Драга кајгана.
Одамна ти немам пишано, иако имав намера да цмиздрам кога престанав да работам за трагикомичниот свет во кој живее, ама потоа имав селективна амнезија и се е сега подобро. Иако сеуште се соживувам со келнерки по кафичи...
Него, ми се врти во глава едно прашање вака во 2 30 саатот наутро, кога треба да учам социјална која е толку усрана што повеќе личи на методологија, а дечко ми ми кажува дека нема да може да се видиме утре (да, јас, Катерина блабла, го дезинтегрирав моето битие и конечно сум во семи- романтична семи-зошто_го_прави_сега_ова врска), а тоа е, зарем е толку тешко да живееме во свет каде сега ќе можев да купам кафе од Старбакс, сега и било кога и било какво и да посакам. Во свет каде што ќе учам суштински проблеми по социјална психологија, како на пример социјално толкување на сексуалната теоријата на Фројд, теории на Фром, Маркусе и сл. и во свет каде професорот ќе ја знае теоријата од Дерида за емоционално врзување.
И нели би било фино сите аутфити (на македонски би ми земало два пасуса да го опишам терминот аутфит) кога ќе ги видам на нет да ми се појавуваат во плакар и тоалет. Која е поентата да можеш да ги гледаш, а да не можеш да си дозволиш ниедна, тука мислам дека и капитализмот потфрлил.
Кога ќе размислам подобро, јас не можам да ги најдам ни книгите што сакам да ги прочитам, што веќе е сериозен проблем, а и кога би ги нашла би требала да ги читам доволно долго за да го заборавам почетокот кога ќе стигнам до крајот, затоа што толку време имам.
Е во мојов свет тоа не би се случувало, и мислам дека кога сите би се потрудиле да постои ова, наместо јас да запаѓам во шизофрении, би успеало. фала.
)
