Емоциите како состојба на умот, поттиснати или искажани, нелогично или реторички кажано несвојствено, доведени сме во состојба да ги контролираме или не, зависно од психолошката рамнотежа што ја имаме како и самото влијание на општественото окружување и делувањето на догмите, моралите и нормите врз самата личност плашејќи се да не биде доведена во состојба на депресија или индеферентност, во краток или долг временски период на кој ирелевантно влијае нивото на ендорфин кое телото ќе го лачи и можноста да ја манифестира својата заинтересираност да го одржи тоа чуство и понатака и да го осознае како подобро и позитивно.
Е сега... Доаѓаме до една состојба наречена апатија. Како „популарен“ назив меѓу „уметниците“ (читај: млади слободоумни особи), ретко, но често во нашиот систем(шема) на живеење и делување врз колективното мислење, се манифестира како период кој нели сите сакаат да го експонираат делувајќи врз „големата уста“ на „кафица“ да се покажат дека прочитале 2 реда од некој бестселер од Фројд. Но, реално гледано тоа е состојба која кај нас е предизвикана од *2 работи кои почнуваат на Б:
*1.Безпарица
*2.Безумица (Лекоумност)
Во светот истата делува поради 2 работи... Пак. компексниот начин на живеење и барање на другото јас, што му доаѓа како тапкање во место некое време и анализирање на работите што ќе се случат во тој временски интервал. И втората работа е онаа илузија за социјално делување врз колективот за добивање на некоја титула на човек што е на едно повисоко ниво на перцепирање на работите.
Животот на едно такво ниво би го нарекол момент кој го има на капата која ја носи папата во Ватикан, нормално искажан во илуминатски симбол, и е наречен момент на просветлување. Тука нема што да се дискутира околу тоа. Човекот станува едно со се. Повеќе нема memento vivere, се што се случува, случувало или ќе се случи е сувишно.
И третото твое прашање. Одговорот на истото би бил... First Pick. Нема зошто да се размислува. Нема теорија на хаосот. Нема релевантност. Нема живот. Има начин.
Ти, можеш да си го одземеш својот живот кој е роб на материјални зла, чуствувајќи ја само својата кожа на себе и Бога.
Мислам дека тоа е понекогаш добро,но понекогаш лошо 
