VoniVaraS
Искусен :)
- Член од
- 20 април 2009
- Мислења
- 543
- Поени од реакции
- 328
Прочитајте го воведниот пост и постот на ада од прва страна, откако ги избриша постовите што ја насочија темата во погрешен правец.
Де јуре човекот е: животно, цицач, да речеме интелигентен примат односно хомосапиенс.
Де факто: човекот е ѕвер кој прави се буквално СЕ во спротивност со правилата на природата и со своите постапки (ако не се освести) ќе доведе до уништување на животот на земјата.
Бидејќи верувам дека животот (природата) секогаш наоѓа начин да опстане попрво ќе се уништи човекот како вид, па преку нов циклус природата повторно ќе се обнови, и се така во круг пред да згасне целосно животот на планетава со згаснувањето (по многу милиони години) на нашето сонце.
Тоа дека сме способни да се самоуништиме го докажуваме секојдневно, дилемата ми е дали ние како вид сме способни да “еволуираме“ во нешто повеќе од ова што сме денес (ѕверови). Во на пр. така да речам „битија на љубовта“. Бидејќи (мислам дека и во предходниот пост напишав) според мене љубовта е тоа што не дефинира (двои) од останатите “обичните“ животни.
Неколку нелогичности во однесувањето и размислувањето кај луѓето.
Прво за да си ги задоволиме мегаломанските апетити ја уништуваме и обезличуваме природата со градење на секакви неприродни градби (од бетон, стакло, ватевер) со кои што демек си го подобруваме и прилагодуваме просторот за живеење да ни биде поудобен и покомфорен. А од друга страна па имаме нагон да и се вратиме на природата и многу сме поопуштени и ни причинува огромно задоволство кога се шетаме во “недопрена“ природа. Сами ја градиме бетонската “џунгла“ наречена град а после бараме мир и спокојство во викендичка на село,плананина, покрај езеро и слично.
Целосно сме свесни нели за “еволуцијата“ и неопходноста, поради баланс во природата, од сите видови на жив свет кој што се развил, а сепак со нашата непромисленост и себичност спремни сме и во миг (односно мал временски период) да тотално збришеме (истребиме) од лицето на земјата и цели видови на животни. Според теоријата на еволуцијата нели ако се вратиме во минатото (милиони години) и ако убиеме макар и едно според нас небитно животно немора и животно да речеме инсект (пр. пеперутка ) ние ќе ја смениме еволуцијата и кујзнае како ќе се одвивал понатака процесот и кои се животни ќе успееле да опстанат и да се развијат.
А што се прави денес или во скоро минато.
Колку само видови на животни поради човекот се целосно или на раб од истребување. Најкаректеристични примери за уништување на животот од страна човекот во последните 150-200 години се уништувањата во северна и јужна Америка како и во Австралија. Можеме само да претпоставиме какви се последици предизвикала оваа наша, од огромни размери деструктивност, врз иднината на природниот развој на живовотот на овие континенти па и на целата планетата.
Претпоставуваме нели дека во северна Америка диносаурусите се истребени поради паѓање на некој метеор. Да не бил метеорот од пред 65 мил. год. денес кујзнае какви креации на животни ќе имаше настанати со нивниот развој (еволуција). Европјаните отидоа во Америка и покрај индијанците (па то не се луѓе :uvo ги истребија и Бафалата и еден куп други животни. Покатасрофални (апокалиптични) сме и од метеори и комети и се заедно.
Незнам кој имаше напишано ако се вратиме во природа (шума) повторно ќе сме глодале коски од животните и ќе ни се вратела потребата од денес непотребните осмици.
Па како сме тргнале со уништување ќе немаме потреба од многу работи, можеби ќе бидеме само со голема глава и слабуњаво тело, со долги прсти да куцаме по тастатура. Ќе ги уништиме животните ќе си ги замениме со роботи. То ради практичност, не јадатат, не какаат, не мочаат а се послушни и што и да им речеш одма прават. Не ни се потребни ни дрва, ќе си направиме машини што ќе произведуваат кислород. Ма ништо не ни треба и цела планета ќе си ја покриеме со бетон и железо и затворени во френдли евајармет по наш терк ќе си живееме. :uvo:
Кон што не води нашиот самоуништувачи инстикт? Кога ќе “еволуираме“ во зомбија, што целосно изгубиле контакт со реалноста (природата), без физички контакт со нешто ЖИВО, опкружени само вештачки материјали... дали ќе бидеме посреќни? Да живееме и по 200 год. пола од органите си ги смениме со вештаки (подолготрајни) ќе бидеме ли посреќни?
Какви ни се шансите за опстанок ако со време не се освестиме?
Кога ќе сватиме дека од љубов не се живее, ама без љубов немаме иднина и никакви шанси за опстанок???
Јас верувам во љубовта, а ако таа не победи, животот ќе продолжи и без нас како вид.
Де јуре човекот е: животно, цицач, да речеме интелигентен примат односно хомосапиенс.
Де факто: човекот е ѕвер кој прави се буквално СЕ во спротивност со правилата на природата и со своите постапки (ако не се освести) ќе доведе до уништување на животот на земјата.
Бидејќи верувам дека животот (природата) секогаш наоѓа начин да опстане попрво ќе се уништи човекот како вид, па преку нов циклус природата повторно ќе се обнови, и се така во круг пред да згасне целосно животот на планетава со згаснувањето (по многу милиони години) на нашето сонце.
Тоа дека сме способни да се самоуништиме го докажуваме секојдневно, дилемата ми е дали ние како вид сме способни да “еволуираме“ во нешто повеќе од ова што сме денес (ѕверови). Во на пр. така да речам „битија на љубовта“. Бидејќи (мислам дека и во предходниот пост напишав) според мене љубовта е тоа што не дефинира (двои) од останатите “обичните“ животни.
Неколку нелогичности во однесувањето и размислувањето кај луѓето.
Прво за да си ги задоволиме мегаломанските апетити ја уништуваме и обезличуваме природата со градење на секакви неприродни градби (од бетон, стакло, ватевер) со кои што демек си го подобруваме и прилагодуваме просторот за живеење да ни биде поудобен и покомфорен. А од друга страна па имаме нагон да и се вратиме на природата и многу сме поопуштени и ни причинува огромно задоволство кога се шетаме во “недопрена“ природа. Сами ја градиме бетонската “џунгла“ наречена град а после бараме мир и спокојство во викендичка на село,плананина, покрај езеро и слично.
Целосно сме свесни нели за “еволуцијата“ и неопходноста, поради баланс во природата, од сите видови на жив свет кој што се развил, а сепак со нашата непромисленост и себичност спремни сме и во миг (односно мал временски период) да тотално збришеме (истребиме) од лицето на земјата и цели видови на животни. Според теоријата на еволуцијата нели ако се вратиме во минатото (милиони години) и ако убиеме макар и едно според нас небитно животно немора и животно да речеме инсект (пр. пеперутка ) ние ќе ја смениме еволуцијата и кујзнае како ќе се одвивал понатака процесот и кои се животни ќе успееле да опстанат и да се развијат.
А што се прави денес или во скоро минато.
Колку само видови на животни поради човекот се целосно или на раб од истребување. Најкаректеристични примери за уништување на животот од страна човекот во последните 150-200 години се уништувањата во северна и јужна Америка како и во Австралија. Можеме само да претпоставиме какви се последици предизвикала оваа наша, од огромни размери деструктивност, врз иднината на природниот развој на живовотот на овие континенти па и на целата планетата.
Претпоставуваме нели дека во северна Америка диносаурусите се истребени поради паѓање на некој метеор. Да не бил метеорот од пред 65 мил. год. денес кујзнае какви креации на животни ќе имаше настанати со нивниот развој (еволуција). Европјаните отидоа во Америка и покрај индијанците (па то не се луѓе :uvo ги истребија и Бафалата и еден куп други животни. Покатасрофални (апокалиптични) сме и од метеори и комети и се заедно.
Незнам кој имаше напишано ако се вратиме во природа (шума) повторно ќе сме глодале коски од животните и ќе ни се вратела потребата од денес непотребните осмици.
Па како сме тргнале со уништување ќе немаме потреба од многу работи, можеби ќе бидеме само со голема глава и слабуњаво тело, со долги прсти да куцаме по тастатура. Ќе ги уништиме животните ќе си ги замениме со роботи. То ради практичност, не јадатат, не какаат, не мочаат а се послушни и што и да им речеш одма прават. Не ни се потребни ни дрва, ќе си направиме машини што ќе произведуваат кислород. Ма ништо не ни треба и цела планета ќе си ја покриеме со бетон и железо и затворени во френдли евајармет по наш терк ќе си живееме. :uvo:
Кон што не води нашиот самоуништувачи инстикт? Кога ќе “еволуираме“ во зомбија, што целосно изгубиле контакт со реалноста (природата), без физички контакт со нешто ЖИВО, опкружени само вештачки материјали... дали ќе бидеме посреќни? Да живееме и по 200 год. пола од органите си ги смениме со вештаки (подолготрајни) ќе бидеме ли посреќни?
Какви ни се шансите за опстанок ако со време не се освестиме?
Кога ќе сватиме дека од љубов не се живее, ама без љубов немаме иднина и никакви шанси за опстанок???
Јас верувам во љубовта, а ако таа не победи, животот ќе продолжи и без нас како вид.