Верба во Бог - страв, стравопочит, респект, спознание или нешто сосема друго?

[Donald Sikert]

Како што кажува и самиот наслов, што за вас претставува Вербата во Бог, или во некое суперинтилигентно, супермоќно битие, ентитет. Зошто кај многумина е толку силна таа верба?

Се работи ли за Страв од нашата маленкост во однос на универзумот кој не опкружува со сета своја неограниченост?

Респект кон можна егзистенција на непознато и моќно битие?

Стравопочит кон непознатите работи за нас?

Вистинско спознание на постоење на некој ентитет кој ги држи конците во свои раце? Има ли вакви луѓе воопшто?.

Или сосема нешто друго ја држи таа верба во Бог толку силна на планетава.

Очигледно е дека непознавањето на многу работи и ограниченоста на нашиот ум си игра огромна улога во сето тоа. Но сепак има нешто повеќе? Што е тоа?

Отсекогаш ме "фасцинирал" моментот кога со "леснотија" се прифаќаат еден куп работи со речениците :
"Бог така сакал"
"Ќе даде Бог подобро"
"Само со Господ напред"

Толку наизглед едноставни зборови но многу моќни, за многумина. Со нив во мислите се војувало и се војува, со нив во мислите се прифаќаат многу тешки и многу среќни моменти во текот на животот.

Зошто е тоа така?

 

[Sheldon Cooper]

Затоа што Творецот не сака да се прикаже и не остава да филозофираме за Него, изгледа му годи што некои го величаат а некои го срамнуваат со земја, тоа му е ко некој вид занимација.

 

[Sagan]

Страв, заради сознанието дека сме беспомошни, кратковечни и минливи суштества во оваа вселена.
Сепак, верувањето во бог, не го решава проблемот. Ниту неговото негирање. За овие две крајности, се потребни знаење и докази, кои ние, луѓето, ги немаме. Затоа, за мене, секој човек е агностик, независно како тој самиот се осеќа.

Не ја исклучувам можноста, во иднина, да се потврди постоењето на некоја сила, која не мора да биде антропоморфна, и која суштествува во космосот. Ниту можноста, истата да се негира. Засега, можеме само да претпоставуваме, да се делиме и да го величиме на разлини и чудни начини, или да го негираме. Фајде од тоа... аш.

 

[DBack]

Природно за човекот кој излегува од адолесценција (cca. 26-7 години) е да го префрли локусот на контрола од надвор од себе (татко, старател, бог) кон внатре - кон себе. Овој процес се вика израснување.

Кога личноста ќе ја префрли одговорноста на себе, таа личност велиме дека е возрасна - одговара за своите постапки и целта на цвоето постоење ја бара во себе.

Луѓето кои иако имаат доволно години за да бидат сметани за возрасни, но сеуште својот локус на контрола го имаат некаде надвор (грујо, бранко, илуминати, масони, јахве, алах) едноставно не се возрасни луѓе. Огромен дел од човештвото умира како големо недораснато дете.

Верувањето во натприродна сила со план кој ќе направи ова или она, сеедно, кажува за верникот дека не е подготвен одговорноста и контролата да ја префрли на самиот себе. Така, секогаш има дежурен кривец, дежурен татко, дежурен деспот, негувачки родител...

Многу е поедноставно да бидеш дете. Не мора да се соочиш со одговорноста која ја носиш со самото тоа што воопшто постоиш. Па ај - ќе верувам во дедо боже, пошто полесно е така. Он знае, он има план, он е најпаметен, он е најсилен, он ќе ме пази... жими куров!

Вие што досега не сте, прочитајте нешто за локус на контрола. Потоа и религиите и теориите на заговор ќе ви станат многу посфатливи.

 

[Ipsissimus]

Како што кажува и самиот наслов, што за вас претставува Вербата во Бог, или во некое суперинтилигентно, супермоќно битие, ентитет. Зошто кај многумина е толку силна таа верба?

Се работи ли за Страв од нашата маленкост во однос на универзумот кој не опкружува со сета своја неограниченост?

Респект кон можна егзистенција на непознато и моќно битие?

Стравопочит кон непознатите работи за нас?

Вистинско спознание на постоење на некој ентитет кој ги држи конците во свои раце? Има ли вакви луѓе воопшто?.

Или сосема нешто друго ја држи таа верба во Бог толку силна на планетава.

Очигледно е дека непознавањето на многу работи и ограниченоста на нашиот ум си игра огромна улога во сето тоа. Но сепак има нешто повеќе? Што е тоа?

Отсекогаш ме "фасцинирал" моментот кога со "леснотија" се прифаќаат еден куп работи со речениците :
"Бог така сакал"
"Ќе даде Бог подобро"
"Само со Господ напред"

Толку наизглед едноставни зборови но многу моќни, за многумина. Со нив во мислите се војувало и се војува, со нив во мислите се прифаќаат многу тешки и многу среќни моменти во текот на животот.

Зошто е тоа така?

Затоа што религиите се рефлексија на човечкиот карактер. Тоа што мнозинството тежнее кон трите монотеистички религии, ја дава сликата на просечниот човечки менталитет - менталитетот на стадото.
Од тоа што го гледам околу мене, вредностите се сведуваат на тоа што мислат сите, што ќе речат останатите, во што веруваат другите......итн. Да се биде уникатен, поинаков....да се издвојуваш е грев!
Религиите се базираат на заплашување и наметнување на грижа на совест, по што следи пласирање на екстра решение, кое по дифолт е вистинско и единствено.
Принципот на морковче и стапче. Дај им ветување за нешто по кое се би дале, и потоа заплаши ги до смрт ако не прават како што си им кажал. И ќе бидат твој слуги и робови.

Има ли поголем апсурд од тоа да заповедаш некому да те сака и почитува? Има ли поголемо лицемерие да велиш дека си љубов, а да создадеш место на кое ќе ги мачиш цела вечност оние кој не те сакаат?!
Има ли поголема глупост да тврдиш дека си совршен, а да го казнуваш и уништуваш тоа кое самиот си го создал?

Кога јас би бил богот опишан од трите монотеистички религии, и да постоев, ќе се сокриев во некое ќоше и ќе викав: "измислен сум.......не постојаааам!!!!".

 

[DBack]

Има ли поголем апсурд од тоа да заповедаш некому да те сака и почитува? Има ли поголемо лицемерие да велиш дека си љубов, а да создадеш место на кое ќе ги мачиш цела вечност оние кој не те сакаат?!
Има ли поголема глупост да тврдиш дека си совршен, а да го казнуваш и уништуваш тоа кое самиот си го создал?

Кога јас би бил богот опишан од трите монотеистички религии, и да постоев, ќе се сокриев во некое ќоше и ќе викав: "измислен сум.......не постојаааам!!!!".

 

[alf]

Затоа што религиите се рефлексија на човечкиот карактер. Тоа што мнозинството тежнее кон трите монотеистички религии, ја дава сликата на просечниот човечки менталитет - менталитетот на стадото.
Од тоа што го гледам околу мене, вредностите се сведуваат на тоа што мислат сите, што ќе речат останатите, во што веруваат другите......итн. Да се биде уникатен, поинаков....да се издвојуваш е грев!
Религиите се базираат на заплашување и наметнување на грижа на совест, по што следи пласирање на екстра решение, кое по дифолт е вистинско и единствено.
Принципот на морковче и стапче. Дај им ветување за нешто по кое се би дале, и потоа заплаши ги до смрт ако не прават како што си им кажал. И ќе бидат твој слуги и робови.

Има ли поголем апсурд од тоа да заповедаш некому да те сака и почитува? Има ли поголемо лицемерие да велиш дека си љубов, а да создадеш место на кое ќе ги мачиш цела вечност оние кој не те сакаат?!
Има ли поголема глупост да тврдиш дека си совршен, а да го казнуваш и уништуваш тоа кое самиот си го создал?

Кога јас би бил богот опишан од трите монотеистички религии, и да постоев, ќе се сокриев во некое ќоше и ќе викав: "измислен сум.......не постојаааам!!!!".

Секој има место под небото и за оној што верува и за оној што не верува.
Како што има место морето да ги бранува неговите бранови има место и за шумата и неговите дрва.
Ако тие завојуваат кој ќе победи или подобро кого ќе оправдаш,а кого ќе обвиниш?
Залудна е помислата што си ја напишал.
Ако си се одвоил од менталитет на стадото,може да си или пастир или куче.
Во секој случај ти си знаеш што си.
Подобро нешто живо отколку мртво,нели.

 

[Donald Sikert]

Природно за човекот кој излегува од адолесценција (cca. 26-7 години) е да го префрли локусот на контрола од надвор од себе (татко, старател, бог) кон внатре - кон себе. Овој процес се вика израснување.

Кога личноста ќе ја префрли одговорноста на себе, таа личност велиме дека е возрасна - одговара за своите постапки и целта на цвоето постоење ја бара во себе.

Луѓето кои иако имаат доволно години за да бидат сметани за возрасни, но сеуште својот локус на контрола го имаат некаде надвор (грујо, бранко, илуминати, масони, јахве, алах) едноставно не се возрасни луѓе. Огромен дел од човештвото умира како големо недораснато дете.

Верувањето во натприродна сила со план кој ќе направи ова или она, сеедно, кажува за верникот дека не е подготвен одговорноста и контролата да ја префрли на самиот себе. Така, секогаш има дежурен кривец, дежурен татко, дежурен деспот, негувачки родител...

Многу е поедноставно да бидеш дете. Не мора да се соочиш со одговорноста која ја носиш со самото тоа што воопшто постоиш. Па ај - ќе верувам во дедо боже, пошто полесно е така. Он знае, он има план, он е најпаметен, он е најсилен, он ќе ме пази... жими куров!

Вие што досега не сте, прочитајте нешто за локус на контрола. Потоа и религиите и теориите на заговор ќе ви станат многу посфатливи.

Bi se zadrzal najveke na crveniot bold, bidejki smetam deka tuka lezi poenatata.

Mozno li e da se promeni situacijata, i golemiot broj na edinki koi se vozrasni fizicki, a seuste lokusot na kontrola go imaat ili baraat nadvor, da uspeat da go prefrlat vrz sebe (barem nekoi od niv i so toa postepeneo da se namaluva brojot)?

Dali obrazovanieto i sistemot treba da ja odigraat klucnata uloga?
Spored mene da, bidejki masata lugje nalikuva na stado, i se odnesuva stihijno vo pogled na nekoja rabota koja go zasega celoto stado. Psihologijata na tolpata ako se prenasoci vo pozitiven pravec moze da dade soodvetni rezultati.

 

[Ставрогин]

Вие што досега не сте, прочитајте нешто за локус на контрола. Потоа и религиите и теориите на заговор ќе ви станат многу посфатливи.

Се сложувам со скоро се што напиша. Животот е процес на одвојување од мноштвото. Да се биде единка значи да на темелот на сопствената евиденција носиш решенија во сопствениот живот. Кај повеќето луѓе овој процес застанува во некој среден стадиум, сакаат да бидат индивидуи, но и не сакаат да се издвојат од сигурноста на безименото мноштво...

Не би се сложил дека религиите и теориите на заговор спаѓаат во иста група, затоа што некои теории на заговор се базирани на факти испитувани од вистинскии индивидуи, но ако почнеме да дискутираме за ова, ќе потоне темата како Титаник...

 

[Donald Sikert]

Затоа што религиите се рефлексија на човечкиот карактер. Тоа што мнозинството тежнее кон трите монотеистички религии, ја дава сликата на просечниот човечки менталитет - менталитетот на стадото.
Од тоа што го гледам околу мене, вредностите се сведуваат на тоа што мислат сите, што ќе речат останатите, во што веруваат другите......итн. Да се биде уникатен, поинаков....да се издвојуваш е грев!
Религиите се базираат на заплашување и наметнување на грижа на совест, по што следи пласирање на екстра решение, кое по дифолт е вистинско и единствено.
Принципот на морковче и стапче. Дај им ветување за нешто по кое се би дале, и потоа заплаши ги до смрт ако не прават како што си им кажал. И ќе бидат твој слуги и робови.

Има ли поголем апсурд од тоа да заповедаш некому да те сака и почитува? Има ли поголемо лицемерие да велиш дека си љубов, а да создадеш место на кое ќе ги мачиш цела вечност оние кој не те сакаат?!
Има ли поголема глупост да тврдиш дека си совршен, а да го казнуваш и уништуваш тоа кое самиот си го создал?

Кога јас би бил богот опишан од трите монотеистички религии, и да постоев, ќе се сокриев во некое ќоше и ќе викав: "измислен сум.......не постојаааам!!!!".

Kako da se izleze od taa matrica na vrednosti?
Ako se izdvois od tolpata vednas kje bides zabelezan kako sto velis i kje bides etiketiran kako razlicen, kje ti bide nametnat grev. Ako tolpata resi da go unisti razlicniot, verojatno kje go unisti. Istorijata go pokazala toa.

Kako najbezbolno da se napusti taa matrica na vrednosti?
--- надополнето: Oct 5, 2011 6:10 PM ---

Се сложувам со скоро се што напиша. Животот е процес на одвојување од мноштвото. Да се биде единка значи да на темелот на сопствената евиденција носиш решенија во сопствениот живот. Кај повеќето луѓе овој процес застанува во некој среден стадиум, сакаат да бидат индивидуи, но и не сакаат да се издвојат од сигурноста на безименото мноштво...

Не би се сложил дека религиите и теориите на заговор спаѓаат во иста група, затоа што некои теории на заговор се базирани на факти испитувани од вистинскии индивидуи, но ако почнеме да дискутираме за ова, ќе потоне темата како Титаник...

Sto mislis sto e pricinata za takvoto odnesuvanje kaj mnostvoto?
Ili zasto bi smetale deka mnostvoto nosi sigurnost?

 

[Ставрогин]

Kako da se izleze od taa matrica na vrednosti?
Ako se izdvois od tolpata vednas kje bides zabelezan kako sto velis i kje bides etiketiran kako razlicen, kje ti bide nametnat grev. Ako tolpata resi da go unisti razlicniot, verojatno kje go unisti. Istorijata go pokazala toa.

Kako najbezbolno da se napusti taa matrica na vrednosti?
--- надополнето: Oct 5, 2011 6:10 PM ---

Sto mislis sto e pricinata za takvoto odnesuvanje kaj mnostvoto?
Ili zasto bi smetale deka mnostvoto nosi sigurnost?

Спрема Хајдегер, за кој јас мислам дека дал најдобра анализа за тоа како функционира човечката "душа" сфатена како шема на свесност, најбазичната човечка оособина е грижата. Грижа сфатена на најопшт можен начин, која понатаму се манифестира како грижа за ова или она. Мноштвото дава олеснување од таа грижа, чуство на припадност кое го олеснува товарот. Да се биде индивидуа, значи да се согледа неважноста на сечиј живот, неизбежниот заборав кој секого го чека. Тешко е да се живее со тоа спознание. Луѓето ќе купат било каква приказна, само да не се соочуваат со елементарната вистина, и само за да не размислуваат за Хејдегеријанското прашање, зошто нешто, а не ништо?

 

[Toecutter]

Природно за човекот кој излегува од адолесценција (cca. 26-7 години) е да го префрли локусот на контрола од надвор од себе (татко, старател, бог) кон внатре - кон себе. Овој процес се вика израснување.

Кога личноста ќе ја префрли одговорноста на себе, таа личност велиме дека е возрасна - одговара за своите постапки и целта на цвоето постоење ја бара во себе.

Луѓето кои иако имаат доволно години за да бидат сметани за возрасни, но сеуште својот локус на контрола го имаат некаде надвор (грујо, бранко, илуминати, масони, јахве, алах) едноставно не се возрасни луѓе. Огромен дел од човештвото умира како големо недораснато дете.

Верувањето во натприродна сила со план кој ќе направи ова или она, сеедно, кажува за верникот дека не е подготвен одговорноста и контролата да ја префрли на самиот себе. Така, секогаш има дежурен кривец, дежурен татко, дежурен деспот, негувачки родител...

Многу е поедноставно да бидеш дете. Не мора да се соочиш со одговорноста која ја носиш со самото тоа што воопшто постоиш. Па ај - ќе верувам во дедо боже, пошто полесно е така. Он знае, он има план, он е најпаметен, он е најсилен, он ќе ме пази... жими куров!

Вие што досега не сте, прочитајте нешто за локус на контрола. Потоа и религиите и теориите на заговор ќе ви станат многу посфатливи.

Се согласувам генерално, но морам да ти соопштам, по којзнае кој пат, дека заговорот има јасно правно и лексичко значење а изразот “теорија на завера“ е само несмасна кованица која медиумите ја користат за да се спречи било какво критичко мислење.
Ако ти перцепираш некој за возрасен бидејќи верува во се она што му се сервира...ќе треба да редефинираш троа поимот “возрасен“.

Инаку се враќаме на синдромот на погрешна алокација на одговорност каде ништо не мора да се суди, нема прав и крив, која можеме да ја тераме се до биг бенгот, но во оваа наша реалност, работите не функционираат така.
Следејќи го тоа, доаѓаме до секуларен “католички“ синдром каде жртвата на убиство е крива бидејќи не ја презела одговорноста за самата себе, па умрела, а убиецот не е крив...
--- надополнето: Oct 5, 2011 6:32 PM ---

Спрема Хајдегер, за кој јас мислам дека дал најдобра анализа за тоа како функционира човечката "душа" сфатена како шема на свесност, најбазичната човечка оособина е грижата. Грижа сфатена на најопшт можен начин, која понатаму се манифестира како грижа за ова или она. Мноштвото дава олеснување од таа грижа, чуство на припадност кое го олеснува товарот. Да се биде индивидуа, значи да се согледа неважноста на сечиј живот, неизбежниот заборав кој секого го чека. Тешко е да се живее со тоа спознание. Луѓето ќе купат било каква приказна, само да не се соочуваат со елементарната вистина, и само за да не размислуваат за Хејдегеријанското прашање, зошто нешто, а не ништо?

Индивидуалното “нешто“ не ја губи вредноста, напротив, градењето на тоа “нешто“ е тешко и бара напор, наспроти готовите модели на верување кои добиваат на “вредност“ со нивната масовност и соодветното чувство за припадност. И припадност кон нешто кое е автентично и се поклопува со индивидуалниот карактер на поединецот е сосема природна работа. Припадност кон друштво од неколку души кои се собираат еднаш неделно на партија шах на пример е поавтентично од сите религиски и нацијонални “припадности“.
Проблемот е во фикциите и митовите, религии и нации...и во инертноста,мрзата и опортунизмот...

Cui bono...

 

[DBack]

Se izvinuvam za kidnapiranjeto na terminot 'teorija na zagovor'. Beshe toa bosh generalizacija.

Za mene, neprecizno, ali jebi ga, 'teorii na zagovor' se Masoni, 2012 I nubiru I anunaki, shuplja zemjla + mesec, crop kruzhje, 'nema globalno zatopluvane' ili poslednovo so 'ne postoi SIDA.

Skepticizam e edno, a ill-reason drugo.

Za religiite ako zborime, spored mene, to je jedna zheshcha terapija za infantilizacija na umot I lichnosta.

 

[Donald Sikert]

Индивидуалното “нешто“ не ја губи вредноста, напротив, градењето на тоа “нешто“ е тешко и бара напор, наспроти готовите модели на верување кои добиваат на “вредност“ со нивната масовност и соодветното чувство за припадност. И припадност кон нешто кое е автентично и се поклопува со индивидуалниот карактер на поединецот е сосема природна работа. Припадност кон друштво од неколку души кои се собираат еднаш неделно на партија шах на пример е поавтентично од сите религиски и нацијонални “припадности“.
Проблемот е во фикциите и митовите, религии и нации...и во инертноста,мрзата и опортунизмот...

Cui bono...

Toa mu doagja kako odenje po linija na pomal otpor. So prifakanje na gotoviot model na veruvanje ne vlozuvas nikakov trud, a verojatno i ne gubis nisto, a i mozes koga sakas da go napustis bez posledici.

Od druga strana pak vo tekot na gradenjeto na individualnoto "nesto" kje se sretne so niza neprijatnosti, neizvesen e krajot na toa gradenje vo pogled na uspehot i valorizacija od mnozinstvoto, a i tesko se napusta, a i uste potesko se priklonuva kon drugiot model takvata edinka.

Tuka povtorno igra uloga stravot od soznanieto za eventualen neuspeh, odnosno presmetaniot rizik potsvesno kje ja natera edinkata na sozdavanje pripadnost kon nesto koe nosi mnogu pomal rizik.

Dali toj "strav" se nadminuva so obrazovanie, so iskustvo, so druzenje so lugje koi go nadminale toj "strav", ili pak potrebno e generalna promena na mentalitetot na homosapiensot za da mozat da se otfrlat fikciite i mitovite ?
--- надополнето: Oct 5, 2011 7:04 PM ---

Se izvinuvam za kidnapiranjeto na terminot 'teorija na zagovor'. Beshe toa bosh generalizacija.

Za mene, neprecizno, ali jebi ga, 'teorii na zagovor' se Masoni, 2012 I nubiru I anunaki, shuplja zemjla + mesec, crop kruzhje, 'nema globalno zatopluvane' ili poslednovo so 'ne postoi SIDA.

Skepticizam e edno, a ill-reason drugo.

Za religiite ako zborime, spored mene, to je jedna zheshcha terapija za infantilizacija na umot I lichnosta.

Tragikata na nestata e vo ogromniot uspeh na taa terapija, gledano vo svetski ramki. Za zhal.

 

[alf]

Dali obrazovanieto i sistemot treba da ja odigraat klucnata uloga?
Spored mene da, bidejki masata lugje nalikuva na stado, i se odnesuva stihijno vo pogled na nekoja rabota koja go zasega celoto stado. Psihologijata na tolpata ako se prenasoci vo pozitiven pravec moze da dade soodvetni rezultati.

Најлесен начин за да се излезе од тој лавиринт е да се прикаже дедо мраз како антихрист