предметите.

Дали можеш да замислиш како изгледа доживувањето на еден лилјак? Дали мислиш дека и тој, како и човекот таму, гледа соба со маса во неа? Јас би рекол дека неговото доживување е потполно различно од она на човекот. Која е тука објективната реалност? Собата и масата која ја гледа човекот, или доживувањето на лилјакот? Зошто свесното искуство на човекот би имало предност во однос на вистинитоста, и би било супериорно спрема доживувањето на лилјакот?

Од овој аспект погледнато, таму нема ниту соба, ниту маса, ниту пак она што е доживувањето на лилјакот. Се што можеме да кажеме е дека таму има нешто, односно дека нешто постои. Се преку тоа е како мали Џокица замишља универзум. Толку од независноста и објективноста на надворешниот свет...

Категориите како материја или свест се повторно посредувани од нашата перцепција, разум и јазик, и како такви имаат само прагматска вредност, ни помагаат да се соочиме со светот КАКО ШТО ние го доживуваме, но не можат да полагаат право на некаква апсолутно важење...

 

[Khabs Staadnau]

Каква е таа објективна реалност ако секогаш се дефинира во однос на перцепирачкиот субјект, и каква е објективноста односно независноста на таа реалност, ако за секој вид е поинаква?

Има еден легендарен текст на Томас Најгел, кој се вика Како е да се биде лилљак? Текстот е напишан за да се покаже независното постоење на свесното доживување, но може да послужи и за тоа да се покаже релативноста на на "надворешниот свет".
Вака, замисли една соба во која има една маса. Во собата има човек и лилјак. Човекот, горе долу ја перцепира собата како секој нормален човек. Значи гледа и допира се она што и јас и ти би виделе и допреле. И уверен е дека собата и масaта во неа имаат независно постоење од него.
Лилјаците од друга страна се многу специфични створења. Го перцепираат надворешниот свет со помош на некоја врста на сонар, кој испушта звуци во околината, и преку анализата на повратниот сигнал односно одбивањето на тој звук лилјаците ги детектираат предметите.

Дали можеш да замислиш како изгледа доживувањето на еден лилјак? Дали мислиш дека и тој, како и човекот таму, гледа соба со маса во неа? Јас би рекол дека неговото доживување е потполно различно од она на човекот. Која е тука објективната реалност? Собата и масата која ја гледа човекот, или доживувањето на лилјакот? Зошто свесното искуство на човекот би имало предност во однос на вистинитоста, и би било супериорно спрема доживувањето на лилјакот?

Од овој аспект погледнато, таму нема ниту соба, ниту маса, ниту пак она што е доживувањето на лилјакот. Се што можеме да кажеме е дека таму има нешто, односно дека нешто постои. Се преку тоа е како мали Џокица замишља универзум. Толку од независноста и објективноста на надворешниот свет...

Категориите како материја или свест се повторно посредувани од нашата перцепција, разум и јазик, и како такви имаат само прагматска вредност, ни помагаат да се соошчиме со светот КАКО ШТО ние го доживуваме, но не можат да полагаат право на некаква апсолутно важење...

Реалноста не мора да ја дефинира одреден субјект за истата да е во материјално постоење.
Јас ти велам дека објективната реалност и реалноста на секое живо битие не е иста, туку и дека реалноста на оние кои перцепираат е субјективна.

Не само што се разликува перцепцијата на човекот и лилјакот туку таа се разликува од човек до човек.
Фактот дека човекот доживува маса а лилјакот доживува објект кој му го попречува летот е само емпириски доказ за постоење на материјалното тело, но не е потребен за фактичкото постоење на истиот.
Дали тогаш во одреден дел од историјата на универзумот, истиот постоел само поради постоењето на една единствена суперсвест? Звучи глупаво вака кога ќе го поставам, но таа е релацијата.
Досега емпириски е потврдено дека се што не опкружува е создадено од енергија која вибрира, кога ќе се сведеме на субатомско ниво, мислите се само енергија, осцилирачки бранови, нус појава на електрохемиски процеси во мозокот.

 

[Ставрогин]

Реалноста не мора да ја дефинира одреден субјект за истата да е во материјално постоење.
Јас ти велам дека објективната реалност и реалноста на секое живо битие не е иста, туку и дека реалноста на оние кои перцепираат е субјективна.

Не само што се разликува перцепцијата на човекот и лилјакот туку таа се разликува од човек до човек.
Фактот дека човекот доживува маса а лилјакот доживува објект кој му го попречува летот е само емпириски доказ за постоење на материјалното тело, но не е потребен за фактичкото постоење на истиот.
Дали тогаш во одреден дел од историјата на универзумот, истиот постоел само поради постоењето на една единствена суперсвест? Звучи глупаво вака кога ќе го поставам, но таа е релацијата.
Досега емпириски е потврдено дека се што не опкружува е создадено од енергија која вибрира, кога ќе се сведеме на субатомско ниво, мислите се само енергија, осцилирачки бранови, нус појава на електрохемиски процеси во мозокот.

You are missing the point.

Емпириското потврдување подразбира користење на перцепции, поими, зборови. Тие се секогаш релативни во однос на врстата која ги користи, во случајот човечкиот род. Како такви, немаат никакво право да претендираат на апсолутна важност. Инаку, и самата наука се откажа од претензиите за откривање на стварта по себе, и сега се задоволува со чиста прагматичност.

Не можем ниту еден чекор да направиме подалеку од базичното тврдење, нешто постои...

 

[Bodhidharma]

Before you read any further, stop and close your eyes for a moment. Now consider the following question: for the moment your eyes were closed, did the world still exist even though you weren't conscious of it? How do you know? If this sounds like the kind of unanswerable brain teaser your Philosophy 101 professor used to employ to stretch your philosophical imagination, you might be surprised to discover that there are actually physicists at reputable universities who believe they have answered this question—and their answer, believe it or not, is no.
Now consider something even more intriguing. Imagine for a moment the entire history of the universe. According to all the data scientists have been able to gather, it exploded into existence some fifteen billion years ago, setting the stage for a cosmic dance of energy and light that continues to this day. Now imagine the history of planet Earth. An amorphous cloud of dust emerging out of that primordial fireball, it slowly coalesced into a solid orb, found its way into gravitational orbit around the sun, and through a complex interaction of light and gases over billions of years, generated an atmosphere and a biosphere capable of not only giving birth to, but sustaining and proliferating, life.
Now imagine that none of the above ever happened. Consider instead the possibility that the entire story only existed as an abstract potential—a cosmic dream among countless other cosmic dreams—until, in that dream, life somehow evolved to the point that a conscious, sentient being came into existence. At that moment, solely because of the conscious observation of that individual, the entire universe, including all of the history leading up to that point, suddenly came into being. Until that moment, nothing had actually ever happened. In that moment, fifteen billion years happened. If this sounds like nothing more than a complicated backdrop for a science fiction story or a secular version of one of the world's great creation myths, hold on to your hat.
Чисто како тема за размислување.
--- надополнето: Nov 17, 2011 5:54 PM ---
Да продолжиме со Amit Goswami

The current world view has it that every thing is made of matter, and every thing can be reduced to the elementary particles of matter, the basic constituents—building blocks—of matter. And cause arises from the interactions of these basic building blocks or elementary particles; elementary particles make atoms, atoms make molecules, molecules make cells, and cells make brain. But all the way, the ultimate cause is always the interactions between the elementary particles. This is the belief—all cause moves from the elementary particles. This is what we call "upward causation." So in this view, what human beings—you and I—think of as our free will does not really exist. It is only an epiphenomenon or secondary phenomenon, secondary to the causal power of matter. And any causal power that we seem to be able to exert on matter is just an illusion. This is the current paradigm.

Now, the opposite view is that everything starts with consciousness. That is, consciousness is the ground of all being. In this view, consciousness imposes "downward causation." In other words, our free will is real. When we act in the world we really are acting with causal power. This view does not deny that matter also has causal potency—it does not deny that there is causal power from elementary particles upward, so there is upward causation—but in addition it insists that there is also downward causation. It shows up in our creativity and acts of free will, or when we make moral decisions. In those occasions we are actually witnessing downward causation by consciousness.
Не сум сигурен за спрежниот ефект, ама со другото се
слагам целосно.

 

[Khabs Staadnau]

You are missing the point.

Емпириското потврдување подразбира користење на перцепции, поими, зборови. Тие се секогаш релативни во однос на врстата која ги користи, во случајот човечкиот род. Како такви, немаат никакво право да претендираат на апсолутна важност. Инаку, и самата наука се откажа од претензиите за откривање на стварта по себе, и сега се задоволува со чиста прагматичност.

Не можем ниту еден чекор да направиме подалеку од базичното тврдење, нешто постои...

Јас сакам да ти укажам на тоа дека дури и без емпириски докази, кога дрвото паѓа во шумата, испушта звук. Факт е дека не постои изолиран систем, дрвото како систем секогаш ќе биде во интеракција со некој друг систем, но не зависи од таа интеракција туку од стабилноста на неговата молекуларна градба.
Оваа изјава може да се прифати како филозофска аксиома, но не и како природонаучна.

 

[Savle]

Каква е таа објективна реалност ако секогаш се дефинира во однос на перцепирачкиот субјект, и каква е објективноста односно независноста на таа реалност, ако за секој вид е поинаква?

Има еден легендарен текст на Томас Најгел, кој се вика Како е да се биде лилјак? Текстот е напишан за да се покаже независното постоење на свесното доживување, но може да послужи и за тоа да се покаже релативноста на на "надворешниот свет".
Вака, замисли една соба во која има една маса. Во собата има човек и лилјак. Човекот, горе долу ја перцепира собата како секој нормален човек. Значи гледа и допира се она што и јас и ти би виделе и допреле. И уверен е дека собата и масaта во неа имаат независно постоење од него.
Лилјаците од друга страна се многу специфични створења. Го перцепираат надворешниот свет со помош на некоја врста на сонар, кој испушта звуци во околината, и преку анализата на повратниот сигнал односно одбивањето на тој звук лилјаците ги детектираат предметите.

Дали можеш да замислиш како изгледа доживувањето на еден лилјак? Дали мислиш дека и тој, како и човекот таму, гледа соба со маса во неа? Јас би рекол дека неговото доживување е потполно различно од она на човекот. Која е тука објективната реалност? Собата и масата која ја гледа човекот, или доживувањето на лилјакот? Зошто свесното искуство на човекот би имало предност во однос на вистинитоста, и би било супериорно спрема доживувањето на лилјакот?

Од овој аспект погледнато, таму нема ниту соба, ниту маса, ниту пак она што е доживувањето на лилјакот. Се што можеме да кажеме е дека таму има нешто, односно дека нешто постои. Се преку тоа е како мали Џокица замишља универзум. Толку од независноста и објективноста на надворешниот свет...

Категориите како материја или свест се повторно посредувани од нашата перцепција, разум и јазик, и како такви имаат само прагматска вредност, ни помагаат да се соочиме со светот КАКО ШТО ние го доживуваме, но не можат да полагаат право на некаква апсолутно важење...

Ако извршиш бихејвјористички експеримент и ги ставиш засебно човекот и љиљакот во собата што ја опиша, и ги посматраш доволно долго време, ќе дојдеш до многу случни заклучоци: и човекот и лиљакот ќе се движат низ собата избегнувајќи да се удрат во масата или ѕидовите, човекот ќе ја користи масата да се потпре, јаде, или било што и да е во согласност со неговата анатомија. И љиљакот ќе ја користи масата за нешта кои одговараат на неговата анатомија, и нормално на формата на масата (ќе слета на неа. ќе се крие под неа, ќе ја користи како писта).
Ако одиш уште подалеку и им ги отвориш мозоците на двата вида, и појдеш до дел на мозокот наречен хипокампус, ќе дојдеш до тн. грид клетки и плејс клетки. Првите прават координатен систем кој го емулира просторот на ист начин и кај човекот и кај љиљакот, а вторите идентификуваат карактеристично место, на пример ќошот од масата. Ако го уништиш функционално истиот неврон кај човекот и кај љиакот, ќе добиеш подеднаква дисфункционалност, спротивно на еднаквата функционалност што ја гледаш на почетокот на експериментот.
Затоа, многу, многу, многу е веројатно дека таму надвор постои објективна реалност која во извесен степен ни е достапна за спознание преку сетилата. Ако не го прифатиш ова, мора одма целата наука низ прозор да ја фрлаш.

 

[Ставрогин]

Ако извршиш бихејвјористички експеримент и ги ставиш засебно човекот и љиљакот во собата што ја опиша, и ги посматраш доволно долго време, ќе дојдеш до многу случни заклучоци: и човекот и лиљакот ќе се движат низ собата избегнувајќи да се удрат во масата или ѕидовите, човекот ќе ја користи масата да се потпре, јаде, или било што и да е во согласност со неговата анатомија. И љиљакот ќе ја користи масата за нешта кои одговараат на неговата анатомија, и нормално на формата на масата (ќе слета на неа. ќе се крие под неа, ќе ја користи како писта).
Ако одиш уште подалеку и им ги отвориш мозоците на двата вида, и појдеш до дел на мозокот наречен хипокампус, ќе дојдеш до тн. грид клетки и плејс клетки. Првите прават координатен систем кој го емулира просторот на ист начин и кај човекот и кај љиљакот, а вторите идентификуваат карактеристично место, на пример ќошот од масата. Ако го уништиш функционално истиот неврон кај човекот и кај љиакот, ќе добиеш подеднаква дисфункционалност, спротивно на еднаквата функционалност што ја гледаш на почетокот на експериментот.
Затоа, многу, многу, многу е веројатно дека таму надвор постои објективна реалност која во извесен степен ни е достапна за спознание преку сетилата. Ако не го прифатиш ова, мора одма целата наука низ прозор да ја фрлаш.

Јас веќе почнав да се чудам како не го коментираш овој мој пост.



Се разбира дека го знаеш вицот за бихејвиористите, но за тие што не го знаат. Значи лежат двајца бихејвиористи во кревет после секс, и машкото му вели на женското, беше одлично за тебе, како беше за мене?



Бихејвиоризмот е напуштено стојалиште, барем се надевам. Јас мислам дека и најортодоскните бихејвиористи кренаа раце од бихевјвиорзимот, и дека АПСОЛУТНО никој повеќе не верува дека немаме внатрешно доживување кое се разликува од нашето поведение, исто како што се разликува од нерво-физиолошкото дефинирање на истото. Реалноста не може да се дефинира само од нашето поведение спрема неа. Всушност, повторно и повторно се враќаме на основната поделба која ја направи Чалмерс, меѓу оние кои сметаат дека постои the hard problem of consciousness, и оние кои го тврдат спротивното.

За мене целата реалност е она што јас го доживувам, го искуствувам како такво, и скромно тврдам дека таа реалност истовремено е и мојот затвор од кој никогаш нема да излезам. Исто како што и лилјакот живее во својата реалност од која што никогаш нема да може да излезе, за да го види светот по себе. Само што лилјакот е во мала предност, не може да конципира поими како светот по себе и светот за нас, па да се мачи со нив.



Не е точно дека моето стојалиште ја отфрла науката само по себе, само го ограничува нејзиниот домет на прагматски дефиниран алат...

 

[Тапетарот Петар]

Чалмерс го проблематизира тврдењето дека свеста може потполно да се објасни преку невролошките процеси во мозокот и постулира нефизичка компонента на свеста. Дали невронaуките можат целосно да ја објаснат свеста? Дали постои научна верификација или експликација на некаква нефизичка димензија на свеста?

 

[Bodhidharma]

Чалмерс го проблематизира тврдењето дека свеста може потполно да се објасни преку невролошките процеси во мозокот и постулира нефизичка компонента на свеста. Дали невронaуките можат целосно да ја објаснат свеста? Дали постои научна верификација или експликација на некаква нефизичка димензија на свеста?

Имаат пробано некои луѓе
Инаку анатемисани се од страна на научната јавност.
Секое чепкање во догмите е самоубиствен чин.
Иако кај овој http://en.wikipedia.org/wiki/Roger_Penrose
тешко пали ама ете....
http://www.youtube.com/watch?v=LXFFbxoHp3s
Имаш и други материјали по нет, ова е некако
лесно за разбирање.

Инаку овој експеримент-http://www.youtube.com/watch?v=DfPeprQ7oGc покажа што е што.
На крајот на краиштата секој за себе треба сам да си
дознае за природата на реалноста, од свое искуство.
Постои и проста логика која кажува дека огледалото
неможе само да се рефлектира ама јбг.
Конечната вистина лежи во оваа реченица:
That who you can see, you are not; that which you can observe, you are not; that which you can become aware of, you are not.

 

[solivagus]

Мислам значи темава ме умре, аман доста со мислење, постоење, земете еден ден не мислите и пробајте да опстоите

 

[Bodhidharma]

Мислам значи темава ме умре, аман доста со мислење, постоење, земете еден ден не мислите и пробајте да опстоите

Мислењето не го исклучува постоењето.
Иако постоењето може да биде и без мислењето.
Инаку има два типа на постоење, тие се: постоење и постоење.
Едниот е несвесен за своето постоење....тоа е еквивалент
на тоа постоење како да си на гробишта.
Другото ПОСТОЕЊЕ...претпоставуваш какво е, нели?

 

[solivagus]

Мислењето не го исклучува постоењето.
Иако постоењето може да биде и без мислењето.
Инаку има два типа на постоење, тие се: постоење и постоење.
Едниот е несвесен за своето постоење....тоа е еквивалент
на тоа постоење како да си на гробишта.
Другото ПОСТОЕЊЕ...претпоставуваш какво е, нели?

here we go again

видете бе шо убаи теми има на кајгана, да се утепаш од мислење без постоење, де малку раскуцете се таму што сте запнале на оваа мислам значи ми се ојт у веце

 

[Bodhidharma]

here we go again

видете бе шо убаи теми има на кајгана, да се утепаш од мислење без постоење, де малку раскуцете се таму што сте запнале на оваа мислам значи ми се ојт у веце

Тешки ти се овие теми...знам
Ќе пораснеш кај и да е, до тогаш куцај на ЧДА.

 

[solivagus]

Тешки ти се овие теми...знам
Ќе пораснеш кај и да е, до тогаш куцај на ЧДА.

Муки