Прилепчанец почина од студ во опожарениот дом
- Креатор на темата bucio
- Време на започнување
- Член од
- 1 ноември 2008
- Мислења
- 7.396
- Поени од реакции
- 1.880
За истиот стануваз бор?
Знаеш ли колку граѓани сакаат државата куќа да им изгради?
H
HITCH
Гостин
Почина едномесечно бебе во Гостивар, најверојатно од студот
Бебе старо само еден месец е најдено мртво во имвпровизираното живеалиште во дивата ромска населба во близина на депонијата Сушички мост во Гостивар!
Сега што правиме?!
Бебе старо само еден месец е најдено мртво во имвпровизираното живеалиште во дивата ромска населба во близина на депонијата Сушички мост во Гостивар!
Сега што правиме?!
- Член од
- 1 ноември 2008
- Мислења
- 7.396
- Поени од реакции
- 1.880
Ромите се голем проблем, поготово ако се дел од „картон сити“
едит
глобален проблем, затоа и ЕУ ги бркаше, не сакаше си го има тој проблем.
bucio
Урбан индијанец.
- Член од
- 8 јули 2008
- Мислења
- 16.330
- Поени од реакции
- 7.799
Сапун да ги направиме бе така ќе го решиме проблемот:uvo:.
Место инвестиции добивме народни кујни, место социјална помош египетски обелиск сред Скопје кој што симболизира КУР, ете тоа имаме.
- Член од
- 14 ноември 2008
- Мислења
- 3.418
- Поени од реакции
- 856
Груевски е крив. Наместо да му дај пари на бездомниците тој дава пари за споменици !!!
аллександар
Вечно ненаспан
- Член од
- 5 мај 2006
- Мислења
- 7.381
- Поени од реакции
- 2.523
ТЕМАВА ДА СЕ ПРЕМЕСИ ВО Свет, случувања, македонска дијаспора зашо не е за во општи муабети !
он топик: гревота за човеков... зарем никој не превземал ништо во врска со неговиот изгорен дом? го оставиле сам на себе? жалосно.
он топик: гревота за човеков... зарем никој не превземал ништо во врска со неговиот изгорен дом? го оставиле сам на себе? жалосно.
- Член од
- 1 ноември 2008
- Мислења
- 7.396
- Поени од реакции
- 1.880
Се прајш наудрен?
Ромите ко само кај нас да живеат во вакви услови. И сам си свесен дека нив никој не може да ги контролира. Многу добро знаеш каде и како живеат и од кога и зошто.
Само сега ти се погоди за да можеш да се издуваш за Скопје 2014. Безразлика што е тема на муабет ти пак тоа ќе го спомнеш, така ти одговара.
--- надополнето ---
Бил сместен в дом, но избегал.
Да не требало да го врзат таму за кревет?
Ilumious
Патник, педер, поет, администратор, масон
Не се согласувам, мислам дека кај нас живеат во многу подобри услови отколку во цела Европа
- Член од
- 1 ноември 2008
- Мислења
- 7.396
- Поени од реакции
- 1.880
Не се согласувам, мислам дека кај нас живеат во многу подобри услови отколку во цела Европа
Се согласувам 102,3%
Блаугранец!
mes que un club!
Комшиите секако греат, без разлика дали ќе има уште еден член или не. Можат и 20 денара да одвојуваат за еден леб, ништо не е тоа за да спасиш човечки живот.
Ilumious
Патник, педер, поет, администратор, масон
Блаугранец!
mes que un club!
Кога ќе издржуваш фамилија веднаш ќе смениш мислење
Можеби ... но не велам јас цел живот да седи кај комшиите, еден период само зимава, па потоа нека се снаоѓа. Таман до тогаш ќе има собрано и некоја паричка од социјалната помош ..
B. Boop
Princ: Најозбилна...
- Член од
- 19 мај 2006
- Мислења
- 1.302
- Поени од реакции
- 263
Девојкава од текстот подолу има полно право, многу повеќе од две третини од оние кои дискутираат на темава, да ја плука, да ја обвинува, дури има право и да ја "истепа" државава, ама видете колку достоинствено го живее животот кој САМА си го овозможила.
Хендикепот не е пречка за живот со полни едра
Врзана е за количка, но 36-годишната Живка Мицова од испустеното село Лаки не очајува над судбината и сама ги врши сите работи
Иван Бојаџиски
ШТИП - Живка Мицова е мила, убава 36-годишна девојка со хендикеп, која живее во Лаки, село во виничка општина, кое последнава деценија стравотно се испустува. Оние што ја познаваат, а такви во Виничко се многу, ја нарекуваат девојката храброст. Иако на 16 години и' откажале двете нозе, таа не се предава пред искушенијата. Храбро го живее животот, отворено говори за проблемите на лицата со хендикеп, не очајува над судбината, вози автомобил, сама ги врши сите работи со помош на својата количка и по цел ден е зафатена со многубројни активности.
Живка стана синоним на отпорот против лошата судбина, која може да го снајде човек кога најмалку се надева. Нејзината борба за живот со полни едра се чита од нејзината ведрина, исполнетиот ден, убавата насмевка. И од настојувањето, таа, а не мајка и' Стојка, да го свари кафето за новинарот, кој ненајавено тропнал на вратата од нејзиниот скромен, но со многу вкус уреден дом во селото сместено во пазувите на планината Плачковица...
„Бев втора година текстилно во Виница кога нозете почнаа да ми откажуваат. Навлегував во тајните на текстилот, а имав желба да станам наставник по математика, која многу ми одеше и многу ја сакам. Но, судбината сакала да биде поинаку. Барав решение за мојот здравствен проблем по нашите болници, бев во бањи на рехабилитација, се лекував во Костозглобна во Охрид. Докторите ми рекоа дека се работи за воспаление на мускулите, ме уверуваа дека еден ден болеста сама ќе се повлече. Од тој наод поминаа години, а јас не сакав да седам и да чекам. Бргу ја надминав кризата и реков дека морам да живеам како и останатиот свет“, раскажува оваа девојка.
Во 2002 година италијанските војници од УНПРОФОР дознале за нејзината состојба и ја посетиле Живка носејќи и' подароци. „За 8 Март ме однесоа во еден ресторан каде што со жени од Виница го славевме празникот. Беше тоа убав настан што ќе го паметам. Тогаш се пронесоа информации дека тие ќе ме носеле во Италија на операција, што не беше точно. Вечно ќе им бидам благодарна на жените од виничкото пензионерско здружение ‘Златна доба‘, кои организираа акција и собраа пари за реновирање на куќата. И неколку фирми од Виница донираа материјал. Љубовта на тие луѓе ми обезбеди убав дом и пристап со количката до него. Немам зборови со кои би им ја искажала својата благодарност“, додава Живка Мицова. Таа укажува дека инвалидизираните лица наидуваат на многу пречки.
„Автошкола за луѓе со телесен инвалидитет има само во Скопје. Такви можности мора да се предвидат барем во пет други поголеми града. Нема сервиси што би ги приспособиле на возилата нашите можности за да управуваме со нив“, потенцира Живка. Проблем за неа, но и за малобројните што останале во селото е што на ТВ може да го следат само Првиот и Собранискиот канал на МТВ и тоа што нема Интернет.
„Сонувам за компјутер, Интернет. Сакам да комуницирам со пријателите, посебно со оние што го напуштија Лаки и заминаа во светот. Сакам да гледам многу повеќе ТВ-програми од сегашниве, зашто кога ќе се стемни, овде замира се'. Владата вети бесплатен Интернет во руралните подрачја, ама ние не сме добиле ништо“, нагласува Мицова.
Таа прима постојана парична помош по основа на инвалидитет и помош за нега на друго лице. Тврди дека тоа и' е доволно, не бара повеќе.
„Што се однесува до слободно време, го немам. Знам работно да го исполнам денот. Мајка ми преку ден оди во колибата, високо во планината, бидејќи таму има многу земјоделски работи. Во тоа време јас средувам дома, готвам, шијам и пишувам по нешто. Се плашам да не останам сама во селото каде што некогаш имавме 800 жители, а сега останаа едвај стотина. Во нашите села нема услови за живеење. Тоа е причина за бегството на младите од родното огниште. За тоа мора да се води сметка, бидејќи држава без добро село не ја бидува“, порачува Живка додека не' испраќа од терасата на својата куќа. А во селото Лаки старите куќи се уриваат сами од себе, а нови не се градат.
http://www.utrinski.com.mk/?ItemID=88ECA79060758646BB8590DBA8AAA2A8
За восхитување и пример!
Хендикепот не е пречка за живот со полни едра
Врзана е за количка, но 36-годишната Живка Мицова од испустеното село Лаки не очајува над судбината и сама ги врши сите работи
Иван Бојаџиски
ШТИП - Живка Мицова е мила, убава 36-годишна девојка со хендикеп, која живее во Лаки, село во виничка општина, кое последнава деценија стравотно се испустува. Оние што ја познаваат, а такви во Виничко се многу, ја нарекуваат девојката храброст. Иако на 16 години и' откажале двете нозе, таа не се предава пред искушенијата. Храбро го живее животот, отворено говори за проблемите на лицата со хендикеп, не очајува над судбината, вози автомобил, сама ги врши сите работи со помош на својата количка и по цел ден е зафатена со многубројни активности.
Живка стана синоним на отпорот против лошата судбина, која може да го снајде човек кога најмалку се надева. Нејзината борба за живот со полни едра се чита од нејзината ведрина, исполнетиот ден, убавата насмевка. И од настојувањето, таа, а не мајка и' Стојка, да го свари кафето за новинарот, кој ненајавено тропнал на вратата од нејзиниот скромен, но со многу вкус уреден дом во селото сместено во пазувите на планината Плачковица...
„Бев втора година текстилно во Виница кога нозете почнаа да ми откажуваат. Навлегував во тајните на текстилот, а имав желба да станам наставник по математика, која многу ми одеше и многу ја сакам. Но, судбината сакала да биде поинаку. Барав решение за мојот здравствен проблем по нашите болници, бев во бањи на рехабилитација, се лекував во Костозглобна во Охрид. Докторите ми рекоа дека се работи за воспаление на мускулите, ме уверуваа дека еден ден болеста сама ќе се повлече. Од тој наод поминаа години, а јас не сакав да седам и да чекам. Бргу ја надминав кризата и реков дека морам да живеам како и останатиот свет“, раскажува оваа девојка.
Во 2002 година италијанските војници од УНПРОФОР дознале за нејзината состојба и ја посетиле Живка носејќи и' подароци. „За 8 Март ме однесоа во еден ресторан каде што со жени од Виница го славевме празникот. Беше тоа убав настан што ќе го паметам. Тогаш се пронесоа информации дека тие ќе ме носеле во Италија на операција, што не беше точно. Вечно ќе им бидам благодарна на жените од виничкото пензионерско здружение ‘Златна доба‘, кои организираа акција и собраа пари за реновирање на куќата. И неколку фирми од Виница донираа материјал. Љубовта на тие луѓе ми обезбеди убав дом и пристап со количката до него. Немам зборови со кои би им ја искажала својата благодарност“, додава Живка Мицова. Таа укажува дека инвалидизираните лица наидуваат на многу пречки.
„Автошкола за луѓе со телесен инвалидитет има само во Скопје. Такви можности мора да се предвидат барем во пет други поголеми града. Нема сервиси што би ги приспособиле на возилата нашите можности за да управуваме со нив“, потенцира Живка. Проблем за неа, но и за малобројните што останале во селото е што на ТВ може да го следат само Првиот и Собранискиот канал на МТВ и тоа што нема Интернет.
„Сонувам за компјутер, Интернет. Сакам да комуницирам со пријателите, посебно со оние што го напуштија Лаки и заминаа во светот. Сакам да гледам многу повеќе ТВ-програми од сегашниве, зашто кога ќе се стемни, овде замира се'. Владата вети бесплатен Интернет во руралните подрачја, ама ние не сме добиле ништо“, нагласува Мицова.
Таа прима постојана парична помош по основа на инвалидитет и помош за нега на друго лице. Тврди дека тоа и' е доволно, не бара повеќе.
„Што се однесува до слободно време, го немам. Знам работно да го исполнам денот. Мајка ми преку ден оди во колибата, високо во планината, бидејќи таму има многу земјоделски работи. Во тоа време јас средувам дома, готвам, шијам и пишувам по нешто. Се плашам да не останам сама во селото каде што некогаш имавме 800 жители, а сега останаа едвај стотина. Во нашите села нема услови за живеење. Тоа е причина за бегството на младите од родното огниште. За тоа мора да се води сметка, бидејќи држава без добро село не ја бидува“, порачува Живка додека не' испраќа од терасата на својата куќа. А во селото Лаки старите куќи се уриваат сами од себе, а нови не се градат.
http://www.utrinski.com.mk/?ItemID=88ECA79060758646BB8590DBA8AAA2A8
За восхитување и пример!