Да објаснам нешто, во однос на погорните постови. Сигурен сум дека и авторот на темата, а и многу други архитекти со малку свест и архитектонска естетика во нив, токму објектите како МТВ, Дом на Печат, Пошта и слични, кои за некој од вас изгледаат како мртво „сивило“, ќе ги земат како референтни објекти по кои би се мереле сите останати околу нив, и според кои би се вреднувал квалитетот на објектите. Еднаш, повторно во ваква тема, некој ги искритикува „социјалистичките“ згради на градски ѕид. Да се разбереме - политиката во „времето на комунизмот“ може да не ни се допаѓа и да ја мразиме од дното на душата, но архитектонскит концепт од тоа време, сметам дека е заслужен да го оградиме од такви непотребни критики полни со фрустрации.
Токму тие дела кои вие ги наведувате како „сивила“ се одраз на интернационалниот и про-западно ориентиран дух на (во тоа време) југословенските архитекти. Дури, едно време, таквиот универзален светски стил на Модерна, наречен Интернационала бил критикуван поради неговата наметливост за глобализација, и недостатокот од имплементиран традиционализам во објектите (кај нас мајсторски традиционализмот со Модерната успеал да го вплоти во едно парче архитектот на ГТЦ, Живко Поповски). Покрај горенаведените, како квалитетни дела од тоа време ќе ги наведам и Народна Банка и Архивот на РМ - кои исто така се изработени од натур бетон, поради тоа што така налагало времето - тогаш тоа бил современ материјал...единствениот доволно крут и издржлив за да опстои доколку повторно се случи земјотрес во Скопје - тоа била целта на тие објекти во тоа време.
Кога некој ќе рече сивило, пробајте да го сфатите малку поинаку: недостаток на хортикултура, неизградени урбани слики, недефинирани градски позиции и позиции кои се умртвени на неопределено време. Објектите споменати горе не се сивило - според такви објекти, според таа школа денес проектираат најголемите светски архитекти - земајќи ги поуките од старата школа, и правејќи синтеза од нив и новите пронајдоци, во однос на материјал, технологија на градба и сл.
Палата „Ристиќи“ е едно од ретките сочувани вредни парчиња неокласицистичка архитектура во Скопје, тука вклучувајќи го, на прва мисла, само уште Хотел Бристол. Иако еклектичен стил, доволен бил за културен развиток на нашево подрачје. Следствено, се сложувам дека е квалитетен објект, а и привлечен, со неговите пластични декорации на фасадата. Можеби само не заслужил да добие толкава почест од Скопска Пивара со билбордот над него, ама ајде, ќе замижиме и на тоа.
На крај, само накратко: постојат трендови во архитектурата. Секој нов е нешто привлечно, додека не стане доволно нападен за да и пречи на околината. Во тоа време бил трендот на натур-бетонот. Сега е тренд структуралната обработка на фасадата со стаклени панели. И тоа, природно, на крај ќе биде осудено на пропаст, поради еден друг аспект - дематеријализација на волуменот. Човек ќе се чувствува изгубен опкружувајќи се со такви објекти, па своевремено, во иднина ќе почне да ги критикува и нив. И тогаш ќе дојде друг тренд, уште посовремен и посовршен...и циклусот се повторува понатаму. Интенција на секоја метропола е да ги следи новите трендови, а да го почитува старото и квалитетното. Напротив, не треба да не загрижува сивилото на градот, туку неговата разнобојност на објекти кои не назадуваат кога е во прашање волуменска и колоритна обработка - кои повеќе личат на детски градинки, одколку на станбени објекти. Тие се директните учесници во формирањето на...„сивилото“ на градот.
